Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta historia niezwykle mnie ujęła. Płynęłam przez nią, nie wiedzieć kiedy z jednej historii przechodząc w następną, by po kilkunastu już stronach nagle zdać sobie sprawę, że narrator wcale nie zapomniał dokończyć tego o czym zaczął. Zakochiwałam się w tej prozie z każdym kolejnym takim momentem. Obraz rodziców rozczulił i przywołał wspomnienia, wpędzając w nostalgię.
"Widnokrąg" przypomniał mi, za czym tęsknię w literaturze - za realiami polskiej wsi a także małego miasteczka opisanymi dokładnie tak, jak zrobił to Myśliwski. Za postaciami tak prawdziwymi, że nagle wydaje się, że słyszysz własną matkę.

Ta historia niezwykle mnie ujęła. Płynęłam przez nią, nie wiedzieć kiedy z jednej historii przechodząc w następną, by po kilkunastu już stronach nagle zdać sobie sprawę, że narrator wcale nie zapomniał dokończyć tego o czym zaczął. Zakochiwałam się w tej prozie z każdym kolejnym takim momentem. Obraz rodziców rozczulił i przywołał wspomnienia, wpędzając w nostalgię....

Od samego początku, jeszcze zanim sięgnęłam po tę książkę, obawiałam się tej lektury, ponieważ słyszałam o niej głównie pochlebne opinie. Wręcz bardzo pochlebne. Obawiałam się, że podejdę do niej ze zbyt dużymi oczekiwaniami i się zawiodę, a - umówmy się - zabrać się za takie opasłe tomiszcze i się rozczarować to spore ryzyko dla czytelniczego serducha.
I tak też niestety się stało.

Z jednej strony książka pisana lekko, wydawałoby się, że powinno się ją szybko czytać... otóż nie. Nie zostawiała ona we mnie takiego uczucia, że po skończonym rozdziale czułam pragnienie, by brnąć w tę historię.
Sama historia bardzo ciężka, kiedy patrzy się na nią stricte życiowo. Mimo to, te wszystkie przykre losy głównego bohatera jakoś nie chwytały mnie za serce, nie przygnębiały tak, jak zwykle robią to ze mną tego typu wątki. Przy tej lekturze czułam się, jakby nagle ktoś pozbawił mnie empatii (a naprawdę, to ostatnie co można by o mnie powiedzieć). Przykro to mówić, ale jedyne co zaczęłam odczuwać to niestety niechęć do Theo.
I o ile nie dotknął mnie do żywego wątek osieroconego dziecka, o tyle niesamowicie cieszyłam się na każdy fragment związany z Hobartem i jego opowieściami - coś magicznego! Klimat staroci, antyków, satysfakcji jaką daje praca przy odnawianiu tych "skarbów". I sam Hobie - ja akurat kocham tego bohatera. To jaki był taktowny, mądry. Ciepło się robiło na serduchu czytając choćby opis jego wyglądu.

Na etapie gdzie Theo ponownie spotyka ojca, a tym samym jego obecną partnerkę - ja wysiadam. Męczył mnie ten dość spory fragment książki. Ja wiem, to miało pokazać trudne dzieciństwo, popadanie w nałogi itd. Wszystko rozumiem. Ale... ehhh, w pewnym momencie miałam dość, czułam taki wstręt do tych historii. Wydawało mi się to jakoś dziwnie niedorzeczne, sztuczne. Wprost nie miałam już siły czytać o tych narkotykowych wojażach. Bynajmniej nie przez pękające serce, smutek, współczucie... nie.

Tak jak niemalże spłynęła po mnie historia Theo, tak nagle drgnęło mi serce w momencie, kiedy główny bohater spotyka się po latach z rodziną Barbourów. Ten fragment historii faktycznie mnie ożywił. W ogóle muszę przyznać, że postać Andy'ego jest jedną z moich ulubionych, zaraz obok Hobiego oraz Pippy.

Rozwój i zakończenie historii z obrazem mnie absolutnie nie porwał. Kiedy w opsie z tyłu książki przeczytałam, że jest to książka z "wątkiem kryminalnym" to naprawdę spodziewałam się odrobinę lepszego rozwiązania fabuły.

A już "filozoficzny" wywód na ostatnich kilkunastu stronach przelał czarę goryczy. Niektórzy się nim zachwycają, natomiast dla mnie był on totalnie zbędny. Poczułam się, jakby autorka chciała jeszcze dodatkowo wyjaśnić, o co w książce chodziło. Tak w razie, gdybym nie zrozumiała...
Oczywiście domyślam się, czemu fragment ten może się podobać, ponieważ czytając go, faktycznie odczuwa się satysfakcję z pięknego języka i mądrości z niego płynącej. Sama się na to złapałam. Ale już po odłożeniu książki odczułam, że tylko odstawał od reszty książki, która jakoś nie zachwyciła mnie pięknym językiem, tak jak zrobiła to ze znaczną częścią czytelników.

Ostatecznie w mojej ocenie "Szczygieł" jest niestety rozczarowaniem. Złapałam się we własną pułapkę wygórowanych oczekiwań. Przykro.

Od samego początku, jeszcze zanim sięgnęłam po tę książkę, obawiałam się tej lektury, ponieważ słyszałam o niej głównie pochlebne opinie. Wręcz bardzo pochlebne. Obawiałam się, że podejdę do niej ze zbyt dużymi oczekiwaniami i się zawiodę, a - umówmy się - zabrać się za takie opasłe tomiszcze i się rozczarować to spore ryzyko dla czytelniczego serducha.
I tak też niestety...

Cóż. Książka jak najbardziej godna.
I to przyrównanie ludzi żyjących w obozie jenieckim do odrażających istot, jakimi są szczury... Powiem tak: niezłe.

Cóż. Książka jak najbardziej godna.
I to przyrównanie ludzi żyjących w obozie jenieckim do odrażających istot, jakimi są szczury... Powiem tak: niezłe.