Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"To, czego potrzebujemy?
Edukacji seksualnej. To podstawa. Pornografia nie jest i nie może być traktowana jako coś, z czego dzieci i młodzież czerpią wiedzę o seksie. Jeśli będziemy ją tak traktować – dochodzimy do punktu, w którym porno może być szkodliwe, bo wywołuje w dziecku czy nastolatku złudne, fałszywe poczucie, że tak wygląda prawdziwy seks. Nie wygląda, ale bez tej wiedzy tylko krok dzieli nas do tragedii."
„Porno” to z pewnością dosyć specyficzny tytuł, głównie ze względu na fakt, iż po części w naszym kraju jest uznawane za temat tabu, a osoby, które się nim zajmują zawodowo, są w większości potępiane, choć nie ukrywajmy, że każdy, no, a przynajmniej znaczna część społeczeństwa widziała, chociażby malutki fragment.

"Więc czym jest porno? Sprzedawaniem wstydu. Nikt tego nie zmieni, bo ta sytuacja dla każdej strony jest komfortowa.
Jak to dla każdej?
Myślisz, że porno sprzedawałoby się tak dobrze, gdyby nie było tak kontrowersyjne? Gdyby nie było tak wstydliwe? Otóż nie. Gdyby porno było powszechne, nikogo by nie interesowało, a to nie byłoby na rękę producentom. Więc obecny status pornografii paradoksalnie jest dla nich komfortowy, a stygmat, jaki odciska porno, pożądany, bo zakazany owoc się sprzedaje. Coś, co jest normalne – już nie."

W tej książce Robert Ziębiński przedstawia tę branżę w interesujący sposób – to w zasadzie zbiór wywiadów z osobami, które zajmują się sex workingiem (tak to nazwijmy) – znajdziemy tu oprócz zagranicznych, także polskiego „gwiazdora”. Nie będę ukrywała, że mam dosyć mieszane uczucia podczas pisania tej opinii, nie dlatego, że krępuje mnie tematyka, ale kurcze tu w zasadzie nie ma o czym opowiadać – no dobra wywiady były dosyć treściwe, przyjemne w odbiorze i w sumie ciekawie i „od kuchni” ukazują branżę porno.



Nie wiem, czy mi się podobała, bardziej pasuje mi tu określenie „nie była zła, ale nie wyrwała mnie z butów”, jednak oprawa zrobiła na mnie naprawdę przyjemne wrażenie – przede wszystkim uwielbiam twarde okładki, ta jest dosyć minimalistyczna, ale nie brak jej charakteru czy klimatu. Co jeszcze mogę powiedzieć o „Porno”? Hmm, o tym, iż jest specyficzna, już zdążyłam wspomnieć, to z pewnością nic nie wymagającego, ale nadrabia przystępnością.

"Przecież w Polsce nikt nie ogląda porno.

Oczywiście. Nikt a nikt. (śmiech) Wrzuciłam ten filmik, na którym było widać mnie więcej, poszłam spać czy na uczelnię, już nie pamiętam, wróciłam do domu, a pod filmem zobaczyłam komentarz: „Dobrze wyglądasz” i moje prawdziwe imię. To było jeszcze wtedy, gdy pozwalałam Porrnhubowi na udostępnianie filmów innym. No więc już nie pozwalam."

Jedno jest pewne – to nie jest książka, którą bym poleciła, nie zrobiła na mnie wybitnego wrażenia, to raczej typowa zapchaj dziura, którą można by przeczytać, ale tak naprawdę to tylko i wyłącznie z braku laku – może i nie jest to zbyt kreatywne stwierdzenie, jednak nie ukrywam, że trochę brakuje mi słów odnośnie tej pozycji, aczkolwiek to nie dlatego, iż była tak dobra, po prostu nieco mnie nudziła, mimo interesującego tematu, który poruszała. Zatem reasumując – przykro mi to stwierdzić, jednak nie przeczytałabym jej ponownie, nawet nie polecam, bo mimo sporego potencjału była po prostu strasznie nudna.

Pozdrawiam, Sara ❤

"To, czego potrzebujemy?
Edukacji seksualnej. To podstawa. Pornografia nie jest i nie może być traktowana jako coś, z czego dzieci i młodzież czerpią wiedzę o seksie. Jeśli będziemy ją tak traktować – dochodzimy do punktu, w którym porno może być szkodliwe, bo wywołuje w dziecku czy nastolatku złudne, fałszywe poczucie, że tak wygląda prawdziwy seks. Nie wygląda, ale bez...

"Wbi­łam pa­znok­cie w dłoń, na­ka­zu­jąc sobie nie­na­gan­ne za­cho­wa­nie. Siedź cicho i się szczerz, po­my­śla­łam. Ból fi­zycz­ny jest ni­czym w po­rów­na­niu z tym, czego do­świad­czę, jeśli mi się nie uda."
„Escape room” stał na mojej półce od… Ojej chyba od premiery w 2018 roku, więc gdy znalazłam wersję audio na EmpikGo, uznałam, że to dobry moment, żeby się za nią wziąć.


Głównymi bohaterami tej książki są Vincent, Jules, Sam oraz Sylvie „rekiny biznesu” na Wall Street. Zatem możemy wywnioskować, iż są wysoko postawieni, obrzydliwie bogaci i nie ukrywajmy… Samolubni do szpiku kości. Ta czwórka myśli, że zna się na wylot, że dążą do tego samego celu – oczywiście chodzi o wzbogacenie się. Nie mamy okazji poznać ich bliżej na tyle, żeby wybitnie się nad nimi rozdrabniać, jednak postaram się, choć odrobinę przybliżyć każdą z postaci, zacznę może od Vincenta – on jest z nich najwyżej postawiony, wydaje się na początku bardzo w porządku, ale z bliższym poznaniem nabiera nieco innych cech. Potem Sam, troszkę niższy rangą, ale równie chytry, wręcz idealny manipulant. Następny jest Jules, on to ma dosyć spore problemy z alkoholem i w sumie to on akurat jest z nich wszystkich najdziwniejszy. Na sam koniec zostawiłam Sylvie – jedyną kobietę w ich gronie, równie chciwa co reszta, manipulantka i oczywiście oportunistka, która nieustannie walczy o pozycję w tej grupie.


Fabularnie nie jest jakoś wybitnie oryginalna, ot kolejna książka z popularnym wówczas motywem – mimo to jest dosyć wciągająca, zagmatwana i miała naprawdę niezły element zaskoczenia. Megan Goldin ma przyjemne pióro, a „Escape room” jest przystępny językowo, prowadzony dynamicznie i przeplatany retrospekcjami. Bohaterowie są dosyć barwni i interesujący, dobrze budowali napięcie.


Reasumując, „Escape room” był dosyć interesującą lekturą, z pewnością lepszą niż pierwotnie oczekiwałam – wciągająca, raczej nada się jako przerywnik od standardowych lektur, które czytamy, bo nie ukrywam, że do wymagających nie należy. Polecam, zwłaszcza w formie audio, jakoś lepiej odczułam klimat.

Pozdrawiam, Sara ❤

"Wbi­łam pa­znok­cie w dłoń, na­ka­zu­jąc sobie nie­na­gan­ne za­cho­wa­nie. Siedź cicho i się szczerz, po­my­śla­łam. Ból fi­zycz­ny jest ni­czym w po­rów­na­niu z tym, czego do­świad­czę, jeśli mi się nie uda."
„Escape room” stał na mojej półce od… Ojej chyba od premiery w 2018 roku, więc gdy znalazłam wersję audio na EmpikGo, uznałam, że to dobry moment, żeby się za...

"Nie jestem sobą, ale jakimś odłamkiem siebie. Czuję, że niedługo mnie dobiją. Że to tylko kwestia czasu."
Książki Alicji Sinickiej ciekawiły mnie już od dłuższego czasu, a „Będziesz tego żałować” przyszła do mnie dobre parę miesięcy temu i skończyła na półce – na ratunek przyszło mi EmpikGo i audiobookowa wersja właśnie tej książki.

"Człowiek może być wolny albo żyć w związku... Wtedy jest związany."

Główną bohaterką jest Iga, o której w sumie wiemy dosyć niewiele, nie ukrywam, że nie do końca pamiętam, czym się zajmowała, ale z pewnością to była praca biurowa, całkiem niedawno rozstała się z… Nietypowym, nieco niepokojącym partnerem. Wtedy zaczyna się dziać, nie za dobrze, bo dotychczas spokojna, towarzyska i odważna kobieta zaczyna popadać w paranoję – boi się wszystkiego, jest naprawdę zastraszona i Osiedle Marzeń jest jej ratunkiem – w tym miejscu powraca jej poczucie bezpieczeństwa, chociażby ze względu na bliskość osób o podobnych przeżyciach. Właśnie dlatego nie dostrzega żadnej czerwonej flagi, a nie ukrywam, że praktycznie dostawała nimi po twarzy. Mam co do niej trochę mieszane uczucia, jakoś nie wydawała mi się zbyt autentyczna, czegoś w jej zachowaniu mi brakowało.

" [...] Ktoś puka do drzwi. Anka ściąga łopatki, a w jej oczach pojawia się strach. Dobrze wiem, jak się czuje. Od jakiegoś czasu podobnie reaguję na tego typu odgłosy [...]"

Fabularnie „Będziesz tego żałować” jest z pewnością interesującą powieścią, raczej nietypową, ale w całym tym zagmatwaniu była przewidywalna, co w sumie było troszkę smutne, chociaż nieco nadrabiała dynamiką. Kreacja bohaterów była ciekawa, jednak wydawała się nieco płytka, najbardziej zainteresowała mnie kwestia syndromu sztokholmskiego, który jak mi się wydaje, był tu aż nadto obecny.



Reasumując, Alicja Sinicka ma z pewnością interesujące pióro i posługuje się przystępnym językiem i choć ta książka mnie nie zachwyciła, to z przyjemnością sprawdzę inne jej powieści. Na sam koniec pozostało mi polecić, bo mimo wszystko naprawdę przyjemnie mi się słuchało tej książki.

Pozdrawiam, Sara ❤

"Nie jestem sobą, ale jakimś odłamkiem siebie. Czuję, że niedługo mnie dobiją. Że to tylko kwestia czasu."
Książki Alicji Sinickiej ciekawiły mnie już od dłuższego czasu, a „Będziesz tego żałować” przyszła do mnie dobre parę miesięcy temu i skończyła na półce – na ratunek przyszło mi EmpikGo i audiobookowa wersja właśnie tej książki.

"Człowiek może być wolny albo żyć...