Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgałam po tę książkę z lekką obawą. Irlandczyk piszący o Polsce... to mogło się okazać mieszanką wybuchową, nie koniecznie udaną. Jaki obcokrajowiec zrozumie naszą historię i mentalność na tyle, by powstała z tego dobra, merytoryczna książka? Na szczęście tym razem się nie zawiodłam. Autor włożył ogrom pracy w to, by poznać nas, naszą najnowszą, bolesną historię i to mu się opłaciło. Powstała z tego dobra, osadzona w realiach powieść, która mimo, że momentami lekko mi się dłużyła, trzyma w napięciu. Czytając zastanawiamy się co będzie dalej i jak to wszystko się zakończy. Nie wiemy, który z bohaterów jest tym złym, a którego naprawdę możemy polubić. Autor zadaje pytania i tak kluczy i komplikuje, by do końca nie było jasne, jaka jest prawda. Książka dobra i godna polecenia.

Sięgałam po tę książkę z lekką obawą. Irlandczyk piszący o Polsce... to mogło się okazać mieszanką wybuchową, nie koniecznie udaną. Jaki obcokrajowiec zrozumie naszą historię i mentalność na tyle, by powstała z tego dobra, merytoryczna książka? Na szczęście tym razem się nie zawiodłam. Autor włożył ogrom pracy w to, by poznać nas, naszą najnowszą, bolesną historię i to mu...

Wstyd się przyznać, ale zaczęłam tę serię właśnie od tej części. Książkę znalazłam w przecenie, przeczytałam opis, potem opinie, że to takie wesołe i zabawne, a że miałam koszmarny dzień, w końcu kupiłam. Na pociechę książka najlepsza. I chyba odrobinę się zawiodłam. Oczywiście, nie znam wcześniejszych tomów i pewnie powinnam do nich sięgnąć i pewnie to zrobię, ale... liczyłam na coś zabawniejszego. Coś co sprawi, że będę się pokładać ze śmiechu. Stało się jednak inaczej. Książka zabawna, owszem, ale nie porywająca. Momentami nudna i ciągnąca się. I całkowicie abstrakcyjna. Choć to może i lepiej? Fajnie poczytać o dziewczynie, która zamieszkuje w mieszkaniu bądź co bądź obcego sobie faceta i to bez jego zgody. Ciekawe, czy w realnym życiu któraś z nas by się na coś takiego pokusiła. Polubiłam policjanta Joe'go. Chyba najbardziej. I babcie Mazurową. Ją chyba nawet bardziej niż główną bohaterkę. Plusem jest prosty język, mnogość dialogów. Dzięki temu czyta się książkę szybko i sprawnie, jak dobre czytadło. Na odmóżdżenie w sam raz. Czy sięgnę po wcześniejsze tomy? Pewnie tak, jak tylko nawiną mi się pod rękę. Książka w sumie dobra, ale czego mi w niej brakuje. Stąd chyba mieszane uczucia względem niej.

Wstyd się przyznać, ale zaczęłam tę serię właśnie od tej części. Książkę znalazłam w przecenie, przeczytałam opis, potem opinie, że to takie wesołe i zabawne, a że miałam koszmarny dzień, w końcu kupiłam. Na pociechę książka najlepsza. I chyba odrobinę się zawiodłam. Oczywiście, nie znam wcześniejszych tomów i pewnie powinnam do nich sięgnąć i pewnie to zrobię, ale......

Bramy Raju, tom czwarty sagi o rodzinie Casteel. Żegnamy w tej części Heaven i Logana, a zgłębiamy losy ich dzieci, Annie i Luka. Po tragicznym wypadku, w którym giną jej rodzice, Annie wyjeżdża do posiadłości swego przybranego dziadka, by tam powoli dochodzić do zdrowia pod okiem Tonego, prywatnej pielęgniarki i lekarzy. Zdominowana przez Tonego poddaje się i godzi na życie w zamknięciu, z dala od rodziny i bliskiego przyjaciela. Ale do czasu. Kiedy poznaje tajemniczego mężczyznę, Troy'a wszystko się zmienia...
Sięgając po kolejną część pierwsze co zrobiłam to przeczytałam krótki opis na tylnej okładce książki i przyznam szczerze, że nieco się rozczarowałam. Jak to, kolejny tom bez Heaven? Ktoś w ogóle może zastąpić tą bohaterkę? Usiadłam więc do czytania z lekką rezerwą. Nie byłam pewna, czy książka przypadnie mi do gustu tak jak pozostałe. I co mogę powiedzieć po jej przeczytaniu? Początek ok, potem lekko mi się dłużyła, a końcówka całkowicie mnie pochłonęła. Polubiłam Annie, Luka i oczywiście Troy'a, ale to oczywiste chyba. Sympatią to niego zapałałam już w poprzednich tomach. Niezastąpiony bohater, który we mnie osobiście wzbudza największe emocje - smutek, żal, sympatię, złość... Bo przecież książek pani Andrews nie da się czytać na spokojnie. Wzbudza emocje i uczucia, jedne skrajniejsze od drugich. I to chyba dzięki bohaterom, którzy są ukazani z pełną wyrazistością i prawdą. Są skrajnościami, żaden z nich nie jest czarno biały. Zwłaszcza Tony. Człowiek pełen sprzeczności. Z jednej strony jest się gotowym go nienawidzić, z drugiej czytelnik czuje to niego ogromne współczucie, a momentami można go nawet lubić. To samo z ciotką Fanny. Byłam pewna, że jej nie polubię. Polubiłam. Choć na chwilę. Książka, jak wszystkie pozostałe napisana prostym, przystępnym językiem, który sprawia, że czytelnik nie tylko wczuwa się w losy bohaterów, ale i powieść dzięki temu czyta się szybko i sprawnie. Końcówka właściwie przewidywalna, ale i otwierająca furtkę do kolejnego tomu, który dopiero przede mną. I cieszę się bardzo z tego tytułu. Już nie mogę doczekać się tego, co czeka mnie w ostatnim tomie. Książkę oczywiście gorąco polecam.

Bramy Raju, tom czwarty sagi o rodzinie Casteel. Żegnamy w tej części Heaven i Logana, a zgłębiamy losy ich dzieci, Annie i Luka. Po tragicznym wypadku, w którym giną jej rodzice, Annie wyjeżdża do posiadłości swego przybranego dziadka, by tam powoli dochodzić do zdrowia pod okiem Tonego, prywatnej pielęgniarki i lekarzy. Zdominowana przez Tonego poddaje się i godzi na...