Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przede wszystkim nie należy wymagać objawienia po tej książce. To nie jest literatura piękna, żeby ją oceniać w kategorii no. „budowa fabuły”. 😊 Książkę wymyślił i napisał (zdjęcia i ilustrację też mają tu duże znaczenie) specjalista od reklamy! W marketingu liczą się dziwne, oryginalne pomysły i ich skuteczna realizacja, a ta książka właśnie taka jest. Inspiruje, poprawia humor, dodaje animuszu i upewnia czytelnika, że nawet najdziwniejszy pomysł może być genialny. I żeby się nie bać. Moim zdaniem robi to, po co została napisana.

Przede wszystkim nie należy wymagać objawienia po tej książce. To nie jest literatura piękna, żeby ją oceniać w kategorii no. „budowa fabuły”. 😊 Książkę wymyślił i napisał (zdjęcia i ilustrację też mają tu duże znaczenie) specjalista od reklamy! W marketingu liczą się dziwne, oryginalne pomysły i ich skuteczna realizacja, a ta książka właśnie taka jest. Inspiruje, poprawia...

Ta historia płynia bardzo wolno. Niektórych może to zniechęcić, ale moim zdaniem daje to możliwość poznania świata Barnuma i Freda tak bardzo, na ile to możliwe. To, co lubię w książkach - dokładne opisy miast, pomieszczeń, krajobrazu - znalazłam w książce Christensena. Był czas na to, żeby się rozejrzeć po Oslo, poznać to miasto. Oprócz tego, opisy skomplikowanych losów bohaterów, ich charakterów, problemów, sposobów na radzenie sobie z nimi. No i trzy pokolenia kobiet - każda wyjątkowa na swój sposób. Chociaż Stara jest moją ulubienicą :)

Niby to wymyślona historia, ale już dawno żadna książka tak bardzo mnie nie poruszyła. Dużo pieknych, wręcz poetyckich zdań, jak np.: "Mam serce łatwe w utrzymaniu czystości" lub "(...) Owszem, wątpiłem w większość rzeczy, nie mówiąc już o samym sobie, w ogóle miałem wątpliwości, czy istnieje coś, co można nazwać "mną", w ponurych chwilach uważałem siebie za ograniczoną ilość mięsa funkcjonującego pod nazwą Barnum."

Piękna książka, polecam!

Ta historia płynia bardzo wolno. Niektórych może to zniechęcić, ale moim zdaniem daje to możliwość poznania świata Barnuma i Freda tak bardzo, na ile to możliwe. To, co lubię w książkach - dokładne opisy miast, pomieszczeń, krajobrazu - znalazłam w książce Christensena. Był czas na to, żeby się rozejrzeć po Oslo, poznać to miasto. Oprócz tego, opisy skomplikowanych losów...

"Opowieść podręcznej" zaczęłam czytać po lekturze "Roku 1984" - wprost nie da się nie zauważyć fascynacji autorki "Opowieści" światem, który zbudował Orwell. W miarę zagłębiania się w historię tytułowej bohaterki, zapominałam o Wielkim Bracie i wszystkim, co bezpośrednio kojarzyło mi się z Orwellem, choć nie było to na początku łatwe, bo w wielu miejscach od razu zauważałam jego pomysły, które autorka nieco zniekształciła i zmieniła. Ale ten Orwell cały czas gdzieś wirował w kolejnych rozdziałach. :)

Po około 100 stronach udało mi się odciąć od świata Orwella i zaakceptować ten, który przedstawia Atwood.

"Opowieść podręcznej" to dobra książka - z jednej strony to rekomendacja, ale z drugiej - są lepsze książki i tu wskazałabym wspomniany "Rok 1984", który moim zdaniem był historią wyjściową dla Atwood i być może gdyby nie ta - "Opowieść" nigdy by nie powstała.

"Opowieść podręcznej" zaczęłam czytać po lekturze "Roku 1984" - wprost nie da się nie zauważyć fascynacji autorki "Opowieści" światem, który zbudował Orwell. W miarę zagłębiania się w historię tytułowej bohaterki, zapominałam o Wielkim Bracie i wszystkim, co bezpośrednio kojarzyło mi się z Orwellem, choć nie było to na początku łatwe, bo w wielu miejscach od razu zauważałam...