Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana ciętym językiem, momentami zbyt rozwleczona, ale bardzo klimatyczna opowieść o grupie ludzi, która dla ratowania ukochanej Manufaktury postanowi dokonać niemożliwego. Grzegorz Kalinowski potrafi wykreować bardzo zapadających w pamięć i wyróżniających się bohaterów, obok których nie sposób przejść obojętnie, i umieścić ich w klimatycznym settingu, który otacza czytelnika niczym kokon.

Wiele można o tej książce powiedzieć, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Chociaż sama kreacja bohaterów jest fantastyczna, autor rozpisuje się niepotrzebnie o ich życiu, co sprawia, że bardzo łatwo jest się zniechęcić i odłożyć tę książkę zaledwie po kilkudziesięciu stronach. Dziwnie czyta się też o młodych kobietach, które zakochują się w sporo starszych od siebie mężczyznach, alkoholu, który leje się strumieniami i narkotykach. Sam aspekt kryminalno-sensacyjny jest w zasadzie poboczny, mam wrażenie, że stanowi tło potrzebne do opowiedzenia historii bohaterów i ma dużo mniejsze znaczenie, niż powinien.

Podsumowując - szału nie ma, tragedii też nie, powieść raczej przeciętna. A szkoda, bo niektóre elementy miały naprawdę duży potencjał.

Napisana ciętym językiem, momentami zbyt rozwleczona, ale bardzo klimatyczna opowieść o grupie ludzi, która dla ratowania ukochanej Manufaktury postanowi dokonać niemożliwego. Grzegorz Kalinowski potrafi wykreować bardzo zapadających w pamięć i wyróżniających się bohaterów, obok których nie sposób przejść obojętnie, i umieścić ich w klimatycznym settingu, który otacza...

Bardzo klimatyczna opowieść o Frani i jej barwnych, nietuzinkowych przyjaciołach. Przepełniona miłością do sztuki i międzywojennej Warszawy, lekka i wciągająca - zdecydowanie warto po nią sięgnąć! Polecam każdemu miłośnikowi powieści retro :)

Bardzo klimatyczna opowieść o Frani i jej barwnych, nietuzinkowych przyjaciołach. Przepełniona miłością do sztuki i międzywojennej Warszawy, lekka i wciągająca - zdecydowanie warto po nią sięgnąć! Polecam każdemu miłośnikowi powieści retro :)

Zaczynam tę recenzję już któryś raz i znowu nie wiem, co powinnam napisać. Jeśli mam być szczera, to to określenie - "nie wiem" - bardzo dobrze oddaje zarówno fabułę, jak i moje wrażenia z lektury. Nie wiem, kim tak naprawdę była pani K., a już tym bardziej nie wiem, kim był pan K., nie wiem, ile z opisanych wydarzeń miało miejsce naprawdę, a ile z nich było jedynie snem czy owocem wyobraźni bohaterki. Nie wiem, nie wiem, nie wiem...
Jest tylko jedna rzecz, którą wiem - to, że pani K. jest bardzo dobrą książką. Główna bohaterka ma niezwykle barwną osobowość, która zachęca nas, byśmy razem z nią zagłębili się w otchłani jej pamięci. Główny bohater za fasadą opiekuńczości i poukładania skrywa więcej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Autorka potrafi nie tylko kreować wyjątkowych bohaterów, ale również opisywać swoje historie pięknym, naturalnym językiem.

Jak to zwykle bywa w przypadku literatury pięknej, fabuła jest tylko tłem dla przeżyć postaci. Wydarzenia w książce płyną powoli, czytelnicy delektują się nimi, dużo więcej uwagi poświęcając temu, co ukazuje im wyobraźnia i wspomnienia Kaliny. Razem z nią wracamy do czasów jej dzieciństwa, przytulamy babcię Różę, chowamy laleczki w ważnych miejscach. Wspólnie obserwujemy upływ czasu, nie zauważamy nawet, jak kolejne lata przepływają nam przez palce.
Co zostaje nam na koniec? Myślę, że tu każdy z nas będzie miał swoją odpowiedź. Autorka nie wyjaśnia swojego zamysłu, pozostawia nas wśród stosu niedopowiedzeń i pozwala na własną interpretację wydarzeń. Nie narzuca, nie ocenia. Czy pani K. to tylko Kalina, kobieta, która próbuje znaleźć trochę sensu w otaczającym ją szarym świecie? A może to fonetyczna "panika", która ogarnia czasem główną bohaterkę? Czy może jednak jest to nawiązanie do piosenki zespołu Happysad?
A może każda z tych odpowiedzi jest poprawna?

Zaczynam tę recenzję już któryś raz i znowu nie wiem, co powinnam napisać. Jeśli mam być szczera, to to określenie - "nie wiem" - bardzo dobrze oddaje zarówno fabułę, jak i moje wrażenia z lektury. Nie wiem, kim tak naprawdę była pani K., a już tym bardziej nie wiem, kim był pan K., nie wiem, ile z opisanych wydarzeń miało miejsce naprawdę, a ile z nich było jedynie snem...