Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Joanna Bator chodzi po Tokio i czuje prawdziwego ducha otaczającego ją narodu. Wie, że tak naprawdę Japończycy głęboko w podświadomości nadal nie mogą pogodzić się z wybuchem bomby atomowej w Hiroszimie i maskują swój ból w anime „Neon Genesis Evangelion”. Hipnotyczne oczy głównej bohaterki, Ayanami Rei, zwiastują kolejne „wielkie bum”, a cokolwiek to oznacza, z pewnością jest to coś strasznego. Przerażona autorka już nawet słyszy głos góry, jak umierający starzec z książki Kawabaty. Spaceruje po całym kraju śladami pisarza-objawienia, jakim jest Haruki Murakami, w celu zagłębienia wiedzy o tym spowitym ciemną tajemnicą kraju. Joanna Bator nie ugnie się przed niczym - wkracza do Lasu Samobójców, opowiada o rekinie leżącym na miejskim trawniku i otaku-mordercy, który tak naprawdę nie był otaku – coś bezapelacyjnie wisi w powietrzu. I może byłoby to nawet ciekawe zestawienie w jakiejś onirycznej powieści grozy albo nowej odsłonie filmu "Las Vegas Parano", ale jako literatura podróżnicza, czy przynajmniej kulturoznawcza, sprawdza się dość kiepsko.

Nie dowiedziałam się z tej publikacji praktycznie niczego, a jedynie zaczęłam zastanawiać - czy to w końcu „aidoru”, czy „idoru”? To drugie słowo pojawiało się wszędzie, a nawet nie istnieje w języku japońskim. Czuję zdruzgotanie, zarówno tym możliwym błędem, jak i całą książką. Nawet jeżeli coś mnie zaciekawiło, to temat nigdy nie był zagłębiany. Dużo pisania o niczym albo ciągle tym samym, brak jakichkolwiek odkrywczych spostrzeżeń. Nie mam pojęcia, jaki był „Wachlarz”, ale „Rekin z Parku Yoyogi” wyczerpał mnie psychicznie. Nigdy nie odczułam jeszcze takiej bariery między obcym narodem, takiej niemożności pojęcia przyczyn występowania zjawisk kulturowych. Jeden wielki mętlik w głowie. Nie polecam ludziom, którzy już zdobyli trochę wiedzy o tym kraju, ani tym, którzy chcą lepiej go zrozumieć – i tym sposobem nawet nie wiem teraz, komu ją polecić – fanom Murakamiego i Joanny Bator? Tak, im może się ona spodobać. O nich pewnie się czegoś stąd dowiedzą. Ja zaś podaruję sobie obu tych autorów na jakiś czas, prawdopodobnie bardzo długi.

Joanna Bator chodzi po Tokio i czuje prawdziwego ducha otaczającego ją narodu. Wie, że tak naprawdę Japończycy głęboko w podświadomości nadal nie mogą pogodzić się z wybuchem bomby atomowej w Hiroszimie i maskują swój ból w anime „Neon Genesis Evangelion”. Hipnotyczne oczy głównej bohaterki, Ayanami Rei, zwiastują kolejne „wielkie bum”, a cokolwiek to oznacza, z pewnością...

Początek nieco nużący, ale potem czyta się jednym tchem. Książka bardzo wciąga, tylko żelazna logika rodziny Radliczów bywa z początku denerwująca.

Początek nieco nużący, ale potem czyta się jednym tchem. Książka bardzo wciąga, tylko żelazna logika rodziny Radliczów bywa z początku denerwująca.