Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdego z nas czeka śmierć, bez wyjątku, ale Boże... czasem Zielona Mila wydaje się taka długa.

Każdego z nas czeka śmierć, bez wyjątku, ale Boże... czasem Zielona Mila wydaje się taka długa.

Nigdy naprawdę nie zrozumie się człowieka, dopóki nie spojrzy się na sprawy z jego punktu widzenia (...) dopóki nie wejdzie się w jego skórę, nie pochodzi się w jego skórze po świecie

Nigdy naprawdę nie zrozumie się człowieka, dopóki nie spojrzy się na sprawy z jego punktu widzenia (...) dopóki nie wejdzie się w jego skórę...

Gdy kobiety decydują się na śmierć, wybierają bardziej romantyczne sposoby – otwierają sobie żyły albo przedawkowują środki nasenne.

Gdy kobiety decydują się na śmierć, wybierają bardziej romantyczne sposoby – otwierają sobie żyły albo przedawkowują środki nasenne.

Czym jest me życie? Ach, jedną chwilką!

Czym jest me życie? Ach, jedną chwilką!

(...)często mówiąc 'Tak' innym, można powiedziec 'Nie' samemu sobie.

(...)często mówiąc 'Tak' innym, można powiedziec 'Nie' samemu sobie.

- Mogłabym się teraz zakochać i oddać ci wszystko, co mam - powiedziała świadoma tego, że Edward nie jest w stanie pojąć sensu jej słów. - Prosisz mnie tylko o muzykę, ale ja jestem kimś więcej, aniżeli sądziłam, i chciałabym podzielić się z tobą innymi sprawami, które ledwo zaczęłam rozumieć. Edward uśmiechnął się. Czyżby to do niego dotarło? Weronika przestraszyła się - zgodnie z zasadami dobrego wychowania nie wolno mówić wprost o miłości, a już nigdy mężczyźnie widzianym zaledwie parę razy. Jednak mówiła dalej, bo nic nie miała do stracenia. - Jesteś jedynym mężczyzną pod słońcem, w którym mogłabym się zakochać, Edwardzie. Z tej prostej przyczyny, że gdy umrę, nie będzie ci mnie brakować. Nie wiem, co czuje schizofrenik, ale z pewnością nie cierpi z tęsknoty za kimkolwiek. Może na początku zdziwi cię trochę, że w nocy nie słychać muzyki. Ale ilekroć pojawi się księżyc, znajdzie się ktoś, kto zagra jakąś sonatę, zwłaszcza w szpitalu psychiatrycznym, gdzie wszyscy są "lunatykami". - Mnie też nie będzie ciebie brakować, Edwardzie, bo nie będę żyła, odejdę daleko stąd. I skoro nie boję się, że cię stracę, nie obchodzi mnie,co sobie o mnie pomyślisz. Grałam dziś dla ciebie jak zakochana kobieta. I było mi cudownie. To najpiękniejsze chwile mego życia.

- Mogłabym się teraz zakochać i oddać ci wszystko, co mam - powiedziała świadoma tego, że Edward nie jest w stanie pojąć sensu jej słów. - P...

Jest więc jasne, że rzecz polegała na wyrzeczeniu się tego, co najbardziej osobiste. Jeśli w pierwszych okresach dżumy odczuwali boleśnie drobnostki, które liczyły się tylko dla nich, nie istniejąc dla innych, i w ten sposób doświadczali życia osobistego, teraz, na odwrót, interesowali się tym, co interesowało innych, ich myśli były myślami ogólnymi i nawet miłość przybrała dla nich twarz najbardziej abstrakcyjną. Tak bardzo byli wydani dżumie, że niekiedy nadzieję odnajdowali tylko we śnie i przyłapywali się na myśli: "Dymienice, i niech się to już skończy!" Ale spali już naprawdę i cały ten czas był tylko długim snem. Miasto zaludniali ludzie śpiący z otwartymi oczyma, którzy wymykali się swemu losowi tylko w tych rzadkich chwilach, kiedy ich rana z pozoru zamknięta otwierała się nagle w nocy. Wyrwani ze snu dotykali jej z niejakim roztargnieniem, z irytacją na ustach, odnajdując w nagłym błysku swoje nagle odmłodzone cierpienie, a wraz z nim wstrząsającą twarz swej miłości. Rano wracali do zarazy, to znaczy do rutyny.

Jest więc jasne, że rzecz polegała na wyrzeczeniu się tego, co najbardziej osobiste. Jeśli w pierwszych okresach dżumy odczuwali boleśnie dr...