Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po udanym "Durotanie" i z początku wątpliwej ale również świetnej powieści filmowej "Warcraft" przyszedł czas na "Illidana", na którego czekałam dość długo od momentu, kiedy o nim usłyszałam. Dlatego, gdy przeczytałam opinie na tej stronie przeraziłam się. Czy rzeczywiście jest tak źle? Książka oczekiwana od dawna trafiła od razu do mojej kolekcji gdy pojawiła się w księgarni. Jej przeczytanie zajęło mi dwa wieczory..i żałuję, że tylko tyle, ponieważ lektura okazała się bardzo wciągająca.

Książka zaczyna się opisem uwolnienia Illidana przez Tyrande, natomiast cała akcja po wstępie toczy się już w czasie dodatku "The Burning Crusade" (oblężenie przez siły Illidana przyszłej Black Temple) omijając wydarzenia dziejące się w grach "Wacraft". I niektórzy mogą to mieć za złe tej lekturze, ale należy zwrócić uwagę na tytuł oraz to, że opowieść dotyczy upadku Illidana.

Zacznę od minusów, ponieważ nie ma ich zbyt wiele. Największym minusem tej lektury jest to, że jest krótka. Do wad można dodać to, że książka jest napisana dla konkretnej grupy ludzi- graczy zaznajomionych z wcześniejszymi zdarzeniami z uniwersum Warcrafta. Zwykły czytelnik szukający historii fantasy może nie poradzić sobie z bohaterami, terminami i historią bez wcześniejszego zapoznania się z nimi.

Historia przedstawiona w książce jest intensywna- dzieje się naprawdę dużo. Jednym może to przypasować, innym już nie. Jest to kwestia osobista.

Spotkałam się z opiniami, że postaci nie mają charakteru, z wyjątkiem głównego bohatera powieści. Nie jest to prawda. Dokładnie poznajemy Illidana, jego zamiary, dylematy, charakter. Poznajemy też Maiev jako pewną siebie łowczynię, Akamę, który chce przywrócić świetność Black Temple oraz swojemu ludowi, przez co staje się podwójnym szpiegiem. Poznajemy też nocnego elfa Vandela, szukającego zemsty. Żadna z tych postaci nie jest czarno-biała. Każda z nich ma swoje szlachetne i złe uczynki. To czyni tę lekturę wspaniałą.

Zamiast przeciągniętych wątków miłosnych otrzymujemy historię Vandela, dokładnie opisaną z wieloma wątkami. Jestem osobą, która uwielbia nocne elfy dlatego postać ta była dla mnie bardzo interesująca do ostatnich stron lektury. Jego dzieje okazały się dla mnie bardzo emocjonujące i muszę przyznać, że pokochałam tę postać.

Opisy i sceny walki są bardzo szczegółowe, pobudzające wyobraźnie. Nie zabrakło brutalnych i brudnych scen, trudnych wyborów, zepsucia i śmierci, "smaczków" z raidu Black Temple. Występuje tam wiele frakcji znanych graczom oraz opisane są miejsca i postaci występujące w grze.

"Illidan" jest bardzo dobrą pozycją dla fanów Warcrafta i World of Warcraft. Historia jest intensywna i emocjonująca, postaci wyraziste i ciekawe. Z pewnością powrócę do tej lektury.

Po udanym "Durotanie" i z początku wątpliwej ale również świetnej powieści filmowej "Warcraft" przyszedł czas na "Illidana", na którego czekałam dość długo od momentu, kiedy o nim usłyszałam. Dlatego, gdy przeczytałam opinie na tej stronie przeraziłam się. Czy rzeczywiście jest tak źle? Książka oczekiwana od dawna trafiła od razu do mojej kolekcji gdy pojawiła się w...

Znane powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” doskonale wpasowało się w smutne realia tego, co stworzyła pani Reystone ( ukrywająca się za pseudonimem Polka). Opasła lektura, której okładkę zdobi piękny zielony smok, obcojęzyczne nazwisko oraz sam tytuł (jakże „epicki”) zachęcają do przeczytania. Reklama dźwignią handlu. Jednak czasem, gdy chcemy zjeść pyszne jajeczko natrafiamy na zbuka, w dodatku takiego, który cuchnie jeszcze przez jakiś czas po przebiciu skorupki.
Wypadałoby zacząć od plusów. Na początku byłam pozytywnie nastawiona do tej książki, zwłaszcza, że mocno nawiązywała do moich zainteresowań. Moje pozytywne nastawienie mijało z kolejnymi stronami. Jedynym pozytywem jest to, że autorka miała odwagę wypuścić ten twór na rynek. Odwaga godna podziwu. I na tym koniec.
Czytając tę książkę odnosiłam wrażenie, że czytam blogowe wywody zakompleksionej nastolatki, która za wszelką cenę chce być taka, jak opisywana w jej opowiadaniach postać. Nigdy nie spotkałam się z tak irytującą postacią (nawet Dolores Umbridge nie dorasta jej do pięt). Główną bohaterką „Dziewiątego Maga” jest Ariel- kobieta po trzydziestce, matka, pracuje w lecznicy dla zwierząt. Cyniczna, irytująca, podła kobieta z mentalnością piętnastolatki. W dodatku wszystko, za co się bierze, kończy się sukcesem- od poniżania oficerów na stosunkach ze smokami skończywszy. Ledwo wkracza do równoległego świata a już okazuje się, że ma potężniejsze moce od wszystkich jego mieszkańców razem wziętych. Totalny marysuizm, zapewne mający na celu pokazania pragnień samej autorki. Jest jedyną postacią, która posiada „jakiś” charakter, reszta bohaterów to bezpostaciowe widma. Słownictwo, jakim posługują się baśniowe stwory jest nie do zaakceptowania. „Zasrańce”, „wyluzuj”, „cholera”, „idiota” to tylko część kwiatków, jakie można usłyszeć z ust elfa, oficera a nawet smoka.
Autorka nie przedstawiła żadnego zarysu kultury i historii „Świata-Bez-Nazwy”. A to, co zdołała napisać było nielogiczne. Nie wiadomo dlaczego źródełka są tak ważne. Nie jest wytłumaczone dlaczego niektóre stworzenia są przyjazne a inne kipią nienawiścią. Nie ma informacji o tym dlaczego smoki są uważane za stworzenia święte. Nie wiadomo dlaczego smoki narażają swoje życie dla ochrony miast i jakie mają z tego korzyści, bo na pewno nie zalicza się do tego trzymanie ich w zagrodach, wysyłanie do walki i brak jakiejkolwiek opieki lekarskiej. Smoki ranne w walce pozostawiane są „do zdechnięcia” a sami mieszkańcy miast płaczą z tego powodu, że smoków jest coraz mniej. Gdzie w tym logika? By powstrzymać epidemię wśród smoków (której powodu autorka nie raczyła nam podać) ściągnięto weterynarza z równoległego świata, zamiast łaskawie przeszukać bibliotekę i znaleźć rozwiązanie problemu (a warto wiedzieć, że ilość informacji o smokach była wręcz przytłaczająca). Nie ma sensu rozpisywać o systemie Losowań, który po prostu jest jednym wielkim absurdem.
Akcja rozgrywa się w nieokreślonej przestrzeni bez nazwy i opisów, gdzieś w szarej przestrzeni. Autorka nie wysiliła się zarówno pod względem opisów jak i fabuły, która była banalna i przewidywalna, zmieniająca się w płytkie romansidło. Także końcówka nie zaskakuje ani nic nie wnosi do historii… może z wyjątkiem irytacji.

Znane powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” doskonale wpasowało się w smutne realia tego, co stworzyła pani Reystone ( ukrywająca się za pseudonimem Polka). Opasła lektura, której okładkę zdobi piękny zielony smok, obcojęzyczne nazwisko oraz sam tytuł (jakże „epicki”) zachęcają do przeczytania. Reklama dźwignią handlu. Jednak czasem, gdy chcemy zjeść pyszne jajeczko...