Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O książce dowiedziałam się na kwietniowym NCM w Kodniu. Stamtąd ją właśnie przywiozłam. Wszystko, o czym w niej przeczytałam, usłyszałam w wersji słownej z ust księdza Marka.
Jest to opowieść dziewczyny o tym, jak łatwo można zapomnieć o pewnych wartościach pod wpływem zauroczenia, a także o tym, że powrót i życie w czystości każdego dnia wymaga wielu wyrzeczeń i takiej determinacji, że po prostu tego chcę.
Wniosek jest jeden. Dziewczyno, chrześcijanko i katoliczko. Jesteś Bożą księżniczką! Zawalcz o prawdziwe szczęście. Nie pozwól, by ktoś traktował Cię jak rzecz, którą po użyciu odkłada się na półkę. Szanuj się, wtedy inni też zaczną odnosić się do Ciebie z szacunkiem. Życie w zgodzie z sumieniem, w czystości jest możliwe. Naprawdę! (częściowo za ks. Markiem)

O książce dowiedziałam się na kwietniowym NCM w Kodniu. Stamtąd ją właśnie przywiozłam. Wszystko, o czym w niej przeczytałam, usłyszałam w wersji słownej z ust księdza Marka.
Jest to opowieść dziewczyny o tym, jak łatwo można zapomnieć o pewnych wartościach pod wpływem zauroczenia, a także o tym, że powrót i życie w czystości każdego dnia wymaga wielu wyrzeczeń i takiej...

Nie za bardzo mogę ocenić tę książkę, bo tak naprawdę nie jest to ocena książki. To życie. Młodego, przystojnego, wesołego, pełnego radości, humoru, a także nadziei, wytrwałości, siły i pokoju w duszy, kochającego góry, swych przyjaciół, a przede wszystkim Boga studenta. Nie mogę i nie mam prawa do takiej oceny jego życia. Jedynie mogę dodać, że już od kwietnia jestem jakby zafascynowana tą osobą, jego sposobem życia, jego oddaniem się innym. Piękno ciała i duszy - to w nim się łączyło. I dziś, mimo iż znałam ogólnie jego losy, wiedziałam, w jakim momencie odszedł do "prawdziwej Ojczyzny" (pielgrzymujemy do wieczności), to czytając w autobusie książkę, łza w oku się zakręciła. Bł. Pier Giorgio Frassati - patron przede wszystkim ludzi młodych, studentów. Dlaczego? Chcesz się o tym dowiedzieć, przeczytaj. Polecam, naprawdę warto! :) Autorytetów nam tak naprawdę nie brakuje, tylko w dzisiejszych czasach wielu ludziom nie chce spojrzeć się głębiej, tam, gdzie nie widać już tego, co zewnętrzne..

Nie za bardzo mogę ocenić tę książkę, bo tak naprawdę nie jest to ocena książki. To życie. Młodego, przystojnego, wesołego, pełnego radości, humoru, a także nadziei, wytrwałości, siły i pokoju w duszy, kochającego góry, swych przyjaciół, a przede wszystkim Boga studenta. Nie mogę i nie mam prawa do takiej oceny jego życia. Jedynie mogę dodać, że już od kwietnia jestem jakby...

Bardzo ciekawa książka, z której sporo można dowiedzieć się o konspiracyjnym działaniu w Warszawie podczas powstania (i nie tylko) najmłodszych uczestników, czyli "Zawiszaków". Kim byli? Były to bardzo młode osóbki, chłopcy i dziewczęta, dzieciaczki od 12 roku życia, a nawet młodsi. Co robili? To, co mogli, wykonywali powierzane im zadania. Niby na pozór drobne, ale przecież ktoś musiał je wykonać. Robili także więcej, sami z siebie, wykazując się przy tym odwagą i pokonując paraliżujący strach. A wszystko to, o czym napisano w książce, jest samą prawdą. To się wydarzyło, oni naprawdę walczyli. Mnie na przykład rozbawiła nieco historia z "porwanym" niemieckim samochodem przez chłopców. Ale jak sobie tak pomyśleć, na pewno musieli w tamtej chwili odczuwać jakiś lęk.. Z kolei podczas powstania wykazywali się nie lada determinacją i chęcią pomocy, idąc nie raz pod ostrzałem lub kanałami, by dotrzeć na miejsce z wiadomościami, przesyłkami. Dla osób, które niewiele wiedzą o Warszawie podczas wojny i powstania, to wszystko mogłoby się wydawać niewinną, dziecięcą niemalże zabawą. A taką przecież nie było.. Śmierć dosięgała także ich, najmłodszych. Jednak zaangażowanie się w takie działania dało im jeszcze coś więcej, połączyła ich przyjaźń, wspólny los. Ciekawe czy nas, gdybyśmy znaleźli się na ich miejscu, stać byłoby na pokonanie własnego strachu i słabości, by stanąc w gotowości do działania..?

Bardzo ciekawa książka, z której sporo można dowiedzieć się o konspiracyjnym działaniu w Warszawie podczas powstania (i nie tylko) najmłodszych uczestników, czyli "Zawiszaków". Kim byli? Były to bardzo młode osóbki, chłopcy i dziewczęta, dzieciaczki od 12 roku życia, a nawet młodsi. Co robili? To, co mogli, wykonywali powierzane im zadania. Niby na pozór drobne, ale...