Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Choćbym nie wiem jak się starała, nie polubię tego klasyka. Nie rozumiem fenomenu.
Zacznijmy może jednak od tego, że ubiegły rok definitywnie zraził mnie do osób o romantycznym usposobieniu. Dla mnie to już tylko ludzie niespecjalnie dostosowani do szarej codzienności, którzy zachwycają się w metaforach i wierszach kształtem rozlanego mleka... Mam w sobie coś z marzycielki, ale nie z romantyczki, epoka romantyzmu była dla mnie męką. Tak samo "Pani Bovary", którą męczyłam przez prawie 2 tygodnie.
No ile można nie doceniać tych wszystkich dóbr, które Emma dostała/wywalczyła/wyprosiła? Mąż nie poświęcał jej uwagi, "nie kochał jej"? Litości - a kto popierał większość jej planów, przystawał na jej zachcianki, nieba chciał przychylić?! Emma robiła coś dla innych po to tylko, by usatysfakcjonować swe ego, cierpieć też chciała bardziej i więcej dla nakarmienia ego i swych fantazji.

Nie umiem tu znaleźć głębszego sensu, brakuje mi jasności umysłu po owej lekturze :/

Choćbym nie wiem jak się starała, nie polubię tego klasyka. Nie rozumiem fenomenu.
Zacznijmy może jednak od tego, że ubiegły rok definitywnie zraził mnie do osób o romantycznym usposobieniu. Dla mnie to już tylko ludzie niespecjalnie dostosowani do szarej codzienności, którzy zachwycają się w metaforach i wierszach kształtem rozlanego mleka... Mam w sobie coś z marzycielki,...

Pierwsze "starcie" z panem Schmittem uważam za jak najbardziej udane. Mimo falstartu, kiedy odłożyłam książkę po kilkudziesięciu stronach w maju/czerwcu, w dwa wrześniowe dni udało mi się przeczytać grubo ponad 300 stron, tym samym kończąc powieść pisaną z dwóch perspektyw. Adolfa Hitlera, który nie dostał się na wiedeńską Akademię Sztuk Pięknych, i Adolfa H., który się na ową Akademię dostał.
Brakowało mi czegoś prawie niewykonalnego - kolejne równoległe życia Hitlera. Zależnie od decyzji, wydarzeń - przecież za każdym razem mogło wydarzyć się coś, co sprawiłoby, że zostałby tym Hitlerem, którego wszyscy znamy.
Mimo wszystko, książka jest naprawdę dobra, bogata w fakty. Skłaniająca do przemyśleń, ciekawa. Wielki ukłon w stronę autora za świetnie przedstawione i wymyślone losy Adolfa H.

Pierwsze "starcie" z panem Schmittem uważam za jak najbardziej udane. Mimo falstartu, kiedy odłożyłam książkę po kilkudziesięciu stronach w maju/czerwcu, w dwa wrześniowe dni udało mi się przeczytać grubo ponad 300 stron, tym samym kończąc powieść pisaną z dwóch perspektyw. Adolfa Hitlera, który nie dostał się na wiedeńską Akademię Sztuk Pięknych, i Adolfa H., który się na...

Kiedy tylko ujrzałam tę przesłodką okładkę w biedronkowym koszu z książkami, od razu wiedziałam, że muszę ją mieć. A gdy przeczytałam tytuł i opis, wydałam z siebie dziki okrzyk radości. Byłam gotowa zrezygnować z części zakupów na "imprezę" na rozpoczęcie wakacji (dla trzech osób!), byleby ją przeczytać. Uwielbiam Francję, a w przekonaniu tym utwierdził mi króciutki pobyt tuż przy granicy z Niemcami, dlatego książka o Paryżu wzbudziła we mnie zachwyt.

Zaraz po powrocie do domu zabrałam się za czytanie, zachwycałam się nazwami rozdziałów, bo były przesłodkie ("Gorące, oklejające zęby kakao", "Całkiem świeża partia czekoladek"...). Rozpływałam się! Potem zaczęły się wyjazdy, "Paryż..." zszedł na dalszy plan, zastąpiony innymi książkami. Aż dotarłam do chwili obecnej, kiedy zawzięłam się, że skończę słodką opowieść, która kręci się wokół Paryża, Nowego Jorku, pracy dla Louisa Vuittona, niesamowitych słodkości... Właśnie, praktycznie cała historia osnuta jest wokół wszelakich słodyczy. Amy Thomas wplata w opowieść historie kawiarni, piekarni, ich właścicieli, znajdziemy wśród nich Polaka na dworze Ludwika XV. Wyjaśnia, w jaki sposób odkryła swoje perełki - zarówno lokale, jak i wyroby.

W międzyczasie zaczyna odczuwać ciążącą jej samotność - nie dość, że ma 36 lat na karku, jest singielką, to jeszcze słabo zna francuski, przez co tworzy się bariera pomiędzy nią a większością paryżan. Ale nie dla niej takie przeszkody, w końcu pokonuje je z uśmiechem na twarzy i, zapewne, makaronikiem bądź croissantem w dłoni.

"Paryż, mój słodki" to lekka, przyjemna lektura na lato, która rzeczywiście zaostrza apetyt na słodycze, zwłaszcza te francuskie cudeńka. Wnosi przede wszystkim miliony rekomendacji i adresów, które warto kiedyś sprawdzić, jeśli trafi się nam wyjazd do Paryża lub Nowego Jorku. To taki przewodnik po słodkich zakątkach tych dwóch miast, przepleciony opowieścią o życiu w Paryżu, tęsknocie za Nowym Jorkiem i życiowymi rozterkami.

Polecam, chociażby na odstresowanie i zaspokojenie apetytu na słodycze. Czytelnicza bomba kaloryczna, która na szczęście nie dodaje cyferek na wadze, chyba że ma się pod ręką jakieś przekąski, jest warta odkrycia. A nuż stwierdzicie (jak ja), że chcielibyście być na miejscu autorki. :)

Kiedy tylko ujrzałam tę przesłodką okładkę w biedronkowym koszu z książkami, od razu wiedziałam, że muszę ją mieć. A gdy przeczytałam tytuł i opis, wydałam z siebie dziki okrzyk radości. Byłam gotowa zrezygnować z części zakupów na "imprezę" na rozpoczęcie wakacji (dla trzech osób!), byleby ją przeczytać. Uwielbiam Francję, a w przekonaniu tym utwierdził mi króciutki pobyt...