Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Amerykański konserwatysta pisze książkę o amerykańskich demokratach/liberałach. To musiało być wyjątkowo rzetelne. Do tego dochodzą płaskie argumenty, wyjątkowa stronniczość i dość wybiórcza wiedza autora. Czego jednak można spodziewać się od kolejnej książki, która rozpaczliwie stara się przerzucić winę za prawicowy faszyzm na lewicę?

Amerykański konserwatysta pisze książkę o amerykańskich demokratach/liberałach. To musiało być wyjątkowo rzetelne. Do tego dochodzą płaskie argumenty, wyjątkowa stronniczość i dość wybiórcza wiedza autora. Czego jednak można spodziewać się od kolejnej książki, która rozpaczliwie stara się przerzucić winę za prawicowy faszyzm na lewicę?

Myślę, że każdy kto przeżył choć jeden koszmarny dzień w liceum, wpadł na ten sam pomysł. Problem w tym, że King był pierwszy. Widać jednak też, że pisał to młody pisarz, prawdopodobnie pod wpływem impulsu. Książka ma młodzieńczy styl, jest zadziorna, lecz jest też chaotyczna, zbyt stylizowana na buntowniczą przez co traci trochę jej styl. Z drugiej jednak strony, czy gdyby książka tego rodzaju była ugłaskana i perfekcyjnie uporządkowana, to brzmiała by wiarygodnie?

Myślę, że każdy kto przeżył choć jeden koszmarny dzień w liceum, wpadł na ten sam pomysł. Problem w tym, że King był pierwszy. Widać jednak też, że pisał to młody pisarz, prawdopodobnie pod wpływem impulsu. Książka ma młodzieńczy styl, jest zadziorna, lecz jest też chaotyczna, zbyt stylizowana na buntowniczą przez co traci trochę jej styl. Z drugiej jednak strony, czy gdyby...

Ścisła czołówka najlepszych dystopii razem z "1984" Orwella, "Nowym Wspaniałym Światem" Huxleya oraz trochę niedocenianym i pomijanym dziełem Zamiatina "My". Tak jak w każdej tego rodzaju wizji, treść wydaje się fantastyczna i nierealna, lecz gdy spojrzy się na nią alegorycznie i jakby "z dystansem", jest się w stanie dostrzec ich grozę. Bo świat przedstawiony przez Bradbury'ego jest koszmarem, koszmarem, który po odarciu z fantastycznej warstwy, zdaje się niebezpiecznie bliski i w niczym nie ustępuje bardziej znanym, dystopijnym pozycjom.

Ścisła czołówka najlepszych dystopii razem z "1984" Orwella, "Nowym Wspaniałym Światem" Huxleya oraz trochę niedocenianym i pomijanym dziełem Zamiatina "My". Tak jak w każdej tego rodzaju wizji, treść wydaje się fantastyczna i nierealna, lecz gdy spojrzy się na nią alegorycznie i jakby "z dystansem", jest się w stanie dostrzec ich grozę. Bo świat przedstawiony przez...