Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wejdźcie i zostawcie komentarz : http://no-reality-darling.blogspot.com/ ;)

Buszujący w zbożu
Jerome David Salinger

"Buszujący w zbożu" autorstwa pana Salingera jest nadzwyczaj dziwny i nie ma w tym ani grama krytyki. Czytając "Buszującego" czułam się jakby Holden był nastolatkiem wprost z XXI wieku.

"(...) często człowiek sobie nie zdaje sprawy, co go najbardziej interesuje, dopóki nie zacznie mówić o czymś innym, mniej interesującym."

Sądzę, że powinniśmy zacząć od postaci którą jest Holden Caulfield. Holden jest szesnastolatkiem po raz kolejny wyrzucony ze szkoły. Nie jest to spowodowane tym, że chłopak jest mało inteligenty - wręcz przeciwnie. Nastolatek ma problemy bo rozumie świat zbyt dobrze, a bynajmniej takie ma wrażenie i uwielbia postawiać na swoim.
Caulfield potrafi rozpoznać człowieka fałszywego, inteligentnego czy geja po prostu patrząc na jego zachowanie. Holden nie wytrzymuje otaczającej go głupoty, zakłamania i egoizmu.

"Stale muszę powtarzać: „Bardzo mi przyjemnie...” facetom, z którymi spotkanie wcale mi nie robi przyjemności. Ale jeżeli chcesz, bracie, żyć, musisz te komedie odgrywać."

Akcja "Buszującego" zaczyna się na kilka dni przed Bożym Narodzeniem. Tak jak wspomniałam Holden zostaje wyrzucony ze szkoły dla chłopców "Pencey", ale zamiast wrócić do domu postanawia uciec na kilka dni sam do Nowego Jorku (jego rodzice jeszcze nie wiedzą o jego wydaleniu i oczekują, że wróci na przerwę świąteczną).
Holden spotyka swoich starych przyjaciół oraz miłości. Wiele osób krytykuje tą książkę przez wieczną nienawiść bohatera do prawie wszystkiego, ale jest to moim zdaniem w pewien sposób uzasadnione. Gdyby Holden był inny nie zrozumielibyśmy ogólnego przekazu książki.

"Wystarczy pleść jakieś głupstwa, których nikt nie może zrozumieć, a ludzie zrobią wszystko, czego od nich zażądasz."

Przechodząc do krytyki. Nadarzyło się wiele zbędnych powtórzeń które nieszczęśliwie rzucały się w oczy. Ugryzło mnie też pokręcone tłumaczenie (miałam stare wydanie).
Ostatnią, bardzo pozytywną rzeczą o której pragnę jeszcze wspomnieć to zakończenie, które mnie uderzyło, a dokładniej ostatnie linijki, ale to już musicie sami przeczytać... :)

http://no-reality-darling.blogspot.com/

Wejdźcie i zostawcie komentarz : http://no-reality-darling.blogspot.com/ ;)

Buszujący w zbożu
Jerome David Salinger

"Buszujący w zbożu" autorstwa pana Salingera jest nadzwyczaj dziwny i nie ma w tym ani grama krytyki. Czytając "Buszującego" czułam się jakby Holden był nastolatkiem wprost z XXI wieku.

"(...) często człowiek sobie nie zdaje sprawy, co go najbardziej...

http://no-reality-darling.blogspot.com/

"Oskar i Pani Róża" czyli dzieło Pana Schmitta zostało okrzyknięte wydarzeniem literackim na miarę "Małego Księcia". Szczerze mówiąc dużo mi to nie daje bo póki co nie przeczytałam go jeszcze (mam w planach).
Łapiąc się za książkę kierowałam się jedynie wieloma pozytywnymi opiniami oraz, przyznam się bez bicia, piękną okładką.

"Ludzie boją się umierać, bo odczuwają lęk przed nieznanym."

Książka opowiada o życiu dziesięcioletniego chłopca chorego na białaczkę. Nie tyle książka opowiada, co sam Oskar poprzez swoje listy które pisze do Boga za namową Cioci Róży - wolontariuszki w szpitalu. Nasz bohater przeżył nieudaną operację i zaczyna zdawać sobie sprawę, że umiera. Zostaje mu dwanaście dni które Ciocia Róża pomaga zamienić w 120 lat.

"- Mniej samotnym z kimś, kto nie istnieje? - Spraw, żeby istniał."

Cóż mogę powiedzieć. Pół książki przeczytałam w szkole, bardzo króciutka - a drugą zaś w domu. Oczywiście książka baaaaardzo wzruszająca. Nie sądzę, żeby tu było dużo do opowiedzenia. Pięknie napisana. Eric-Emmanuel idealnie oddaje inteligencję dziesięcioletniego Oskara. Momentami miałam wrażenie, że pomimo tego, że bohater ma tylko dziesięć lat jest mądrzejszy niż praktycznie każdy kogo spotkałam w życiu.
W momentach w których nie doprowadzała do łez była również całkiem zabawna. Przez siedemdziesiąt siedem i pół strony Oskar dojrzewa - przechodzi przez nastoletnie kłopoty miłosne, żeni się i stara się zrozumieć co kryje się za pojęciem "Bóg".

"Jakby człowiek przychodził do szpitala tylko po to, żeby wyzdrowieć. A przecież przychodzi się, tutaj także po to, żeby umrzeć."

Książka w fantastyczny sposób pokazała mi, że nie trzeba się bać śmierci. Przedstawia jak wiara w Boga potrafi złagodzić ból i cierpienie.

http://no-reality-darling.blogspot.com/

"Oskar i Pani Róża" czyli dzieło Pana Schmitta zostało okrzyknięte wydarzeniem literackim na miarę "Małego Księcia". Szczerze mówiąc dużo mi to nie daje bo póki co nie przeczytałam go jeszcze (mam w planach).
Łapiąc się za książkę kierowałam się jedynie wieloma pozytywnymi opiniami oraz, przyznam się bez bicia, piękną...