Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę dostałam na zakończenie gimnazjum od wychowawczyni, która sprawiała wrażenie lekko nawiedzonej religijnie. Oczywiście, z tego względu nie bardzo zainteresowała mnie ta lektura, przeczytałam trochę i odłożyłam w kąt. Może i dobrze. Książka przeleżała 9 lat, aż postanowiłam po nią sięgnąć. Trochę dla zabicia czasu a trochę ze zwykłej ciekawości.
Muszę przyznać, że jest to dobra książka, choć początkowo czyta się dość ciężko. Warto jednak poczekać aż akcja się rozwinie, bo fabuła jest naprawdę wciągająca. Ogólnie książki poruszające tematy religijne, nigdy mnie szczególnie nie interesowały i obawiałam się, że w tej książce odnajdę dużą dozę fanatyzmu. A jednak, mimo że nie jestem osobą wierzącą, książka skłoniła mnie do refleksji. Przede wszystkim na temat moralności, sensu istnienia dobra i zła oraz sile jaką posiada wybaczenie.
Czy warto żyć według zasad moralnych, które są "płotem" jakiego nie powinniśmy przekraczać? No i przede wszystkim - czy człowiek może nazywać siebie Bogiem? Czy może uznać, że nie ma nic takiego jak dobro i zło, ani poczucie winy za złe uczynki? Czy takie życie może być szczęśliwe? Czy lepiej poczuć się winnym, otrzymać wybaczenie i żyć jak uczciwy człowiek? A może przesuwać ten "płot" aż go w ogóle nie będzie? W końcu to człowiek ustanawia swoje prawo - tak jak wpływowi prawnicy z ASSO, dążący do ustalenia nowego precedensu prawnego. Niestety, kosztem niewinnych ludzi, bo zło może przemawiać również za tymi wykształconymi, wpływowymi "reformatorami", którzy pod płaszczykiem troski o los krzywdzonych dzieci, realizują swoje osobiste cele.

Książkę dostałam na zakończenie gimnazjum od wychowawczyni, która sprawiała wrażenie lekko nawiedzonej religijnie. Oczywiście, z tego względu nie bardzo zainteresowała mnie ta lektura, przeczytałam trochę i odłożyłam w kąt. Może i dobrze. Książka przeleżała 9 lat, aż postanowiłam po nią sięgnąć. Trochę dla zabicia czasu a trochę ze zwykłej ciekawości.
Muszę przyznać, że...