Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam niewyobrażalną słabość do Harry'ego Pottera. Nie sposób opisać, jak ważną rolę odegrał w moim życiu ten osierocony czarodziej. Bohater, który zabarwił moje dzieciństwo odrobiną magii. Logiczne jest zatem, że na kolejną książkę z potterowskiego uniwersum czekałam z wytęsknieniem (chociaż jestem wielką przeciwniczką sztucznego kontynuowania przygód Chłopca, Który Przeżył), a gdy już egzemplarz "Przeklętego dziecka" trafił w moje ręce, chłonęłam go z wypiekami na twarzy. Nikogo to nie zaskoczyło.
Mnie za to zadziwiły liczne negatywnie oceniające książkę recenzje. Ja scenariusz Rowling, Thorne'a i Tiffany'ego pokochałam niemal od pierwszej strony. Ten sam czarodziejski, urzekający świat, dynamiczni bohaterowie, te same charaktery, tak barwne, zwariowane, wzbudzające skrajne emocje, od rozbawienia po irytację, po prostu unikatowe. Nowe postaci świetnie współgrają ze starą świtą. Relacje między rodzicami a ich często krnąbrnym potomstwem nakreślone bardzo interesująco, dają do myślenia, a jednocześnie nie przyćmiewają pędzącej akcji. No właśnie, fabuła - fanfickowa, ale nie żenująca. Czuć nostalgię do czasów Wybrańca. Rozwój wydarzeń jest odrobinę jak relacja po rozwodzie z Potterem, niby jego historia jest już zakończona, ale mimo to odbija się echem na kolejnym pokoleniu czarodziejów, czuć nostalgię, nurzanie się we wspomnieniach. Nie jest to jednak ckliwe, wręcz przeciwnie. Dla takich fanów jak ja to niczym rarytas.
Czy potrafię odnaleźć wady w "Przeklętym dziecku"? Może jestem nieobiektywna, ale ja dałam się bez pamięci zaczarować rowlingowej wizji świata po raz... ósmy? I nie obiecuję, że ostatni - takiej magii chętnie ulegnę przy każdej okazji.

Mam niewyobrażalną słabość do Harry'ego Pottera. Nie sposób opisać, jak ważną rolę odegrał w moim życiu ten osierocony czarodziej. Bohater, który zabarwił moje dzieciństwo odrobiną magii. Logiczne jest zatem, że na kolejną książkę z potterowskiego uniwersum czekałam z wytęsknieniem (chociaż jestem wielką przeciwniczką sztucznego kontynuowania przygód Chłopca, Który...

Zalążek znakomitej sagi fantasy - takie wrażenie można odnieść po przeczytaniu "Gry o tron" Martina. Powieść wielowątkowa, wciągająca, z dobrze zarysowanymi charakterami i świetnym, pobudzającym wyobraźnię światem przedstawionym. Niezdobyte grody, znamienite rody, heroiczne walki, czyli coś, co każdy fan fantastyki kocha najbardziej, okraszone sporą dawką seksu i intryg w bezpardonowej postaci. Petarda.

Zalążek znakomitej sagi fantasy - takie wrażenie można odnieść po przeczytaniu "Gry o tron" Martina. Powieść wielowątkowa, wciągająca, z dobrze zarysowanymi charakterami i świetnym, pobudzającym wyobraźnię światem przedstawionym. Niezdobyte grody, znamienite rody, heroiczne walki, czyli coś, co każdy fan fantastyki kocha najbardziej, okraszone sporą dawką seksu i intryg w...

Pod koniec lektury faktycznie się wzruszyłam. Opis śmierci głównego bohatera był niezwykle przejmujący. Skrajny upadek człowieka spowodowany... miłością, tą najpiękniejszą, bo rodzicielską, bezwarunkową. Bezwarunkową, a przez to krzywdzącą i do cna psującą osoby nią obdarzane. Z każdą stroną coraz częściej i dobitniej do czynienia mamy z obłudą i podłością paryskich sióstr, jednak czy to one winne są tego stanu rzeczy? Patrząc szerzej, czy sam Paryż winny jest swego zepsucia? Szkoda, że pierwsza połowa jest dość nudna i mało wnosząca. Można by lepiej zagospodarować jej miejsce.

Pod koniec lektury faktycznie się wzruszyłam. Opis śmierci głównego bohatera był niezwykle przejmujący. Skrajny upadek człowieka spowodowany... miłością, tą najpiękniejszą, bo rodzicielską, bezwarunkową. Bezwarunkową, a przez to krzywdzącą i do cna psującą osoby nią obdarzane. Z każdą stroną coraz częściej i dobitniej do czynienia mamy z obłudą i podłością paryskich sióstr,...