Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szachinszach był moim pierwszym zderzeniem z Kapuścińskim. Nie zaczęłam go czytać z powodu fascynacji Iranem. Zwyczajnie wpadł mi w ręce, a że słyszałam wiele pochlebnych opinii na temat autora, to pomyślałam, że warto.
I nie myliłam się. Przede wszystkim ujęło mnie, jak bardzo uniwersalnie przedstawił problem dyktatury. Mimo, że historia jest o faktycznym miejscu, czasie i osobach, to Kapuściński przeplata konkrety z opisywaniem generalnych mechanizmów działania władzy, czy psychologii ludzi. Prowadząc czytelnika przez swoje notatki, zdjęcia i wycinki prasowe, ukazuje ogół problemu bazując na szczegółach. Przedstawia irańskie społeczeństwo opierając się na kontekstach historycznych i religijnych (tak różnych od europejskich), dzięki czemu łatwiej jest zrozumieć sposób myślenia i postępowania Irańczyków.
Szachinszach jest bardzo krótką książką, a jednak pozostawia po sobie ogromne wrażenie. I wydaje mi się, że wynika to z faktu, że jest napisany - jakby najzwyczajniej w świecie - w prosty, a zarazem tak rzadki, ludzki sposób. Chylę czoła autorowi i zabieram się za kolejne tytuły!

Szachinszach był moim pierwszym zderzeniem z Kapuścińskim. Nie zaczęłam go czytać z powodu fascynacji Iranem. Zwyczajnie wpadł mi w ręce, a że słyszałam wiele pochlebnych opinii na temat autora, to pomyślałam, że warto.
I nie myliłam się. Przede wszystkim ujęło mnie, jak bardzo uniwersalnie przedstawił problem dyktatury. Mimo, że historia jest o faktycznym miejscu,...

Chyba zbyt wiele oczekiwałam od tak znamiennego tytułu. Książka ideologicznie jest (z grubsza) trafiona, sporo uświadamiająca i błyskotliwa pod wieloma względami, jednak niektóre wątki, zachowania, czy sytuacje nie współgrają z moją wizją świata i człowieka. Ta wersja na pewno jest ciekawa i odkrywcza, ale nie zgadzam się nią. A nie zgadzam, bo Orwell nie "kupił mnie" kreując psychikę swoich postaci... rozumiem, dlaczego zostali przedstawieni papierowo, powierzchownie i bezosobowo... jednak jeśli nie wywołują we mnie żadnych emocji, to również cała książka tak na mnie działa. Mimo, że czytało mi się ją łatwo, to bez większego zaangażowania.
Z drugiej strony niesprawiedliwa bym była, gdybym nie uwzględniła pozytywnych aspektów "Roku 1984" i nie wyróżniła końcowego rozwiązania akcji (on rzeczywiście obrania cały tytuł w moich oczach) oraz genialnego motywu "nowomowy".

Chyba zbyt wiele oczekiwałam od tak znamiennego tytułu. Książka ideologicznie jest (z grubsza) trafiona, sporo uświadamiająca i błyskotliwa pod wieloma względami, jednak niektóre wątki, zachowania, czy sytuacje nie współgrają z moją wizją świata i człowieka. Ta wersja na pewno jest ciekawa i odkrywcza, ale nie zgadzam się nią. A nie zgadzam, bo Orwell nie "kupił...

Bardzo dawno żaden tytuł nie wprawił mnie w tak ogromne wrażenie, głównie, dzięki postawom moralnym ukazanym w tej książce. Pogląd głoszący, że ludzie mimo wszystko bardziej zasługują na podziw, niż na pogardę, w świecie, w którym ubóstwia się krytykować zepsutą naturę człowieka, wpływa mocno refleksyjnie i mobilizująco. Ujmuje również zdawkowy, rzeczowy obiektywizm, unikanie srogich ocen oraz podświadomie wyczuwalna skromność twórcy. I, co ważne - szczerość wobec czytelnika, która ujawnia się brakiem patosu oraz celowego, "taniego" wywoływania emocji.

Bardzo dawno żaden tytuł nie wprawił mnie w tak ogromne wrażenie, głównie, dzięki postawom moralnym ukazanym w tej książce. Pogląd głoszący, że ludzie mimo wszystko bardziej zasługują na podziw, niż na pogardę, w świecie, w którym ubóstwia się krytykować zepsutą naturę człowieka, wpływa mocno refleksyjnie i mobilizująco. Ujmuje również zdawkowy, rzeczowy obiektywizm,...