Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwnie się czuję, pisząc swoją opinię na temat tej książki. Może dlatego, że przez ostatnie dwa dni byłam w nią kompletnie wciągnięta, i ledwo jakoś trzymam się ram rzeczywistości...ale przechodząc do rzeczy:
Bardzo podoba mi się u Donny Tartt szczegółowość, z jaką podchodzi do budowania swoich postaci. Każda ma swój charakter i cechy szczególne. Dzięki temu mogłam czytać bardzo szybko, nie gubiąc się przy okazji w trakcie dialogów ("Francis? Który to był Francis???"). Mimo lekkiej przezroczystości głównego bohatera, zżyłam się z nim i potrafiłam patrzeć jego oczami.
Fabuła zbudowana jest bardzo ciekawie i jest swego rodzaju parabolą - na początku zostajemy wprowadzeni w realia życia na uczelni w Vermoncie, a następnie poznajemy resztę bohaterów. Osoby, które w bardzo misterny sposób zwiążą się z narratorem, Richardem. Cały tok zdarzeń rozwija się bardzo powoli, ale nie jest to zarzut, ponieważ podczas naturalnych zwolnień możemy rozkoszować się detalami (powiewem wiatrów, lśnieniem włosów Camilli).
Powieść jak dla mnie prezentuje się bardzo dobrze, jednak jest jedna rzecz sprawiająca, że trochę wahałam się wystawiając końcową ocenę. Mianowicie: moment słabości. Po kulminacyjnej scenie w połowie książki, w jej 3/4 nagle robi się minimalnie nudno. Na pocieszenie dodam, że wystarczy wytrzymać parędziesiąt stron, i znów robi się przyjemnie i tajemniczo, a bohaterowie co rusz zaskakują czytelnika.

Dziwnie się czuję, pisząc swoją opinię na temat tej książki. Może dlatego, że przez ostatnie dwa dni byłam w nią kompletnie wciągnięta, i ledwo jakoś trzymam się ram rzeczywistości...ale przechodząc do rzeczy:
Bardzo podoba mi się u Donny Tartt szczegółowość, z jaką podchodzi do budowania swoich postaci. Każda ma swój charakter i cechy szczególne. Dzięki temu mogłam czytać...

Jarosław Borszewicz kontynuuje zabawę słowem, znaną nam z "Mroków". Delikatnie wyłuskuje z codziennych rozmów i czynności te, które są dla niego ważne. Nadal, aby opisać świat i życie “podmiotu lirycznego”, posługuje się kombinacją poezji i prozy, gatunkując "Pomroki" jako "poezjowieść". Opisuje w niej losy Dueta Zezowatego, który opiekuje się Marysią - dziewczyną chorą, przebywającą wcześniej w szpitalu psychiatrycznym ze względu na wstręt do ludzi, a w szczególności do swoich rodziców. Lęki nie pozwalają jej na przeprowadzanie wywiadów, dlatego też jej obowiązki przejmuje Duet.

http://czarnaczcionka.blogspot.com/2016/12/pomroki-jarosaw-borszewicz.html

Jarosław Borszewicz kontynuuje zabawę słowem, znaną nam z "Mroków". Delikatnie wyłuskuje z codziennych rozmów i czynności te, które są dla niego ważne. Nadal, aby opisać świat i życie “podmiotu lirycznego”, posługuje się kombinacją poezji i prozy, gatunkując "Pomroki" jako "poezjowieść". Opisuje w niej losy Dueta Zezowatego, który opiekuje się Marysią - dziewczyną chorą,...

Ten twór to makabra. Współczuję talentu.

Ten twór to makabra. Współczuję talentu.