Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałam polubić "Córkę krwawych", ponieważ bardzo sobie cenię serię "Inni" Anne Bishop, zwłaszcza pierwsze dwa tomy. Niestety, to powieść, która najwyraźniej przekonuje tylko niektórych. Bohaterowie wydają się antypatyczni, niedojrzali, uwikłani w niejasne konflikty. W przedstawionym świecie natomiast, swoją drogą złożonym i oryginalnym, co rusz pojawiają się "furtki" i znaki zapytania, potęgujące wrażenie obcości tego uniwersum, w złym znaczeniu. Trudno się przejąć losami postaci, gdy każdy element świata jest odległy i chłodny, a celowość poszczególnych intryg pozostaje mglista. Wielkie rozczarowanie.

Chciałam polubić "Córkę krwawych", ponieważ bardzo sobie cenię serię "Inni" Anne Bishop, zwłaszcza pierwsze dwa tomy. Niestety, to powieść, która najwyraźniej przekonuje tylko niektórych. Bohaterowie wydają się antypatyczni, niedojrzali, uwikłani w niejasne konflikty. W przedstawionym świecie natomiast, swoją drogą złożonym i oryginalnym, co rusz pojawiają się...

Twórczość Abercrombie'ego czerpie z dziedzictwa heroic i epic fantasy, ale nie powiela eksploatowanych schematów. "Bohaterowie" to brutalny spektakl z pełnokrwistymi postaciami i znakomicie poprowadzoną narracją, która opiera się na zmianach perspektywy i panoramicznym ukazaniu znanej prawdy: w wojnie nikt tak naprawdę nie jest zwycięzcą. Oprócz barwnego języka (autentycznego, dynamicznego, żywego - ukłon w stronę tłumacza się należy), atutem "Bohaterów" jest emocjonalna złożoność całości, nastrój melancholii i twórczy opis walki jako błędnego koła, z którego nie ma ucieczki. Kompletna, odważna powieść fantasy, przynosząca chlubę gatunkowi.

Twórczość Abercrombie'ego czerpie z dziedzictwa heroic i epic fantasy, ale nie powiela eksploatowanych schematów. "Bohaterowie" to brutalny spektakl z pełnokrwistymi postaciami i znakomicie poprowadzoną narracją, która opiera się na zmianach perspektywy i panoramicznym ukazaniu znanej prawdy: w wojnie nikt tak naprawdę nie jest zwycięzcą. Oprócz barwnego języka...

To, co w prozie McEwana zawsze mnie uderza, to spokój w opisywaniu budzących głębokie emocje historii. "W imię dziecka" także łączy kontrowersyjny problem z oszczędną narracją. Dzięki temu, wątkom poruszanym przez autora można przyjrzeć się względnie na chłodno. Konstrukcja powieści jest bardzo staranna, chociaż mogłoby się z początku wydawać, że wątek, który powinien znajdować się w centrum, zostaje dość szybko wyciszony, a potem rozmyty, żeby wrócić dopiero w przejmującym zakończeniu. Tak naprawdę jednak wszystkie elementy - życie prywatne sędziny, a także sprawy, przy których pracuje - łączą się niepozornie w jedną spójną opowieść o względności perspektyw, o woli dziecka w świecie dorosłych, o decyzjach zmieniających losy innych ludzi. Prosto i pięknie napisana powieść McEwana to poruszający przykład literatury wymagającej od czytelnika zaangażowania podczas lektury i emocji, i rozumu, a przede wszystkim tolerancji dla różnych poglądów i perspektyw.

To, co w prozie McEwana zawsze mnie uderza, to spokój w opisywaniu budzących głębokie emocje historii. "W imię dziecka" także łączy kontrowersyjny problem z oszczędną narracją. Dzięki temu, wątkom poruszanym przez autora można przyjrzeć się względnie na chłodno. Konstrukcja powieści jest bardzo staranna, chociaż mogłoby się z początku wydawać, że wątek, który powinien...