Jesteśmy społecznością, która kocha książki

DRWALE to opus magnum Annie Proloux, autorki m.in. Kronik portowych czy Tajemnicy Brokeback Mountain. Taki fragment na zachętę, kojarzy mi się z Mistrzem i Małgorzata:
"Ludzie w wiosce gadają bez przerwy. Mówili, że widzieli was w latającej lodzi z samym diabłem i jego bezbozna świta, jak lecieliscie przez chmury, rechoczac okrutnie."

Bardzo mi się podoba jak określiła te powieść Agnieszka Lichnerowicz w audycji "Poczytalni" : slow reading. Właśnie takie książki lubię jesienią😊
Trochę przypomina mi "Syna" jeśli chodzi o rozliczenie z brutalna kolonizacja Ameryki i podobnie jak przy powieści Meyera trzeba wejść w całą kosmogonie powieściowa: sprawdzam na mapie nazwy geograficznych krain, słucham muzyki Mikmaków, doczytuje o skali problemu wycinki drzew (50% kontynentu wycięto w 300 lat).
Do tego epickosc szaleje - saga ma rozmach Martina (również jeśli chodzi o usmiercanie bohaterów), powiesciowy globus kręci się od Kanady zwanej na początku Nowa Francja, przez zaułki Paryża, chińskie ogrody, nowozelandzki busz. Arcydzieło acz z dużym przesłaniem dydaktycznym, które można Proloux wybaczyć tylko dlatego, że to wielka powieść.

DRWALE to opus magnum Annie Proloux, autorki m.in. Kronik portowych czy Tajemnicy Brokeback Mountain. Taki fragment na zachętę, kojarzy mi się z Mistrzem i Małgorzata:
"Ludzie w wiosce gadają bez przerwy. Mówili, że widzieli was w latającej lodzi z samym diabłem i jego bezbozna świta, jak lecieliscie przez chmury, rechoczac okrutnie."

Bardzo mi się podoba jak określiła te...

Jak na debiut nie jest źle, ale autor bardziej skupia się na fajerwerkach fabularnych, pełno tu cliffhangerów i kosmicznych, tfu-kryminalnych szarży, co gdzieś tak w połowie książki wciąga.
Autor jednak nie potrafi stworzyć atmosfery, jego bohaterowie są mocno irytujący, podobnie zresztą jak komentarze odautorskie. Czasem miałam też wrażenie, że bohaterów jest za dużo. Na pewno ciężko się identyfikować z Fabianem Riskiem, który wydaje się momentami zwyczajnie głupi i irytujący.
Zdecydowanie inna klasa niż Nesbo, Mankell czy Larson, ale może się jeszcze rozwinie... Choć wg mnie autor bardziej przejawia talent do pisania scenariuszy niż literacki.

Jak na debiut nie jest źle, ale autor bardziej skupia się na fajerwerkach fabularnych, pełno tu cliffhangerów i kosmicznych, tfu-kryminalnych szarży, co gdzieś tak w połowie książki wciąga.
Autor jednak nie potrafi stworzyć atmosfery, jego bohaterowie są mocno irytujący, podobnie zresztą jak komentarze odautorskie. Czasem miałam też wrażenie, że bohaterów jest za dużo. Na...

Po lekturze tej ksiażki już nigdy nie spojrzymy tak samo na drzewa!
Trochę za dużo tu antropomorfizacji, ale z drugiej strony traktuję to jako figurę stylistyczną, która uprzyjemnia lektury i zachęca do zgłębiania wiedzy na temat drzew.

Po lekturze tej ksiażki już nigdy nie spojrzymy tak samo na drzewa!
Trochę za dużo tu antropomorfizacji, ale z drugiej strony traktuję to jako figurę stylistyczną, która uprzyjemnia lektury i zachęca do zgłębiania wiedzy na temat drzew.