Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedzieć, że ta książka mnie zanudziła to jak nic nie powiedzieć. Bohaterowie bardzo płascy, konflikt Anastasia-Aaron dla mnie był nie do uwierzenia z tego względu, że praktycznie nie znamy tego drugiego, bo w historii pojawia się zbyt rzadko, zresztą w bardzo randomowych momentach. Kompletnie nie rozumiałam jego zachowań - dlaczego miał taki problem do Nate'a? Zazdrość? Nie zostało to do końca wyjaśnione.
Historia jest bardzo przewidywalna, a główna bohaterka niesamowicie irytująca. Oczywiście, że cała drużyna hokejowa pokochała ją od razu, oczywiście, że z siostrą głównego bohatera natychmiast się zaprzyjaźniła, nawet na jego ojcu wywarła pozytywne wrażenie. Matko. Jej początkowe nastawienie do Nathana mnie zwyczajnie bawiło, miałam wrażenie, że autorka na siłę próbowała wymyślić jakikolwiek powód, żeby usprawiedliwić początkową niechęć Anastasii. Według mnie było to zbędne.
To, co zasługuje na wyróżnienie to postać Nathana. Jest naprawdę wspaniałym partnerem - słucha, potrafi przyznać się do błędu, szanuje zdanie swojej partnerki, jest gotowy zrobić dla niej wiele i nie oczekuje niczego w zamian. Byłam pozytywnie zaskoczona. Reszta - mocno przeciętna. Szczególnie irytujące było to, że każdy problem zostawał rozwiązywany w zaledwie kilka stron.

Powiedzieć, że ta książka mnie zanudziła to jak nic nie powiedzieć. Bohaterowie bardzo płascy, konflikt Anastasia-Aaron dla mnie był nie do uwierzenia z tego względu, że praktycznie nie znamy tego drugiego, bo w historii pojawia się zbyt rzadko, zresztą w bardzo randomowych momentach. Kompletnie nie rozumiałam jego zachowań - dlaczego miał taki problem do Nate'a? Zazdrość?...

Po tak wysokiej ocenie i pozytywnych opiniach spodziewałam się, że książka mnie zachwyci, tymczasem po jej lekturze czuję tylko rozczarowanie i żal, że potencjał tej historii został zmarnowany.
Dużym minusem książki jest to, że rozkręca się dopiero po pierwszych 300 stronach - czyli przez większą połowę nie dzieje się praktycznie nic konkretnego. Postacie dwóch głównych bohaterek, Alice i jej babci również nie ułatwiają przebrnięcia przez kolejne karty książki. Rzeczywistość wojenną autorka opisała dosyć powierzchownie i mało przekonująco, co utrudniało wczucie się w sytuację bohaterów. Niektóre zachowania Aliny są tak odrealnione i wręcz absurdalne, że trudno mi uwierzyć w to, że dziewczyna w jej wieku podczas wojny mogła rzeczywiście tak robić, nawet jeśli rodzice trzymali ją pod przysłowiowym kloszem. Co do ich wątku uważam, że został potraktowany zupełnie po macoszemu - po prostu w jednej chwili zniknęli z historii i od czasu do czasu ich córka przypominała sobie o nich. I tyle. Żadnego żalu, żadnej rozpaczy na wieść, co się z nimi stało, żadnych prób poszukiwania choćby skrawków informacji, co wydaje mi się nierealnym zachowaniem.
Postać Alice i jej przemyślenia to również nie jest mocna strona książki, gdyż poza opisami jej podróży do Polski, wszystkie jej przemyślenia są tej samej treści i zwyczajnie szkoda czasu na czytanie po raz któryś o tych samych zmartwieniach.
I coś, co szczególnie denerwowało mnie w tej książce - dlaczego tak często bohaterowie zwracali się do siebie pełnym imieniem i nazwiskiem? Sytuacje, w których się to działo również były wybierane przez autorkę dosyć randomowo, więc nie rozumiem, co tym chciała osiągnąć?
Sam pomysł na historię miał duży potencjał, mimo, że dosyć łatwo odgadnąć, co to za wielką tajemnicę skrywała babcia Alice. Ostatnie rozdziały czytało się dosyć przyjemnie i było kilka momentów, które chwyciły mnie za serce, jednak nie sięgnęłabym po tę historię ponownie.

Po tak wysokiej ocenie i pozytywnych opiniach spodziewałam się, że książka mnie zachwyci, tymczasem po jej lekturze czuję tylko rozczarowanie i żal, że potencjał tej historii został zmarnowany.
Dużym minusem książki jest to, że rozkręca się dopiero po pierwszych 300 stronach - czyli przez większą połowę nie dzieje się praktycznie nic konkretnego. Postacie dwóch głównych...

Najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Co prawda, krótkie artykuły na temat Evelyn momentami dosyć mocno zahaczały o styl Pudelka, przez co zastanawiałam się, czy rzeczywiście w tamtych czasach tak pisano? Jednak cała reszta - wow. Niesamowita.
Rzadko kiedy w moje ręce trafiają historie, które śledzę z tak zapartym tchem i od których nie mogę się oderwać. Postać Evelyn - silna, zdecydowana i momentami wyrachowana przypadła mi do gustu już od pierwszych stron. Myślę, że niewiele ludzi gotowych jest na takie poświęcenie w imię miłości, jak bohaterka.
Według mnie największym atutem książki jest właśnie postać Evelyn, ale nie tylko - w równie wdzięczny sposób ukazany jest sam temat miłości, a w zasadzie każda jej odmiana. Romantyczna, przyjacielska, ojcowska.
Myślę, że to jedna z tych książek, które na długo pozostają w pamięci.

Najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Co prawda, krótkie artykuły na temat Evelyn momentami dosyć mocno zahaczały o styl Pudelka, przez co zastanawiałam się, czy rzeczywiście w tamtych czasach tak pisano? Jednak cała reszta - wow. Niesamowita.
Rzadko kiedy w moje ręce trafiają historie, które śledzę z tak zapartym tchem i od których nie mogę się oderwać. Postać...