Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura science fiction nigdy nie cieszyła się w Polsce uznaniem wśród krytyków, mimo że gro czytelników jest zdania wręcz przeciwnego. Stanisław Lem całe lata czekał na włączenie swojej twórczości do kanonu literatury polskiej, będąc konsekwentnie pomijany we wszelkiego rodzaju antologiach czy słownikach pisarzy współczesnych aż do mniej więcej lat 90-tych XX wieku. Nie liczyły się jego sukcesy na arenie międzynarodowej, po prostu literatura science fiction nie dawała się łatwo zaszufladkować do konkretnego gatunku literackiego, a tym samym przez lata była z definicji deprecjonowana i nie mogła się przebić do oficjalnego nurtu, czy mainstreamu, jakkolwiek to nazwać. Do dziś podobny problem dotyczy szeroko rozumianej fantastyki, która w zasadzie jest pomijana na studiach polonistycznych, a jej obecność na listach lektur uniwersyteckich jest marginalna, z jednym wyjątkiem w osobie Jacka Dukaja. Dlaczego tak długo rozwodzę się na kondycją literatury science fiction, czy fantastyki, a zwłaszcza fantastyki naukowej we wstępie do recenzji debiutu książkowego? Powodów jest kilka, a najważniejszy z nich to obawa, że kolejna bardzo dobra książka w tym gatunku, mimo wielkich aspiracji i wykreowania przepastnego uniwersum, może przejść bez większego echa, lub doczekać się większego rozgłosu dopiero po paru latach od debiutu. Drugim powodem jest ważność podejmowanych tematów. Ten gatunek wyróżnia się wśród innych właśnie tym nowatorskim spojrzeniem na odwieczne pytania ludzkości - kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, jak będzie wyglądała nasz bliższa i dalsza przyszłość, i wreszcie co czai się w głębokim Kosmosie i w jakim stopniu może to zagrać ludzkiej egzystencji. Nie ukrywam, jestem fanem takiej literatury i cieszy mnie każda kolejna pozycja, która w niebanalny sposób podejmuje moje ulubione tematy.
W “Eskalacji”, pierwszej części sagi “Turkus i purpura” w uniwersum Elapsum, autorstwa Michała Ledy, nowej twarzy w polskiej fantastyce naukowej, mamy do czynienia z przebogatą w wątki i intrygi historią rozgrywającą się nominalnie w XXVI wieku, a faktycznie od roku 2044 do roku 2533. Książka w największym skrócie opisuje konflikt między reformatorską Koalicją a tradycjonalistycznym Cesarstwem, co przywodzi na myśl typowe wątki opery kosmicznej, obecne choćby w Gwiezdnych Wojnach, Diunie czy Star Treku, bo w końcu jej definicja zawiera się w trzech pojęciach: międzygwiezdne podróże, konflikt międzyplanetarny i osobiste, wciągające perypetie wyraziście nakreślonych bohaterów, z wyraźnym podziałem na protagonistów i antagonistów. Tom pierwszy czyta się doskonale, autor płynnie łączy różne, niekiedy bardzo odległe wątki, w tle snując rozważania nad ludzką naturą, umiejętnie wzbogacając tezy bohaterów o przemyślenia natury filozoficznej, okraszając całość wyrazistymi akcentami politycznymi i socjologicznymi. Momentami jest bardzo dukajowski, momentami lemowski, zwłaszcza w opisach konfrontacji ludzkości z obcą cywilizacją, jednakże w trakcie lektury tylko utwierdzamy się w przekonaniu, że jest to nader oryginalne dzieło, które ma ogromny potencjał na zdobycie zasłużonego rozgłosu i idącej za tym popularności wśród czytelników. Czy tak się stanie, zobaczymy, na pewno z niecierpliwością oczekuję kolejnego tomu, będąc ciekaw rozwinięcia kilku kluczowych wątków i wielu pobocznych, choć równie istotnych dla pełnego ogarnięcie tego rozległego uniwersum, jakim jest Elapsum.

Literatura science fiction nigdy nie cieszyła się w Polsce uznaniem wśród krytyków, mimo że gro czytelników jest zdania wręcz przeciwnego. Stanisław Lem całe lata czekał na włączenie swojej twórczości do kanonu literatury polskiej, będąc konsekwentnie pomijany we wszelkiego rodzaju antologiach czy słownikach pisarzy współczesnych aż do mniej więcej lat 90-tych XX wieku. Nie...

Jedna z najlepszych, obok Niezwyciężonego i Edenu, książka Lema. Kolejny raz ludzkość ma kontakt z obcą inteligencją, która jest inna, tajemnicza i wymyka się wszelkim klasyfikacjom.

Jedna z najlepszych, obok Niezwyciężonego i Edenu, książka Lema. Kolejny raz ludzkość ma kontakt z obcą inteligencją, która jest inna, tajemnicza i wymyka się wszelkim klasyfikacjom.

Tej książki w tym temacie nie dało się lepiej napisać. Napisana z polotem, ciekawym językiem, a suche fakty kosmologiczne zaprezentowane są w porywający momentami sposób. Łukasz Lamża to jeden z moich ulubionych autorów, a każda jego książka zaprasza w super interesującą podróż po świecie nauki.

Tej książki w tym temacie nie dało się lepiej napisać. Napisana z polotem, ciekawym językiem, a suche fakty kosmologiczne zaprezentowane są w porywający momentami sposób. Łukasz Lamża to jeden z moich ulubionych autorów, a każda jego książka zaprasza w super interesującą podróż po świecie nauki.