Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Irytująca główna bohaterka narzucająca się starszemu gościowi. I jeszcze te zagrywki rodem z gimnazjum: wysyłanie niby pomylonych smsów, udawanie flirtu z gejami, striptiz przy oknie. Dajcie spokój. O głównym bohaterze źle świadczy natomiast to, że nagle zaczął się interesować małolatką mającą kiełbie we łbie. Totalnie nierealne, zwłaszcza, że wcześniej uprawiał seks z seksowną recepcjonistką!

Irytująca główna bohaterka narzucająca się starszemu gościowi. I jeszcze te zagrywki rodem z gimnazjum: wysyłanie niby pomylonych smsów, udawanie flirtu z gejami, striptiz przy oknie. Dajcie spokój. O głównym bohaterze źle świadczy natomiast to, że nagle zaczął się interesować małolatką mającą kiełbie we łbie. Totalnie nierealne, zwłaszcza, że wcześniej uprawiał seks z...

Oceniam na 5.5, ale że nie można dawać "połówek", więc daję 6. Temat z wielkim potencjałem, ale niestety, ledwie "liźnięty". Poza tym drażnił mnie w tej książce chaos i przeskakiwanie z tematu na temat oraz skupianie się na nieznaczących szczegółach (nie wiem, po co kilka razy wspominać, że ktoś pije herbatę czy ją robi). Co jeszcze: brak obiektywizmu autorki (tak odebrałam np. opisy jej samopoczucia i przemyślenia o tym, co by zrobiła w danej sytuacji). Wychowałam się na starej szkole reportażu: Morawska, Krall, Helena Kowalik, Wojciech Tochman, może stąd mój zawód. Szacunek, że autorka objechała kawał świata, ale nie zobaczyła tego, co miała pod nosem, nie wspomniała ani słowem o Pielgrzymce Hipisów z ks. Andrzejem Szpakiem na czele, gdzie chodziły całe rodziny, tworzyły się pary, było mnóstwo dzieci (sporo dokumentów jest na YT), temat dragów i kompotu - bardzo szczątkowo, a przecież to narkotyki rozwaliły ten ruch.

Oceniam na 5.5, ale że nie można dawać "połówek", więc daję 6. Temat z wielkim potencjałem, ale niestety, ledwie "liźnięty". Poza tym drażnił mnie w tej książce chaos i przeskakiwanie z tematu na temat oraz skupianie się na nieznaczących szczegółach (nie wiem, po co kilka razy wspominać, że ktoś pije herbatę czy ją robi). Co jeszcze: brak obiektywizmu autorki (tak odebrałam...

Nie polecam. Treść książki do niemal peany na temat Monaru i uczciwości, którą trzeba zachowywać wobec siebie i wobec pensjonariuszy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby autor wspomniał o tym raz czy drugi, a nie co chwilę. Brak wyraziście zarysowanych postaci, ludzie są wspominani, ale zupełnie nic się o nich nie wie. Brak studium przypadku narkomana (autora). Fajnie byłoby wiedzieć, co się stało, że został narkomanem, jak wyglądała jego droga upadku i ku leczeniu. No i jeszcze: nie chciałabym poznać takiego czlowieka - czytając ma się wrażenie, że autor czuje się lepszy od większości osób przebywających w Monarze (bo z radością nosi drelich, bo stara się być pokorny - moim zdaniem na siłę, bo bezkrytycznie akceptuje zasady ośrodka i o wszystkim mówi na społecznościach).
Najlepsze jest jednak to, co było potem: po zakończeniu leczenia u jego drzwi stanęła Kasia, 18 latka (on miał wtedy 36 lat), którą poznał właśnie na leczeniu. A przecież był zakaz kontaktów seksualnych i sprzymierzania się z dziewczętami. No i pani została jego żoną i urodziła mu dzieci. Cudowne zakończenie, czyż nie?

Nie polecam. Treść książki do niemal peany na temat Monaru i uczciwości, którą trzeba zachowywać wobec siebie i wobec pensjonariuszy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby autor wspomniał o tym raz czy drugi, a nie co chwilę. Brak wyraziście zarysowanych postaci, ludzie są wspominani, ale zupełnie nic się o nich nie wie. Brak studium przypadku narkomana (autora). Fajnie...