Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzje pisze tu niezwykle rzadko - tylko gdy zmarnuje czas na przebrnięcie przez coś koszmarnego. Ta pozycja nadaje się co najwyżej do palenia w piecu. Uwspółcześnienie Marksa (choć właściwie swoją aktualnością on wprost uderza) daje murowanego Nobla. Zgadzam się tu z pewnym wysoko postawionym bankierem, który w wywiadzie z korespondentem ekonomicznym „New Yorkera” Johnem Cassidy stwierdził: „Im dłużej inwestuje na Wall Street tym bardziej jestem przekonany, że Marks miał rację. Ekonomista, który wskrzesi Marksa i włączy go w spójną teorię ma w garści Nagrodę Nobla. Jestem absolutnie pewien, że podejście Marksowskie daje najlepsze spojrzenie na kapitalizm”.

Daleka jestem od odnoszenia się do Marksa z nabożną czcią, jednak Steve Shipshide w przekładaniu Kapitału na współczesność brutalnie go spłyca (co gorsza w bardzo kiepskim stylu). Jeśli autor chciał odwieść czytelników od sięgnięcia do źródła nie wątpię, że mu się to udało. To bardzo źle, bo Kapitał jest błyskotliwą i bardzo celną diagnozą Kapitału. Marks rzadko pozwala sobie na oczywiste stwierdzenia. Nie wspominając o formie. Kapitał to traktat ekonomiczny, który nierzadko przybiera charakter shaggy-dog story, a innym razem świetnej prozy (choć część rozdziałów jest rzeczywiście ciężkostrawna i trudna do przyswojenia).

Od pierwszych stron odpychają kończące mini-rozdziały rady. Struktura jest następująca: Shipshide cytuje Marksa, następnie umieszcza swój komentarz (zazwyczaj jest to nieudolna polemika lub mało klarowna próba wyjaśnienia myśli Marksa). Rozdział wieńczy naprawdę idiotyczna „myśl pod rozwagę” w stylu drukowanych dziś taśmowo poradników dla managerów. Przykład. Shipshide cytuje krwiste kawałki z Marksa, który rzeczywiście bardzo zjadliwie krytykował Benthama, następnie radzi „Nigdy nie wdawaj się w walkę, nie zastawiając się nad pozytywnym skutkiem, jaki chcesz w tej walce osiągnąć. Oszczędzaj siły - sporządź sobie listę celów, do których dążysz (…)”. Litości.

Recenzje pisze tu niezwykle rzadko - tylko gdy zmarnuje czas na przebrnięcie przez coś koszmarnego. Ta pozycja nadaje się co najwyżej do palenia w piecu. Uwspółcześnienie Marksa (choć właściwie swoją aktualnością on wprost uderza) daje murowanego Nobla. Zgadzam się tu z pewnym wysoko postawionym bankierem, który w wywiadzie z korespondentem ekonomicznym „New Yorkera” Johnem...

Jednostronna - co siłą rzeczy wymusza forma wywiadu Landau z Simonem Peresem. Dla laika nużące opisy kolejnych rozłamów w Światowej Organizacji Syjonistycznej i kolejnych partiach powstalych w Izraelu.
Mimo to Ben Gurion to postac conajmniej nietypowa - ojciec narodu zydowskiego, ktory byl w stanie porzucic urzad premiera by wrocic do kibucu i wypasac kozy.

Jednostronna - co siłą rzeczy wymusza forma wywiadu Landau z Simonem Peresem. Dla laika nużące opisy kolejnych rozłamów w Światowej Organizacji Syjonistycznej i kolejnych partiach powstalych w Izraelu.
Mimo to Ben Gurion to postac conajmniej nietypowa - ojciec narodu zydowskiego, ktory byl w stanie porzucic urzad premiera by wrocic do kibucu i wypasac kozy.

Trocki upadek rewolucjonisty - czy raczej ostatniego idealisty. Dobrze opowiedziana historia ostatnich lat zycia Trockiego, zakonczona tragiczną i - co bardziej uderzające - bezsensowną śmiercią. Jednoczenie autor nie ucieka od watkow programowych, przytaczajac spory trockistow z lat 30.

Trocki upadek rewolucjonisty - czy raczej ostatniego idealisty. Dobrze opowiedziana historia ostatnich lat zycia Trockiego, zakonczona tragiczną i - co bardziej uderzające - bezsensowną śmiercią. Jednoczenie autor nie ucieka od watkow programowych, przytaczajac spory trockistow z lat 30.