Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Zawsze taki jesteś? - zapytałam. - Jaki? - Bezpośredni - odparłam po chwili namysłu. Lepiej byłoby powiedzieć - bezczelny, ale nie chciałam zrażać go do siebie na samym początku. - Bezpośredni? - szczerze się zdziwił. - Częściej słyszę, że jestem bezczelny.

- Zawsze taki jesteś? - zapytałam. - Jaki? - Bezpośredni - odparłam po chwili namysłu. Lepiej byłoby powiedzieć - bezczelny, ale nie chciał...

- Chodzi o kogoś konkretnego? - zapytała Annabeth cicho. Spojrzałem na nią i zobaczyłem, że powstrzymuje się od śmiechu. - Śmiejesz się ze mnie - powiedziałem oskarżycielsko. - Wcale nie! - Wcale to ty mi tego nie ułatwiasz. Wtedy roześmiała się na dobre i zarzuciła mi ręce na szyję. - Nigdy, ale to przenigdy nie będę ci niczego ułatwiać, Glonomóżdżku. Przyzwyczajaj się. Kiedy mnie pocałowała,czułem się tak, jakby mózg mi się rozpuszczał. Moglibyśmy tak siedzieć całą wieczność, ale za nami rozległ się ryk: - No, najwyższy czas! Pawilon wypełniło nagle światło pochodni i tłum obozowiczów. Clarisse przybiegła na czele podsłuchujących, którzy chwycili nas na ramiona. - Och, przestańcie! - poskarżyłem się. - Czy człowiek już nie ma prywatności? - Turkaweczki muszą nieco ochłonąć! - oznajmiła radośnie Clarisse. - Jezioro kajakowe! - wrzasnął Connor Hood. Z głośnymi wiwatami podnieśli nas w dół wzgórza, ale na tyle blisko jedno drugiego, że mogliśmy się trzymać za ręce. Annabeth śmiała się i ja też nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, mimo że byłem cały czerwony na twarzy. Trzymaliśmy się za ręce aż do momentu, kiedy wrzucili nas do wody. A potem ja śmiałem się ostatni. Stworzyłem bąbel powietrzny na dnie jeziora . Nasi przyjaciele czekali, aż wypłyniemy, ale ha! - jak się jest synem Posejdona, to nie ma potrzeby się spieszyć. I był to niewątpliwie najlepszy podwodny pocałunek świata.

- Chodzi o kogoś konkretnego? - zapytała Annabeth cicho. Spojrzałem na nią i zobaczyłem, że powstrzymuje się od śmiechu. - Śmiejesz się ze ...

- No i oczywiście - ciągnął Zeus, choć wyglądał, jakby spodnie mu się tliły - musimy też... hm... podziękować Posejdonowi. - Przepraszam, bracie - odezwał się Posejdon - że co? -Musimy podziękować Posejdonowi - burknął Gromowładny. - Bez którego... byłoby trudno... - Trudno? - zapytał niewinnym głosem mój tata. - Niemożliwe - powiedział Zeus. - Byłoby niemożliwe pokonanie Tyfona.

- No i oczywiście - ciągnął Zeus, choć wyglądał, jakby spodnie mu się tliły - musimy też... hm... podziękować Posejdonowi. - Przepraszam, br...

Idąc w stronę kamiennych tablic, dokładnie przyjrzałam się pozostałym gablotom. Sterane życiem, zakurzone sandały podpisane "własność Józefa", proca "własność Dawida", pęk włosów "własność Samsona", pierwsze drukowane wydanie Biblii, otworzone na stronie tytułowej, na której było napisane "Mojemu przyjacielowi Luckowi - Gutenberg". Szatan to dopiero miał znajomości!

Idąc w stronę kamiennych tablic, dokładnie przyjrzałam się pozostałym gablotom. Sterane życiem, zakurzone sandały podpisane "własność Józefa...

-Przystąpmy do rzeczy - odezwał się Chejron. - Lou Ellen, oddaj Mirandzie nos, bardzo proszę. Travis, z łaski swojej, przestań podpalać piłeczkę pingpongową. Butch, sądzę, że dwa ołówki to naprawdę, zbyt wiele jak na ludzkie nozdrza. Dziękuję.

-Przystąpmy do rzeczy - odezwał się Chejron. - Lou Ellen, oddaj Mirandzie nos, bardzo proszę. Travis, z łaski swojej, przestań podpalać piłe...

TU SPOCZYWA ZGREDEK, WOLNY SKRZAT.

TU SPOCZYWA ZGREDEK, WOLNY SKRZAT.

Śmierć ma więcej wspólnego z Miłością, niż potraficie sobie wyobrazić.

Śmierć ma więcej wspólnego z Miłością, niż potraficie sobie wyobrazić.

- Chyba mogę spróbować. Znam kilka kawałków Nirvany, którymi można łupać kamienie.

- Chyba mogę spróbować. Znam kilka kawałków Nirvany, którymi można łupać kamienie.

-Wracają. - Isabelle pokazała na zatłoczony hol. -Uczniowie, którzy odeszli po tym jak Nathaniel podzielił Oriona, wracają. A nawet przyszli nowi. - Pokazała na grupkę, która nieśmiało ustawiła się pod gobelinem przedstawiającym rycerza w zbroi. - To uczniowie z Polski - wyjaśniła. - Ich rodzice zadzwonili w tym tygodniu, żęby zapytać, czy ich dzieci mogą tu przyjechać na wymianę. Już słyzeli o Aurorze i chcą się do nas przyłączyć. Nowa grupa powstanie również tam. - Wzięła oddech. - Przyjedzie ich więcej. Przed chwilą rozmawiałam z Amerykanami, którzy zamierzają się zapisać jesienią. Dostaję e-maile i telefony z Kanady, Australii, Niemiec, Belgii... - Zaśmiała się nerwowo. - Jak tak dalej pójdzie, trzeba będzie rozbudować szkołę. Wzięła Allie za rękę i spojrzała jej prosto w oczy. - Nasz plan się powiódł.

-Wracają. - Isabelle pokazała na zatłoczony hol. -Uczniowie, którzy odeszli po tym jak Nathaniel podzielił Oriona, wracają. A nawet przyszli...