Statystyki książek dodanych na półki

„Czy przyjęłaby pani uchodźców?” takie pytanie usłyszałam dwa miesiące temu od przesympatycznego starszego pan, który akurat pastwił się nad moimi trzema nerwami w górnej piątce. I teraz zagwozdka. Odpowiedzieć wg własnego sumienia, czy skłamać i nie dać mu pretekstu do pokazania jak bardzo bolesne może być leczenie kanałowe :).
Odpowiedziałam, że owszem, przyjęłabym rodziny z dziećmi... „Czy przyjęłaby pani uchodźców?” takie pytanie usłyszałam dwa miesiące temu od przesympatycznego starszego pan, który akurat pastwił się nad moimi trzema nerwami w górnej piątce. I teraz zagwozdka. Odpowiedzieć wg własnego sumienia, czy skłamać i nie dać mu pretekstu do pokazania jak bardzo bolesne może być leczenie kanałowe :).
Odpowiedziałam, że owszem, przyjęłabym rodziny z dziećmi uciekające przed wojną, nawet te niechrześcijańskie, i nieważne czy z Ukrainy, czy innego kraju. Przyjęłabym samotne matki, bądź sieroty, bo wojna nie jest i nie powinna być dla dzieci. I gdyby kiedykolwiek przyszło mi znaleźć się na ich miejscu, to również chciałabym zostać przyjęta i traktowana jak człowiek. Oczywiście podkreśliłam, że inne kryteria powinny być dla uchodźców ekonomicznych, ale w tym momencie chyba nie miało to dla niego już większego znaczenia. Na szczęście znieczulenie było na tyle mocne, że nie mogłam odczuć jego ewidentnej niechęci co do mojej szczerości.

Tak samo jest z Kamieniem Kuźmińskich. Pokazanie Cyganów/Romów z tej lepszej, ludzkiej strony niekoniecznie będzie poczytane za plus. No bo przecież jak świat światem Cygan to kłamca, złodziej, oszust, brudas i leń.
I przepraszam, że nie używam słowa Rom, ale w tym zdaniu to zabieg celowy, bo Rom nie niesie ze sobą tego negatywnego wydźwięku i jest jak najbardziej poprawny politycznie. A przecież w naszym odczuciu stereotyp Cygana poprawny i sympatyczny nie był, nie jest i jeszcze bardzo długo nie będzie.

Nie lubię klasyfikować ludzi wg koloru skóry, wyznania, przekonań politycznych, preferencji sexualnych, czy metek w majtkach, ale, może to zabrzmi zbyt górnolotnie, lub zbyt zwyczajnie (niepotrzebne skreślić), wolę podział na dobrych i złych, ewentualnie sympatycznych i niesympatycznych :).
I to jest jedyna skala oceny jaką przyjęłam. I staram się jej trzymać konsekwentnie i najlepiej jak umiem.

Odkąd pamiętam w mojej miejscowości byli Romowie, podobnie jak w okolicznych wsiach, a nawet całym powiecie i województwie. Do klasy chodziłam z Romami, z jednym nawet jakiś czas siedziałam w ławce, moje dzieci też mają w klasach dzieci romskie. Kto ich zna, to wie, że to specyficzna grupa i nie wiem jakbyśmy się starali ich wtłoczyć w ramy społecznego funkcjonowania, to na dłuższą metę jest to niewykonalne (przynajmniej tych żyjących w zamkniętych enklawach na obrzeżach miasteczek i wsi).
Jak dla mnie dużym plusem książki Kuźmińskich jest pokazanie romskiej społeczności od środka. Ich codziennego życia, kultury, języka, zależności rodzinnych, i tego wszystkiego, o czym najczęściej mamy nikłe pojęcie.

Jeśli chodzi o część kryminalną, to Kuźmińscy jak zawsze sprostali zadaniu. Bardzo dobry pomysł w świetnym wykonaniu. Choć nie ukrywam, że w ich książkach najbardziej cenię jednak tę warstwę kulturowo-obyczajową.
I dziękuję im za to, że w końcu mogę poczytać o rejonach, gdzie się wychowałam: w połowie drogi między Nowym Targiem, a Nowym Sączem, i które są mi tak bliskie.
Polecam kolejny, doskonale i z dużą dozą humoru, nutką miłości i szczyptą namiętności, napisany kryminał i już nie mogę doczekać się następnej wyprawy z moimi ulubionymi autorami, a wszystkich, którzy ostatkiem sił dobrnęli do końca tej "recenzji", z góry przepraszam za nadmierne lanie wody.