Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Listy” J.R.R. Tolkiena nie są książką dla wszystkich. A na pewno nie dla osób, które dzieła Mistrza dotyczące Ardy uważały za męczące. Dlaczego? Otóż, owe listy w większości dotyczą procesu powstawania tego fantastycznego świata. Od „Hobbita” po – ostatecznie nie wydany za życia autora – „Silmarillion”. Oczywiście część z nich to listy prywatne, pisane do ówczesnej narzeczonej czy jego dzieci, ale jest to kropla w morzu. Z listów osobistych, jak
i zawodowych, możemy trochę poznać Tolkiena. Jakim wydawał się być wobec rodziny, nieznajomych, znajomych, przyjaciół. Sprawy, które przeciętnego człowieka raczej nie zainteresują. Niezależnie od tego czy osoba, która zabiera się za tę pozycję, czyta wszystko, czy wybiera starannie każdą książkę, którą chce przeczytać.

Nie mogę powiedzieć, żebym był fanatykiem Ardy, chociaż uwielbiam ten świat i mitologię Śródziemia. Jednak myślę, że dość obiektywnie mogę ocenić, że jest to typowa gratka fanowska. Dla ludzi, którzy naprawdę się tym interesują, chcą wiedzieć więcej na temat powstawania większości dzieł Tolkiena oraz nieco poznać samego Mistrza.

Trudno ocenić tę pozycję, kiedy nie jest się fanem Tolkiena i wykreowanego przezeń świata, ponieważ jeśli ktoś zupełnie nie interesuje się uniwersum stworzonym przez Anglika, to wątpię, by miał tutaj czego szukać. Ze względu na samą tematykę.

Ja, jako fan, daję 9/10.

„Listy” J.R.R. Tolkiena nie są książką dla wszystkich. A na pewno nie dla osób, które dzieła Mistrza dotyczące Ardy uważały za męczące. Dlaczego? Otóż, owe listy w większości dotyczą procesu powstawania tego fantastycznego świata. Od „Hobbita” po – ostatecznie nie wydany za życia autora – „Silmarillion”. Oczywiście część z nich to listy prywatne, pisane do ówczesnej...

Dość sceptycznie podchodziłem do piątej części serii Zwiadowcy. Po lekkim spadku formy w trzeciej części i trochę lepszej czwartej odsłonie bałem się tomu piątego. Dlatego dość długo książka leżała na półce, zanim się za nią zabrałem.

Akcja zaczyna się, gdy Will jako pełnoprawny zwiadowca dostaje swój „własny skrawek terenu” na północy kraju. Jako początkujący dostał spokojną prowincję, żeby (pomimo szkolenia) mógł się wdrożyć w życie królewskiego zwiadowcy. Jednak szybko zostaje odwołany ze swojego stanowiska, żeby wykonać misję ogólnokrajową. Tak więc wyruszył w stronę zamku Macindaw, gdzie miał być bardem, a nie zwiadowcą. I to właśnie na tamtych terenach będzie się toczyć główna akcja tego tomu.

Muszę przyznać, że autorowi udało się oddać mroźny klimat północnych ziem Araluenu, którego nasza zima nie potrafi. Również grobowy nastrój panujący na zamku Macindaw dało się odczuć. Są to największe plusy tej części.

Kiedy już Will trafił na północne krańce królestwa, to trzeba przyznać, że akcja zwalnia i to bardzo, jednak według mnie nie jest to minus. Nie zawsze musi się wiele dziać i tak jest w tym przypadku. Przez wiele stron wydarzenia prawie nie posuwają się do przodu, a jednak wcześniej wspomniany klimat lekko potrafi wciągnąć. Samo otoczenie zamku, zadanie, z którym przybył Will i życie zamkowe wprowadzają odpowiedni nastrój.

Bardzo mnie zdziwiło przywrócenie postaci, która pojawiła się epizodycznie w I tomie „Ruiny Gorlanu”. Mianowicie chodzi mi o Alyss. Nie powiem, żeby to była źle nakreślona postać, ale od początku jej nie lubiłem. Jakoś instynktownie budzi we mnie niechęć. Chociaż w „Czarnoksiężniku z północy” jest postacią pozytywną. Również mam nadzieję, że to zapowiada powrót większej ilości bohaterów z pierwszej części. Jeszcze jednym plusem jest nowy towarzysz młodego zwiadowcy, suczka, która na razie wabi się „Panienka”. Tak więc utworzyło się trio: Will-Wyrwij-Panienka.

Podsumowując… Jest to dobra część. Dużo lepsza od poprzedniczek, dorównująca pierwszemu tomowi, może nawet wyprzedzając pierwszą część. Mam nadzieję, że zwiastuje to jeszcze lepsze następne części. Chociaż opinia, że już jestem na to za stary i jest to dla młodszych czytelników pozostaje.

Dość sceptycznie podchodziłem do piątej części serii Zwiadowcy. Po lekkim spadku formy w trzeciej części i trochę lepszej czwartej odsłonie bałem się tomu piątego. Dlatego dość długo książka leżała na półce, zanim się za nią zabrałem.

Akcja zaczyna się, gdy Will jako pełnoprawny zwiadowca dostaje swój „własny skrawek terenu” na północy kraju. Jako początkujący dostał...

Każdy chyba słyszał o Nostradamusie. Otóż, przystępując do książki „Tajemnica Nostradamusa” sądziłem, że książka będzie o nim. Dzielnym medyku, który miał dar jasnowidzenia. I pojawiał się, owszem, ale był on raczej postacią drugoplanową. Ale po kolei.

Plusem książki niewątpliwie jest pomysł. Pomysł, wokół którego kręciła się akcja. Przeplatanie historii Francji z równolegle toczącą się fabułą. Nie było to ani nowatorskie, ani odkrywcze, ale wplecenie podłoża historycznego w pomysły autorki wyszły całkiem zgrabnie. Jednak więcej jest „ale”…

Ale gdzie jest tytułowa tajemnica? Dobrze, podczas czytania dowiadujemy się, czym jest owa tajemnica, którą skrywa (ale nie strzeże) Nostradamus. Więc tytuł książki odnosi się do epizodu?! Całkiem nietrafiony. Wszystko super, gdyby nie było to epizodem.
Co też niesie za sobą w konsekwencji kolejny minus, którym są niespełnione oczekiwania. Po prostu po tytule nie tego się spodziewałem. Tytułowa postać przewija się może w 40% książki, jeśli nie w mniejszej części.
Kolejną rzeczą, która strasznie utrudniała czytanie książki, był język, jakim posługiwała się autorka. I nie chodzi o to, że był to język renesansu. Bo nie był. Po prostu jakoś topornie to autorka skleciła. Lub usilne starania, żeby styl wypowiedzi wyglądał na renesansowy, sprawiły, że czytając, człowiek się po prostu męczy.
I największy minus to narracja. Pani Riley stosowała dwa różne sposoby opowiadania historii. Raz była to narracja trzecio-, a raz pierwszoosobowa. Mnie w szkole powtarzali, że jak coś piszemy (nieważne czy to rozprawka czy opowiadanie), to piszemy cały czas w jednej osobie. A nie dość, że Pani Riley stosowała dwie różne narracje, to jeszcze strasznie to utrudniało odbiór lektury, gdyż w obrębie jednego rozdziału wielokrotnie mogliśmy mieć zmianę perspektywy z pierwszoosobowej na trzecioosobową i na odwrót.

Szczerze mówiąc, cieszę się, iż skończyłem tę książkę i wiem, że nigdy do niej nie wrócę. Z czym wiąże się niska ocena 4/10.

Każdy chyba słyszał o Nostradamusie. Otóż, przystępując do książki „Tajemnica Nostradamusa” sądziłem, że książka będzie o nim. Dzielnym medyku, który miał dar jasnowidzenia. I pojawiał się, owszem, ale był on raczej postacią drugoplanową. Ale po kolei.

Plusem książki niewątpliwie jest pomysł. Pomysł, wokół którego kręciła się akcja. Przeplatanie historii Francji z...