Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Samotność to port, z którego zawsze wypływam”

Większość wie, kim jest Anna Frank. Jej “Dziennik” jest jednym z najbardziej bolesnych świadectw Holocaustu. I choć ostatnio pojawia się coraz więcej powieści o losach ludzi w czasie II wojny światowej (m. in. “Tatuażysta z Auschwitz” czy “Czerń i purpura”), nadal brakuje historii dzieci. Zapewne ze względu na ładunek emocjonalny związany z ich cierpieniem. Tematem tym zainteresował się już Escobar i napisał “Kołysankę z Auschwitz”, historię o sierocińcu w samym obozie. Jim Shepard wraz z “Księgą Arona” idzie w stronę bliższą Polakom - opisuje chłopca, Żyda, który mieszka na wsi. To mały łobuziak; szelma, z którego nic dobrego nie wyrośnie. Na swojej drodze spotyka jednak osobę, dobrze znaną - Janusza Korczaka.

Pierwsze karty książki to opis życia dziecka, który stwarza same kłopoty. Początkowo trudno się z nim utożsamić; uznałam jego zachowanie za głupie i nie wyobrażałam sobie, jak można wyczyniać coś takiego. Jednak później się zreflektowałam. W końcu to tylko dziecko. Nie każde jest aniołkiem, nie wszyscy jesteśmy zdolnymi uczniami. Jeszcze przed wojną uznałam, że z Arona to po prostu dziecko, które potrzebuje kogoś bliskiego, kto się nim zajmie. A wtedy przyszedł wrzesień 1939 r. Kiedy zaczęłam czytać o jego losach w getcie co i rusz musiałam przestawać. Zastanowić się, przemyśleć. Dlaczego małe dziecko jest zawszone i nie może zjeść całego posiłku? Dlaczego niemowlę leży na gazetach? Aż w końcu Aron trafia do sierocińca Korczaka. Już wcześniej Doktor był wspominany, a to w audycji, a to pochód ze swoimi dziećmi. Dopiero po stracie rodziców i dniach spędzonych wśród najgorszego, chłopak znajduje promyk nadziei. Ma znajomych, jednak najciekawsze są jego relacje z Korczakiem i słowa Doktora. Chłopiec jest zabierany na całodniowe spacery z nim, które są żebraniną. Korczak nie wykorzystuje dzieci, sam chce błagać o pieniądze czy jedzenie, aby dzieci mogły wsadzić coś do ust. Dobry Doktor staje się postacią, która daje bezpieczeństwo w miejscu, gdzie trup ścieli się gęsto i to tuż pod drzwiami sierocińca.

“Deklaracja Praw Dziecka” Korczaka powinna być też deklaracją życia ludzkiego. Wstrząsa to, że nawet ci malutcy nie mieli tych podstawowych praw. Cieszę się, choć to straszne pisać to w kontekście tak smutnej historii, że powstają książki, które opisują również dzieci. Nie powinny być pomijane, bo przecież to również ich historie są najboleśniejszym ciosem dla serc. Bo to były dzieci.

“Samotność to port, z którego zawsze wypływam”

Większość wie, kim jest Anna Frank. Jej “Dziennik” jest jednym z najbardziej bolesnych świadectw Holocaustu. I choć ostatnio pojawia się coraz więcej powieści o losach ludzi w czasie II wojny światowej (m. in. “Tatuażysta z Auschwitz” czy “Czerń i purpura”), nadal brakuje historii dzieci. Zapewne ze względu na ładunek...

Przeczytane, wreszcie, za n-tym podejściem. Samo czytanie, jak już weszło się w ten świat, nie było złe, jednak nie satysfakcjonowało tak, jak 1. tom.

Przeczytane, wreszcie, za n-tym podejściem. Samo czytanie, jak już weszło się w ten świat, nie było złe, jednak nie satysfakcjonowało tak, jak 1. tom.

Książka do której często wracam.
Mimo, iż początkowo byłam sceptycznie nastawiona, już pierwsze kilka stron sprawiło, że nie mogłam się oderwać. Już na wstępie możemy wejść w psychikę człowieka okaleczonego psychicznie i fizycznie, który wymyśla sposób swojej śmierci. Jest to dziwne doświadczenie - wejść w coś takiego, zwłaszcza, że autor opisał to tak, jakby sam czytelnik to planował.
Dopiero po tychże planach nadchodzi znienacka światło w tunelu - kobieta, która w surrealistyczny sposób opisuje swoje prace, przeżycia. Mało tego, ona usiłuje wmówić głównemu bohaterowi, że się znają z poprzednich wcieleń i są sobie przeznaczeni.
Autor prowadzi nas lekko, z pewną dozą czarnego humoru, przez tematy trudne. Samobójstwo, kalectwo, trudne dzieciństwo. To tylko niektóre z nich.
Ale pojawia się tu też miłość i to nie ta prymitywna, tylko wieczna.
To ona daje siłę do działania. To ona przeciwstawi się czasowi, losowi czy też wszystkim innym potworom.
Choć z całych sił kibicowałam dwójce bohaterów, cóż, opowieść skończyła się tak, a nie inaczej.
Ta książka to była droga, którą polecam każdemu przejść. Poczujecie gamę emocji, która was porwie i nie zostawi nic. Przeżyjecie katharsis, podobnie jak główny bohater. Tylko w o wiele przyjemniejszej formie.

Książka do której często wracam.
Mimo, iż początkowo byłam sceptycznie nastawiona, już pierwsze kilka stron sprawiło, że nie mogłam się oderwać. Już na wstępie możemy wejść w psychikę człowieka okaleczonego psychicznie i fizycznie, który wymyśla sposób swojej śmierci. Jest to dziwne doświadczenie - wejść w coś takiego, zwłaszcza, że autor opisał to tak, jakby sam czytelnik...