Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zarówno książka jak i film wyreżyserowany na jej podstawie przypadły mi do gustu w stopniu umiarkowanym. Użyto w nich nazbyt wiele wulgaryzmów i kolokwializmów. Koterski mógłby także darować sobie szczegółowych opisów pewnych fizjologicznych i intymnych czynności wykonywanych przez głównego bohatera. Czytanie utworu czy też oglądanie ekranizacji staje się przez nie nieprzyjemne.

Sama fabuła, ukazująca egzystencję samotnego, nie widzącego sensu w swoim żałosnym życiu, neurotyka Adasia Miałczyńskiego jest dość intrygująca. Przedstawia życie człowieka pozbawionego wszelkich złudzeń, którego marzenia okazały się fiaskiem w starciu z brutalną rzeczywistością. Prezentuje los mężczyzny, który ,,uciekł przed prawdziwą miłością, by ostatecznie ożenić się bez miłości''.Ojca, którego myśl, że jego syn będzie równie nieszczęśliwy jak on, przyprawia go ból serca. Adaś Miałczyński to idealny przykład bohatera literackiego, który stracił wszelką wiarę w ludzkość. To mizantrop, którego głupota innych ludzi doprowadza na szczyt frustracji.

Zarówno książka jak i film wyreżyserowany na jej podstawie przypadły mi do gustu w stopniu umiarkowanym. Użyto w nich nazbyt wiele wulgaryzmów i kolokwializmów. Koterski mógłby także darować sobie szczegółowych opisów pewnych fizjologicznych i intymnych czynności wykonywanych przez głównego bohatera. Czytanie utworu czy też oglądanie ekranizacji staje się przez nie...

Ojej, jaki jestem piękny!
Powieść o człowieku, który wykorzystuje swą nietuzinkową aparycję jako usprawiedliwienie dla realizowania swych żądz i niskich podszeptów. Dorian jest jedną z postaci literackich, których sympatią nie darzę, ponieważ sposób jego postępowania, zbrodnia, której dokonuje i nie ponosi za nią żadnych konsekwencji, ba! nawet nie czuje wyrzutów sumienia, deprecjonują go w moich oczach do poziomu degenerata i jednostkę pozbawioną jakichkolwiek ludzkich uczuć i reakcji. Nic nie jest w stanie uzasadnić naszych złych uczynków, dokonanych świadomie i z zimną krwią. Myślę, że autor zakończył książkę w odpowiedni dla głównego bohatera sposób. Morał dla każdego narcyza.

Ojej, jaki jestem piękny!
Powieść o człowieku, który wykorzystuje swą nietuzinkową aparycję jako usprawiedliwienie dla realizowania swych żądz i niskich podszeptów. Dorian jest jedną z postaci literackich, których sympatią nie darzę, ponieważ sposób jego postępowania, zbrodnia, której dokonuje i nie ponosi za nią żadnych konsekwencji, ba! nawet nie czuje wyrzutów sumienia,...

Zakończenie bynajmniej nieoczekiwane i jak za każdym razem, w przypadku kryminałów Agathy Christie - zaskakujące. Dwoiłam się i troiłam nad sensownym wytłumaczeniem serii morderstw dokonanych na wyspie Żołnierzyków. Mogłoby się wydawać, że poza dziesięcioma osobami, znajdującymi się na wspomnianej przeze mnie wyspie jest jeszcze jedna, jedenasta, ta która rozprawia się kolejno z głównymi bohaterami, chcąc dokonać na nich prywatnej zemsty. Tymczasem pani Agatha częstuje nas zupełnie nieprzewidywalnym i zgoła niezwykłym finiszem. Nie mogę się doczekać chwili, w której wpadnie mi w rękę następna pozycja tej autorki. ;)

Zakończenie bynajmniej nieoczekiwane i jak za każdym razem, w przypadku kryminałów Agathy Christie - zaskakujące. Dwoiłam się i troiłam nad sensownym wytłumaczeniem serii morderstw dokonanych na wyspie Żołnierzyków. Mogłoby się wydawać, że poza dziesięcioma osobami, znajdującymi się na wspomnianej przeze mnie wyspie jest jeszcze jedna, jedenasta, ta która rozprawia się...