Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arcydzieło, chociaż - niepozorne. A przynajmniej dla mnie.
Delikatne i naturalne, wdzięczne ujęcie myśli Dostojewskiego sprawia, iż odbiór tej historii niemalże nie wymaga wysiłku; mimo to rozwijana przed nami opowieść nieustannie podaje materiał, którym możemy bawić się niczym gliną. Tą gliną są natomiast szeroko rozpościerające się indywidua i ich psychika, wypływająca co rusz, kiedy tylko Raskolnikow dokona jakiegoś ruchu, a także skrzętny "raport" stanu rosyjskiego społeczeństwa tamtych czasów.
Istnieją w tym utworze jednak i mniej przyjemne strony. Przesiąknięte depresyjną wonią karty mogą wręcz odurzyć. Na szczęście Autor nie pozwala zbyt długo trwać nam w takim stanie, nakręcając katarynkę akcji i jej poddając nas niepostrzeżenie...

Arcydzieło, chociaż - niepozorne. A przynajmniej dla mnie.
Delikatne i naturalne, wdzięczne ujęcie myśli Dostojewskiego sprawia, iż odbiór tej historii niemalże nie wymaga wysiłku; mimo to rozwijana przed nami opowieść nieustannie podaje materiał, którym możemy bawić się niczym gliną. Tą gliną są natomiast szeroko rozpościerające się indywidua i ich psychika, wypływająca...

Prawdziwa pożywka dla wyobraźni.

Prawdziwa pożywka dla wyobraźni.

Dziady cz. II były ciekawą lekturą i wpłynęły na mnie na tyle, że z pewnością sięgnę po pozostałe tomy.

Dziady cz. II były ciekawą lekturą i wpłynęły na mnie na tyle, że z pewnością sięgnę po pozostałe tomy.