Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To może zacznę od plusów. Najfajniejsze w tej książce jest to, że bardzo szybko się ją czyta. A tak już odnośnie treści to podobało mi się tylko zwrócenie uwagi na problem samobójstw, (z założenia) ta książka miała pokazać jak tak naprawdę niewiele jest trzeba aby się poddać i wybrać ostateczny sposób rozwiązania swoich (dla niektórych słabych, dla innych poważnych) problemów. Ma też pewnie pokazać młodym dziewczynkom te wszystkie oczywiste ,,nie słuchaj plotek bo mogą być kłamstwem'', ,,nie mów komuś smutnych rzeczy bo może być mu przykro'' itp. itd. ,,Trzynaście powodów'' jest tak naprawdę prostą książką.
Myślę jednak, że to wszystko jest przesadzone. Właściwie żadna z kaset nie wyjaśniła mi dlaczego w końcu ona się zabiła. Tak, dopiero napisałem, że każdy ma swój próg wytrzymałości psychicznej i limit problemów, ale akurat tu naprawdę nie potrafiłem dostrzec nic traumatycznego i nie do uniknięcia. Bolały ją plotki, ale nic z nimi nie robiła, właściwie sama je nakręcała (patrz; np ciśniecie beki z koleżanką przy podglądaczu) bolało ją to że dobierali się do niej jacyś kolesie, ale nawet im nie stawiała oporu, nie dała do zrozumienia że coś się jej nie podoba, cokolwiek. Hannah nawet opowiada to wszystko w taki sposób jakby ich wszystkich osądzała mimo, że wina większości osób ograniczała się do czegoś w typie ,,chciała żebym podwiozła ją samochodem, a nie raczy się ze mną przywitać''. Wszystko ją niesamowicie boli, ale nikomu nie powie ,,ej zostaw moje cycki'', ,,nie, nie podwiozę cię, nawet cię nie znam''. Tak samo wina Clay-a ogranicza się do wyjścia z pokoju kiedy mu kazała. Oboje zresztą obwiniają siebie i innych, ale nie tych których faktycznie coś zrobili. Bohaterka robi ze swojej śmierci straszną szopkę, zabija się przez plotki i dziwnych ludzi ze szkoły, a nie dostrzega nawet swoich przyjaciół i rodziny. Nie myśli nawet tak naprawdę o śmierci; o wszystkich za i przeciw, czy to może ostateczne rozwiązanie, czy może ktoś ją jednak kocha i warto dla niego żyć. Nie, z dnia na dzień idzie popełnić samobójstwo bo tak jej się akurat chcę. Napisane też jest to kiepsko, Hannah mówi w sposób przyprawiający o załamanie nerwowe, aż po prostu słyszę ten oskarżycielski ton księżniczki 11-stolatki podczas ,,okresu buntu''. Niby bestseller i w najgorszym wypadku ,,literatura młodzieżowa'', ale jak dla mnie wyszła z tego pogadanka dla dzieci.

To może zacznę od plusów. Najfajniejsze w tej książce jest to, że bardzo szybko się ją czyta. A tak już odnośnie treści to podobało mi się tylko zwrócenie uwagi na problem samobójstw, (z założenia) ta książka miała pokazać jak tak naprawdę niewiele jest trzeba aby się poddać i wybrać ostateczny sposób rozwiązania swoich (dla niektórych słabych, dla innych poważnych)...

Fabułowo w książce nic się nie dzieje. Główny bohater raźno sobie chodzi po świecie który jest jakimś potrąconym światem z wiedźmina z upchaną na chama post-apokalipsą i większość czasu książki jest pomijana za wyjątkiem zapinania/obczajania lasek. Pistolety tam są tak rzadkie i nie do zdobycia że ma go każdy złodupiec. Same walki można skrócić do tego że Sztejer i tak wygra, a jak przegra to i tak jakiś potwór wyskoczy z krzaków i zje przeciwnika. Główny bohater jest stereotypowym true prawdziwym mężczyzną, jakimś skichanym lekiem na kompleksy autora; każdą kobietę występującą w książce albo kiedyś zapiął, albo zapina, albo dopiero planuje i wszystkie oczywiście są zachwycone z tego powodu, nawet niewolnice i kapłanki same włażą mu do łóżka. Ma wielkie przyrodzenie co musiało być zaznaczone w książce, na wszystkim się zna, wszystko umie, wszędzie był, służył w każdej armii, ogólnie jest najlepszy, najsilniejszy, najszybszy, najmądrzejszy, najlepiej walczy itd. Ma też wyjątkowo zawyżone ego co na dłuższą metę strasznie daje po oczach w książce i irytuje. Styl pisania jest kiepski, jakieś dziwne ciągłe zwracanie się do czytelnika trochę nieudane (,,no... ale wiecie o co chodzi'') i jak już pisałem w książce nic się nie dzieje, a autor chyba po prostu leczył swoje kompleksy i jakieś niewyżycie.

Fabułowo w książce nic się nie dzieje. Główny bohater raźno sobie chodzi po świecie który jest jakimś potrąconym światem z wiedźmina z upchaną na chama post-apokalipsą i większość czasu książki jest pomijana za wyjątkiem zapinania/obczajania lasek. Pistolety tam są tak rzadkie i nie do zdobycia że ma go każdy złodupiec. Same walki można skrócić do tego że Sztejer i tak...

O ile książka zapowiadała się naprawdę świetnie, to dość szybko okazało się że jedynie 2 pierwsze opowiadania były naprawdę dobre. Tytułowe ,,Światy Dantego'' i następne w kolejności ,,Duchy w maszynach'' jak dla mnie naprawdę zasługiwały na 8 gwiazdek, reszta opowiadań jednak mimo że fabułowo każde było inne, przedstawiały się dokładnie tak samo. Najpierw dużo tekstu o niczym, po czym na ostatnich stronach nagle coś się zaczyna dziać i teoretycznie wyjaśniać, bo w praktyce nie zawsze wiadomo o co w danym opowiadaniu chodziło, nawet po przeczytaniu całości. Do pewnego etapu każde były po prostu nudne, a kończyły się jednym wielkim ,,co w ogóle''. Wstawki Ćwieka są jak dla mnie co najmniej niepotrzebne, po pewnym czasie nawet może i wkurzające. Może miały na cel wypromowanie książki jego nazwiskiem bo ,,coś tam napisał''. Nie wiem, nie wnikam.

O ile książka zapowiadała się naprawdę świetnie, to dość szybko okazało się że jedynie 2 pierwsze opowiadania były naprawdę dobre. Tytułowe ,,Światy Dantego'' i następne w kolejności ,,Duchy w maszynach'' jak dla mnie naprawdę zasługiwały na 8 gwiazdek, reszta opowiadań jednak mimo że fabułowo każde było inne, przedstawiały się dokładnie tak samo. Najpierw dużo tekstu o...