Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie warty polecenia kryminał. Jest to jak na razie jedyna książka Chandlera, którą przeczytałam, ale styl autora bardzo przypadł mi do gustu. Książka różni się od innych kryminałów - ta ukryta ironia, humor, bardzo inteligentnie zbudowana intryga, która rozkręca się w miarę dalszego czytania - wszystko to sprawia, że smakujemy każde słowo powieści, a pod koniec można tylko się zastanawiać sąd autor czerpał genialne pomysły. Wszystko układa się po kolei jak tysiące elementów puzzli.

Zdecydowanie warty polecenia kryminał. Jest to jak na razie jedyna książka Chandlera, którą przeczytałam, ale styl autora bardzo przypadł mi do gustu. Książka różni się od innych kryminałów - ta ukryta ironia, humor, bardzo inteligentnie zbudowana intryga, która rozkręca się w miarę dalszego czytania - wszystko to sprawia, że smakujemy każde słowo powieści, a pod koniec...

Bardzo wciąga. Jeśli lubicie klimat książek Cobena, to się nie zawiedziecie Akcja jest szybka i ciekawie wszystko się zazębia w miarę czytania. Z początku nic się ze sobą nie łączy, ale potem w zupełnie nieoczekiwany sposób odkrywamy kolejne tajemnice. Zakończenie jest bardzo zaskakujące i naprawdę nie sposób samemu na to wpaść, możemy jedynie zgadywać.

Bardzo wciąga. Jeśli lubicie klimat książek Cobena, to się nie zawiedziecie Akcja jest szybka i ciekawie wszystko się zazębia w miarę czytania. Z początku nic się ze sobą nie łączy, ale potem w zupełnie nieoczekiwany sposób odkrywamy kolejne tajemnice. Zakończenie jest bardzo zaskakujące i naprawdę nie sposób samemu na to wpaść, możemy jedynie zgadywać.

Po całym tym zamieszaniu "Zmierzchem" trudno podejść do "Intruza" jak do pierwszej lepszej powieści. Ja sama miałam bardzo mieszane uczucia i postanowiłam zupełnie nie czytać recenzji czytelników o "Intruzie", tylko zabrać się do czytania ze "świeżym" umysłem.
Naturalnie wcześniej nie widziałam ekranizacji tej książki.

W książce miejscem wydarzeń jest wciąż nasza Ziemia, lecz nie taka jaką znamy. Zasiedliły ją dusze, przybyłe z innych planet i mieszkają w ... nas samych. Otóż uznały, że jesteśmy zbyt brutalną i niszczycielską rasą. W ochronie naszej planety postanawiają nas się pozbyć, przejmując nasze ciała, wspomnienia i myśli. Jednak nie wszyscy ludzie tak chętnie się poddają. Do końca walczy niejaka Melanie, której i tak w końcu wszczepiają duszę o imieniu Wagabunda.
To nie był jednak koniec jej istnienia, była ona na tyle silna, że nie poddała się tak łatwo. Wagabunda nie zdołała do końca wyprzeć Melanie ze swojej głowy. Co więcej za sprawą wspomnień swojej żywicielki pokochała te same osoby, które kochała Melanie. Łącząc siły spróbują ocalić pozostałych przy życiu i ukrywających się bliskich.

"Intruz" już od pierwszych stron jest dla mnie historią przede wszystkim Wagabundy, która jako dusza, jest dla nas z początku obca, ale potem zupełnie ludzka. Przyznam, że z początku książka nie wciągnęła mnie aż tak bardzo, nie mogłam się oderwać dopiero gdzieś tak od połowy, kiedy akcja naprała tempa. Po kilkudziesięciu stronach, mogłam nawet stwierdzić, że "Intruz" jest nudny. Cieszę się jednak, że zmieniłam zdanie. Nie jest to na pewno książka nudna, a po jej skończeniu czuje się to dziwne uczucie pustki.
W książce pojęcie człowieczeństwa nie będzie oznaczać tylko ludzką formę, jest to coś więcej. Odkryjemy również co oznacza rozdarcie pomiędzy miłością do ciała i duszy.
Zakończenie "Intruza" domyśliłam się sama, jest jednak dla mnie w pełni satysfakcjonujące.
Chciałabym polecić tą książkę, osobom, które zraziły się po "Zmierzchu". "Intruz" jest zupełnie inny.

Po całym tym zamieszaniu "Zmierzchem" trudno podejść do "Intruza" jak do pierwszej lepszej powieści. Ja sama miałam bardzo mieszane uczucia i postanowiłam zupełnie nie czytać recenzji czytelników o "Intruzie", tylko zabrać się do czytania ze "świeżym" umysłem.
Naturalnie wcześniej nie widziałam ekranizacji tej książki.

W książce miejscem wydarzeń jest wciąż nasza Ziemia,...