Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie czytuje zbyt wielu kryminałów. Przeważnie mnie nudzą, mam inne preferencje czytelnicze. Ale próbuję. I tak spróbowałem Wampirka i cóż, się spodobało.
Rozpoczęcie akcji banalne - jest ciało, wszyscy myślą, że to samobój, niech pan powie, że nie. I wszystko byłoby po staremu, odklepana nudna powieść o zwłokach, gdyby nie bohater - typowa, leniwa kanalia. Taki sort człowieka, który przeglądając komputer denata, ma nadzieje, że znajdzie 'co ciekawsze' foty jego byłej dziewczyny. Paskud taki. Ale sprawia to, że jest znacznie bardziej interesujący, niż oklepany do bólu zęba pijak Harry Hole z Człowieka Netoperka i przerysowana, płytka jak brodzik na zamkniętym basenie Chyłka z Kasacji. Nie każdy go zaakceptuje, ani nie każdy uwierzy w jego głupie błędy. No i polubić go ciężko. A ja mu dopingowałem.
Dodajmy do tego brud, każdy jest zły, a im gorzej kopiemy to okazuje się, że jeszcze gorszy. Dodajmy do tego Gliwice, chociaż miejscem akcji mogłoby być cokolwiek. Chmielarz pisze sprawnie, jest bardzo niewiele zbędnego tekstu, rozdziały są króciutkie, przez co czyta się sprawnie, akurat do tramwaju. Mi osobiście przeszkadzało trochę holywoodzka konstrukcja, ale idzie przeżyć, tak jak te banalne nazwiska. Finał nieco rozczarowujący, wątki pozostały cdn., ale Zombiego przeczytam, czemu nie.

Nie czytuje zbyt wielu kryminałów. Przeważnie mnie nudzą, mam inne preferencje czytelnicze. Ale próbuję. I tak spróbowałem Wampirka i cóż, się spodobało.
Rozpoczęcie akcji banalne - jest ciało, wszyscy myślą, że to samobój, niech pan powie, że nie. I wszystko byłoby po staremu, odklepana nudna powieść o zwłokach, gdyby nie bohater - typowa, leniwa kanalia. Taki sort...

Dziecko Odyna jest niewątpliwie książką młodzieżową i nie byłoby tu miejsca na żadne zarzuty, gdyby znajdujące się na okładce nazwiska autorów powieści kryminalnych nie skłaniały do myślenia w nieco innym kierunku. Oczywiście nie ma nic złego w prostszej historii, jednak warto o tym poinformować, a przynajmniej nie wprowadzić w błąd na samym starcie.
Książka Pettersen jest bowiem książka prostą i czasem wręcz do bólu przewidywalną. Historia dziewczyny w krainie gdzie wielbi się kruki nasączona jest kliszami, które już widzieliśmy, a które są ujęte w bardzo typowy dla gatunku sposób. Odrzucenie społeczne bohaterki, związek osoby kasty wyższej z niższą, cykliczny rytuał wejścia w dorosłość. Jest tego sporo, urozmaiceń w tym niewiele. To, że magię nazwiemy inaczej nic nie zmieni (a Ciemne Cienie to najgorszy zbitek wyrazów jaki można było użyć)
Powieść prezentuje trzy punkty widzenia. Główna bohaterka zachowuje się nielogicznie, tak jakby uciekała autorce, a ta musiała zaganiać ją pod konspekt, z czego wychodzą sytuacje dość kuriozalne. Jej przyjaciel, typowy obiekt westchnień, ideał, dzieciak bogatych rodziców.script. Jedynie trzeci pov, 'ten zły', wnosi do historii powiew czegoś świeższego, ciekawszego, ratując niejako całą książkę przed huraganem westchnień.
Powieść stara się dotknąć ambitniejszego tematu wiary, jej braku, jej wpływu na społeczeństwo, chociaż to jedynie kropelka w morzu rodzącego się od pierwszych stron uczucia i problemów z przynależnością. Przecząc słowom z okładki: cykl ten nie ma szans stać się dla literatury fantasy niczym specjalnym. Powielając schematy i serwując przewidywalną rozrywkę (czytając tę cześć, można z łatwością podać jakie zwroty akcji wystąpią w następnej), nie da się zadowolić czytelnika. Dla osoby zaznajomionej z tego typu literaturą: da się przeczytać, ale nic więcej, dla osób młodszych, szczególnie dla nastolatek może być nieco lepiej.

Dziecko Odyna jest niewątpliwie książką młodzieżową i nie byłoby tu miejsca na żadne zarzuty, gdyby znajdujące się na okładce nazwiska autorów powieści kryminalnych nie skłaniały do myślenia w nieco innym kierunku. Oczywiście nie ma nic złego w prostszej historii, jednak warto o tym poinformować, a przynajmniej nie wprowadzić w błąd na samym starcie.
Książka Pettersen jest...