Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z Maggie Osborne zaznajomiłam się dzięki "Kowbojkom" które pochłonęłam jednym tchem. Uważam za doskonałe książki opowiadające o kobietach silnych i wytrwałych, opierających się przeciwnościom losu i w dodatku dziejącym się na Dzikim Zachodzie. To właśnie znajdujemy w powieściach M.O. Ponadto Maggie umie okrasić opowiadane historie sporą szczyptą humoru. I tak trafiłam na "Złoto", jej długo poszukiwaną kolejną powieść. I tu przypomnę motto wydawnictwo DaCapo, którego wszystkie bohaterki wydawane przez tę oficynę wybitnych powieści są 'jak jeden mąż' szczególnie niezłomne- ~Nie chowaj tej książki przed żoną! I tak kupi sobie nową!~ i niech moim uczczeniem tego credo będzie fakt że idąc na obiad do kuchni poszłam tam... z książką. Po prostu ani na chwilę nie mogłam się oderwać od fabuły, ani na sekundę wypuścić jej z rąk. Aczkolwiek za klasyka literatury i niedościgły wzór uważam Alexandre Dumasa nad którego "Hrabiego Monte Christo" nie znajdziesz nic ponad, to zdecydowaną mistrzynią literatury kobiecej jest pani Osborne która idealnie z gawędziarskim talentem snuje swe niepowtarzalne historie perfekcyjnie cyzelując dostarczane płci pięknej emocje. Jej powieści odpowiadają mi pod każdym dokładnie kątem. Ma ona bowiem oprócz innych charakteryzujących świetną pisarkę cech ten rzadki dar opisywania czy to spędu bydła, dojenia krów, przerzucania siana, robienia masła czy malinowych powideł, czy choroby, jazdy saniami przez zamieć czy cokolwiek innego, podaj dowolny przykład- w taki sposób że czujesz jak następuje: pęd stada, zapach siana, oraz smród ropy z pęcherzy i wrzodów; widzisz mleko tryskające z wymion, czujesz szczypiący w policzki siarczysty mróz i słyszysz trzask kruchego lodu którego cieniutka warstewka pęka Ci pod stopami, i czujesz że po ciężkiej harówce wracasz do domu i podtrzymujesz domowe ognisko.
Tu zapoznajemy się z historią rozpoczynającą się w obozie poszukiwaczy złota (!!!). Oto dzielna Low Down, w wolnym przekładzie Beznadziejna, troskliwie wyprowadza z epidemii ospy wszystkich goniących za bogactwem mężczyzn pozostawionym w miasteczku Piney Creek samym sobie. Prośbą i groźbą doprowadza ich do zdrowia. Wdzięczni, mniej lub bardziej oszpeceni, ale żywi mężczyźni pragną odwdzięczyć się twardej kobiecie i nalegają by wyznała ona czego najbardziej zawsze pragnęła, a czego być może nie spodziewała się nigdy dostać. A Low Down chciała tylko mieć dziecko... I mężczyźni, honorowi do ostatniej chwili, przeprowadzają losowanie który to w imieniu ich wszystkich weźmie na siebie obowiązek <posunięcia> jej. Ale obecny przy tym pastor staje okoniem bo to przecież nie po Bożemu. Akcja toczy się z szybkością torpedy, żonaci meżczyźni nie zgadzają się brać udziału w loterii zielonych kulek, ale Max McCord żonatym nie jest, mimo iż za dwa tygodnie ma odbyć się jego ślub. Więc i on staje w kolejce- i wylosowuje naznaczoną kulkę. Oddala się jego świetlana przyszłość ze śliczną, wymuskaną Philadelphią u boku i posada w banku którego właścicielem jest ojciec niedoszłej narzeczonej. Nowożeńcy z przypadku, z których żadne tego małżeństwa nie chce, zostają sobie poślubieni nim zdążą się otrząsnąć i wyruszają do Denver do rodziny, której Low Down, a od tej pory Louise Downe, właściwie McCord nigdy nie miała i nie spodziewała się mieć. Natomiast Max staje przed faktem mieszkania na ranczu do czego został stworzony, a czego Philly nigdy nie chciała, jak i drugim faktem iż w następstwie usilnej próby zatrzymania go przed wyjazdem wspomniana Phil 'zaszła'... Tymczasem jej narzeczony jest już żonaty więc aby uniknąć skandalu, w imię tego iż wszyscy McCordowie jeden za wszystkich, wszyscy... za żonę bierze ją brat Maksa, Wally. Który wbrew spolegliwej naturze tak łatwo się nie daje owinąć wkoło palca, a ponadto zdobywa uznanie pana Housera, swego teścia, drygiem do finansów. Mimo to Houser wciąż ma za złe iż Max uwiódł jego córeczkę więc żaden z kowbojów McCorda nie może w mieście gdzie wszyscy handlowcy siedzą u Housera w kieszeni, wydać zarobionych pieniędzy- wobec czego odchodzą i młodzi McCordowie zostają zmuszeni sami przetrwać zimę na ranczu- wykarmić zwierzęta i nie dać im zamarznąć. Zarazem Philly w swej ciąży coś powoli przybiera na wadze, jest więc ryzyko iż dziecka nie donosi; Louise obraża się gdy Max nazywa ją w przekomarzaniu 'kochaniem' i wciąż pamięta wbrew harcom serca że ustalili iż gdy tylko zajdzie w ciążę to się natychmiast rozwiodą by zakończyć tę farsę i rozejść się każde w swą stronę, zaś sam Max przekonuje się iż NIE WSZYSTKO ZŁOTO CO SIĘ ŚWIECI.
Jak skończy się ta skoczna, acz nieprosta historia sami doczytajcie.

Z Maggie Osborne zaznajomiłam się dzięki "Kowbojkom" które pochłonęłam jednym tchem. Uważam za doskonałe książki opowiadające o kobietach silnych i wytrwałych, opierających się przeciwnościom losu i w dodatku dziejącym się na Dzikim Zachodzie. To właśnie znajdujemy w powieściach M.O. Ponadto Maggie umie okrasić opowiadane historie sporą szczyptą humoru. I tak trafiłam na...

Książka po którą warto sięgnąć w każdym wieku. Napisana mądrze ("a nawet niegłupio!"- jak zapewne dodałby Michał), w ciepły sposób opisuje rodzinne wartości domowych pieleszy, napomykając o historii i szacunku, i wkładając to wszystko młodocianemu czytelnikowi do głowy niby całkiem przypadkiem. Okraszona odpowiednią dawką humoru (scena w której Agnieszce zebrało się na przedrzeźnianie!). W każdym razie: Ożogowska jest wspaniałym pedagogiem, a "Ucho od śledzia" na 100% jest powieścią jaką warto posunąć dziecku na miejsce dzisiejszych brukowych książek przeznaczonych dla dzieci i młodzieży, ot co. Mało tego, będę za jej bohaterami tęsknić niczym za Jeżycjadą! W planie "Głowa na tranzystorach" i "Za minutę pierwsza miłość"- i inne których nie poznałam dotychczas książki autorki: od tej pory Ożogowską biorę w ciemno!

Książka po którą warto sięgnąć w każdym wieku. Napisana mądrze ("a nawet niegłupio!"- jak zapewne dodałby Michał), w ciepły sposób opisuje rodzinne wartości domowych pieleszy, napomykając o historii i szacunku, i wkładając to wszystko młodocianemu czytelnikowi do głowy niby całkiem przypadkiem. Okraszona odpowiednią dawką humoru (scena w której Agnieszce zebrało się na...

Ta powieść wciąż mnie wciąga, mimo iż od chwili jej odkrycia czytałam ją wiele razy. Możesz nie lubić archeologii. Możesz nie lubić kultury Egiptu; ani powieści historycznych, przygodowych i kryminalnych też nie- nawet książek w ogóle, a tych napisanych przez Victorię Holt w szczególności. Nie zmienia to faktu, że niezależnie od tego czy zafascynował Cię "Indyjski wachlarz", "Skok tygrysicy" lub "Dom tysiąca latarni" podobnie jak mnie, jak również od tego czy wolisz starą dobrą Kornwalię ukrytą w "Guwernantce" i sadze Phillippy Carr- i tak porwie Cię tajemnica zawarta w tej powieści, i tak będziesz zagryzał/-a wargi w niepewności i oczekiwaniu na wydarzenia w następnym rozdziale. I tak bez tej pozycji na półce się nie obędziesz, jeżeli szukasz powieści która jest niezapomniana, a już niewątpliwie jeżeli interesujesz się starożytnością.

Ta powieść wciąż mnie wciąga, mimo iż od chwili jej odkrycia czytałam ją wiele razy. Możesz nie lubić archeologii. Możesz nie lubić kultury Egiptu; ani powieści historycznych, przygodowych i kryminalnych też nie- nawet książek w ogóle, a tych napisanych przez Victorię Holt w szczególności. Nie zmienia to faktu, że niezależnie od tego czy zafascynował Cię "Indyjski...

Jest to powieść napisana niesztampowo, acz wyda się może nakreślona dość zgrzebnie. Jednak po kilkunastu stronicach, siedząc w gospodarstwie amiszów zagryzając pomidory wśród wybuchających świetlików, zapomina się o tym że są jakieś niedoskonałości warsztatowe, bo akcja toczy się nadzwyczaj wartko, a my zastanawiamy się o co jeszcze chodzi. Powieść w głównej mierze dotyczy neandertalczyków,ich genezy i... wrażliwości, ale już mówię wszystkim którym zapowiada się to nudnie, iż w chwili gdy uderzą w ich nozdrza duszące zapachy Bliskiego Wschodu, gdy popłyną na stateczku wielkości canoe z krajów żydowskich aż na Madagaskar, gdy oczami wyobraźni ujrzą bujające się na ogonach małpiatki w zielonej gęstwie buszu, sami zechcą dojść gdzie swe źródło ma muzyka Śpiewaków.

Jest to powieść napisana niesztampowo, acz wyda się może nakreślona dość zgrzebnie. Jednak po kilkunastu stronicach, siedząc w gospodarstwie amiszów zagryzając pomidory wśród wybuchających świetlików, zapomina się o tym że są jakieś niedoskonałości warsztatowe, bo akcja toczy się nadzwyczaj wartko, a my zastanawiamy się o co jeszcze chodzi. Powieść w głównej mierze dotyczy...