Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze jakiś czas temu, nie podejrzewałem nawet, że książka non-fiction może mnie dosłownie porwać. O ile lubię lektury, które nazywam ambitniejszymi, o tyle musiałem je zazwyczaj przeplatać z czymś luźniejszym, gdyż zazwyczaj konsumowały więcej energii. Jednak muszę przyznać że "Mit przedsiębiorczości", książka Michaela E. Gerbera, wywołał we mnie nieznane mi wcześniej uczucia.

Autor jest wielkim zwolennikiem organizacji - co bardzo do mnie przemawia. Pokazuje, jak potężny wpływ ma dobra organizacja (lub jej brak) na działanie firm - zarówno tych wielkich, jak i tych jednoosobowych. Udowadnia, że narzucenie precyzyjnych i przemyślanych procedur pracy, wcale nie zniewala ani nie ogranicza. Mało tego, wręcz wyzwala! Wyzwala pokłady kreatywności i energii, które pracownik może śmiało wykorzystywać, kiedy zdejmie mu się z barków ciężar codziennych małych decyzji oraz braku jasno określonego kierunku.

To co uwielbiam w podejściu autora, to fakt że nie ocenia wszystkich jedną miarą. Nie wskazuje palcem na ludzi pracujących na etacie, mówiąc - państwo grabi was z pieniędzy a praca z ochoty do życia, załóżcie swoją firmę, inwestujcie, tylko passive income, tylko tak możecie być szczęśliwi! Nie, nie, nic z tych rzeczy. Czytanie tej książki, poświęconej przecież w całości tematyce funkcjonowania firm, na nowo rozpaliło we mnie pasję do pracy dla kogoś. Czytając między wierszami, zrozumiałem że jeśli w mojej pracy brakuje organizacji i zapału, to samemu muszę zacząć działać w kierunku poprawy tej sytuacji. Że osoba przedsiębiorcza, to nie ta która rzuca etat w momencie natchnienia, krzycząc "Pieprzyć to, założę własną firmę i sam będę swoim szefem!". Nie. Osoba przedsiębiorcza, owszem - staje się swoim szefem, ale wewnętrznie. Narzuca sobie procedury pracy, wyznacza sobie cel, zasady, tworzy stabilny etos pracy, po czym uczy się działać według powziętego planu.

Nie twierdzę oczywiście, że autor nie zachęca do zakładania swoich firm - to byłby kompletnie mylny wniosek. Wyczułem jednak, że chciał nam przekazać coś ważnego. Być może chodziło mu o fakt, że prowadzenie firmy to nie zabawa, tylko długotrwały i wymagający wysiłku proces. Firma to przedłużenie naszej osobowości, więc jeśli nie zaprowadzimy porządku wewnątrz siebie, nie zobaczymy go również w naszej firmie.

Trochę dziwią mnie ludzie wieszający psy na tej książce, ponieważ nie dała im odpowiedzi na ich pytania. Oczywiście, że tego nie zrobiła! Jeśli ktoś oczekuje, że jakakolwiek książka da mu odpowiedzi, jeśli nawet nie potrafi zadać odpowiednich pytań, to obawiam się że się zawiedzie. Uważam, że Gerber zrobił fantastyczną rzecz wskazując mi kierunek - nie chcę wiedzieć co tam znajdę, ani jak się poruszać.

Jeszcze jakiś czas temu, nie podejrzewałem nawet, że książka non-fiction może mnie dosłownie porwać. O ile lubię lektury, które nazywam ambitniejszymi, o tyle musiałem je zazwyczaj przeplatać z czymś luźniejszym, gdyż zazwyczaj konsumowały więcej energii. Jednak muszę przyznać że "Mit przedsiębiorczości", książka Michaela E. Gerbera, wywołał we mnie nieznane mi wcześniej...

Patrick Rothfuss mógł skonstruować tę książkę w sposób prostszy. Po prawdzie mógł zupełnie darować sobie "dwie chronologie" oraz "opowieść w opowieści". Mógł, ale chwała mu za to, że tego nie zrobił. Wprowadził bowiem bardzo zręczną strukturę i porządek, a w porządku jest piękno. Właśnie to, co nazwałbym u autora umiłowaniem piękna, wyróżnia Imię wiatru. Mimo że przedstawia ona jedynie mniejszą część właściwiej opowieści o Kvothe, to wydaje się niesamowicie kompletna. Nie zaskakuje czytelnika klasycznym 'cliffhangerem', a mimo to jestem absolutnie pewien, że sięgnę po kolejny tom. To tak jakby pozwolono mi obejrzeć jedynie mały wycinek Panoramy Racławickiej - mógłby on w prawdzie stanowić odrębny obraz i przedstawia samodzielną scenę, ale w sercu czuję, że pozostaje jeszcze wiele do odkrycia.

Patrick Rothfuss mógł skonstruować tę książkę w sposób prostszy. Po prawdzie mógł zupełnie darować sobie "dwie chronologie" oraz "opowieść w opowieści". Mógł, ale chwała mu za to, że tego nie zrobił. Wprowadził bowiem bardzo zręczną strukturę i porządek, a w porządku jest piękno. Właśnie to, co nazwałbym u autora umiłowaniem piękna, wyróżnia Imię wiatru. Mimo że przedstawia...

To nie jest zła książka. Ma ciekawe momenty, ma nawet ciekawy zamysł, który ostatecznie klaruje się w zakończeniu, jednak już wcześniej mamy mniej więcej świadomość, jakim zabiegiem literackim posłużył się autor. Jest jednak w tej książce coś niewłaściwego. Najbardziej pod koniec książki, ale tak na prawdę przez cały czas odnosiłem wrażenie, że relacje między postaciami nie są całkiem zdrowe i nie całkiem realne. Do tego chaos narracyjny. Opowiadanie cudzej historii z perspektywy innej osoby, będącej jednocześnie przyjacielem i wszechwiedzącym narratorem, wprowadza mały dysonans i zgrzyt. Na początku nie mogłem się do tego przyzwyczaić, a jak się już przyzwyczaiłem to i tak się nie pogodziłem. Do tego część perypetii nieco wtórna, powtarzająca się w książce. Mogło byc znacznie lepiej.

To nie jest zła książka. Ma ciekawe momenty, ma nawet ciekawy zamysł, który ostatecznie klaruje się w zakończeniu, jednak już wcześniej mamy mniej więcej świadomość, jakim zabiegiem literackim posłużył się autor. Jest jednak w tej książce coś niewłaściwego. Najbardziej pod koniec książki, ale tak na prawdę przez cały czas odnosiłem wrażenie, że relacje między postaciami nie...