Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że na początku nie pałałam sympatią ani do Lou, ani do Willa - wydawało mi się, że ich relacje są bardzo sztuczne, napisane z ogromnym wysiłkiem; może właśnie dlatego początkowy rozdziały czytało mi się dosyć topornie. Nie wiem, czy to był celowy zabieg autorki, czy po prostu tak wyszło, ale ze strony na stronę ta historia coraz bardziej mnie pochłaniała. W pewnym momencie sama przeniosłam się do ponurego angielskiego miasteczka, przysłuchiwałam się rozmowom bohaterów, śmiałam się z czarnego humoru pana Clarka i biegałam razem z Patrickiem. (No dobra, z tym bieganiem to nie przesadzajmy :-D)

Will przed wypadkiem korzystał z życia na wszelkie możliwe sposoby, chciał spróbować dosłownie wszystkiego, co nyło w jego zasięgu, nie wyłączając skoków na bungee i wspinaczki na Kilimandżaro. Żył bardzo aktywnie, ale to, czym naprawdę mi zaimponował, to to, że do wszystkiego co osiągnął, doszedł zupełnie sam, wyłącznie dzięki swojej determinacji. Dla Willa życie było pasmem przygód i celów, które jeszcze można osiągnąć.
Aż do wypadku.
A później nie był w stanie nawet sam jeść.

Lou, to dziewczyna, która całe życie mieszkała w maleńkim miasteczku, którego jedyną atrakcją był zamek, latem odwiedzony przez turystów; nie ma ona żadnych ambicji i planów na przyszłość. Wydaje jej się, że jest szczęśliwa - ma kochających rodziców, dziadka, siostrę, kilkuletniego siostrzeńca i chłopaka z którym spotyka się już od kilku lat. Czego więcej potrzeba do szczęścia? Dodatkowo jest osobą bardzo otwartą i pogodną - to właśnie dzięki tym cechom otrzymała posadę opiekunki Willa.

Nie jestem fanką romansów, ale ta historia rzeczywiście mnie urzekła, Może dlatego, że nie była do końca takim typowym romansem - bohaterowie nie zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia, nie mieli ślubu jak z bajki, a później nie żyli długo i szczęśliwie. Żeby się poznać i zaakceptować oboje musieli przezwyciężyć wzajemną niechęć, co wcale nie było łatwe przy zachowaniu Willa. Zanim się pojawiłeś to słodko-gorzka opowieść o dwójce wyjątkowych ludzi, o tym jak kilka sekund całkowicie może zmienić ludzkie życie i o tym, że dzięki drugiemu człowiekowi sami możemy stawać się lepsi; jest to książka o miłości, takiej prawdziwej i bezwarunkowej, o poświęceniu i przyjaźni, a przede wszystkim o poznawaniu samego siebie.
Wydawało by się, że jest to smutna historia, ale przyznam szczerze, że miejscami głośno się śmiałam, a wywołanie choć cienia uśmiechu na mojej twarzy nie jest łatwe. Jojo Moyes doskonale wiedziała jak sprawić, aby kąciki moich ust nieświadomie unosiły się ku górze. Żałuję tylko, że na początku tej książki nie ma wytłuszczonym drukiem napisane, że czytelnik powinien zaopatrzyć się w paczkę chusteczek. Ewentualnie cztery. Do ostatnich stron liczyłam na to, że książka jednak nie skończy się tak, jak się skończyła, ale w pełni rozumiem zachowania bohaterów. Przeżywałam wszystko razem z nimi i miałam wrażenie, że Lou za chwilkę przybiegnie do mojego pokoju, żeby to właśnie u mnie znaleźć tak bardzo potrzebne wsparcie.

Przyznam szczerze, że na początku nie pałałam sympatią ani do Lou, ani do Willa - wydawało mi się, że ich relacje są bardzo sztuczne, napisane z ogromnym wysiłkiem; może właśnie dlatego początkowy rozdziały czytało mi się dosyć topornie. Nie wiem, czy to był celowy zabieg autorki, czy po prostu tak wyszło, ale ze strony na stronę ta historia coraz bardziej mnie pochłaniała....

Wyobraź sobie, że jesteś główną bohaterką. Masz świetną pracę, pieniądze, jesteś bardzo ładna, może nawet piękna. Ale masz też chorą matkę, która wymaga specjalistycznej opieki 7 dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. Wyobraź sobie też, że ogarnia Cię nieustający lęk. Lęk przed ciemnością, samotnością, a nawet przed śpiącym koło Ciebie mężczyzną, którego poznałaś zaledwie kilka dni temu. Strqch jest nieodłączną częścią Ciebie. Strach jest Tobą. Ty nim jesteś.

Wyobraź sobie, że jesteś główną bohaterką. Masz świetną pracę, pieniądze, jesteś bardzo ładna, może nawet piękna. Ale masz też chorą matkę, która wymaga specjalistycznej opieki 7 dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. Wyobraź sobie też, że ogarnia Cię nieustający lęk. Lęk przed ciemnością, samotnością, a nawet przed śpiącym koło Ciebie mężczyzną, którego poznałaś zaledwie...

Już od dłuższego czasu chciałam zapoznać się z twórczością tego autora. Nie potkałam się chyba jeszcze z negatywnymi opiniami na temat jego książek, więc, nie ukrywam - poprzeczkę postawiłam dość wysoko. I wiecie co? Gdyby książki mogły skakać przez poprzeczki, to Największa z przygód otrzymałaby tytuł mistrza świata!

Niebanalny pomysł, wartka akcja, świetne cytaty i mnóstwo śmiechu - wszystko to utwierdza mnie w przekonaniu, że polska fantastyka ma się coraz lepiej. No bo kto by pomyślał, że Piotruś Pan może stać się dorosły (ale w żadnym wypadku nie dojrzały - nie oczekujmy od chłopaka zbyt wiele :D), i że Dzwoneczek będzie niebezpieczną i seksowną przywódczynią gangu motocyklowego? Chłopcy już od samego początku porwali mnie do swojego świata i nie pozwolili wrócić, dopóki nie skończę ostatniej strony.

A gdy przeczytałam to ostatnie zdanie, nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Tę książkę czyta się zdecydowanie za szybko i bardzo bardzo przyjemnie. Szkoda tylko, że to ostatnia część serii, bo teraz na nową książkę Ćwieka będę czekać jak narkoman na głodzie na działkę. Przygody Piotrusia Pana, Dzwoneczka i Chłopców mogą naprawdę uzależnić!

Już od dłuższego czasu chciałam zapoznać się z twórczością tego autora. Nie potkałam się chyba jeszcze z negatywnymi opiniami na temat jego książek, więc, nie ukrywam - poprzeczkę postawiłam dość wysoko. I wiecie co? Gdyby książki mogły skakać przez poprzeczki, to Największa z przygód otrzymałaby tytuł mistrza świata!

Niebanalny pomysł, wartka akcja, świetne cytaty i...