Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W dwóch słowach: rozczarowałam się.
Historia zapowiadała się o wiele ciekawiej, piękna okładka przyciągała jak magnes, a sam początek książki też obiecywał coś więcej. Niestety, w miarę czytania moja mina zrzedła. Mam wrażenie, że albo autorka zbyt wiele uwagi poświęciła Razie, albo niepotrzebnie wprowadzała wątki poboczne, których czytanie, niestety, nuży.
Choć książkę udało mi się połknąć w jeden dzień, to nie raz łapałam się na czytaniu w kółko tego samego zdania. Niekończące się opisy, oddające każdy szczegół świata przedstawionego, nie zachęcały do kontynuowania lektury. Przyznam się więc ze wstydem, że niektóre pominęłam.
Na pewno jednak muszę pochwalić autorkę za postać Razy, która wydaje się najlepiej dopracowana, najbardziej realistyczna i prawdziwa. Obserwowanie, jak walczą w nim dwie sprzeczne natury skłaniało do refleksji nad samym sobą. Bo czy i nam nie wydaje się czasem, że mamy dwa zupełnie różne oblicza? Szkoda, że pozostali bohaterowie nie zostali tak wyraźnie nakreśleni, ponieważ nie potrafię poczuć z nimi jakiejkolwiek więzi.
Reasumując: książka bez wątpienia miała ogromny potencjał, sam pomysł był zresztą niezwykle oryginalny, tylko została ugryziona przez autorkę od niekoniecznie właściwej strony.

W dwóch słowach: rozczarowałam się.
Historia zapowiadała się o wiele ciekawiej, piękna okładka przyciągała jak magnes, a sam początek książki też obiecywał coś więcej. Niestety, w miarę czytania moja mina zrzedła. Mam wrażenie, że albo autorka zbyt wiele uwagi poświęciła Razie, albo niepotrzebnie wprowadzała wątki poboczne, których czytanie, niestety, nuży.
Choć książkę...

Zdziwiłam się, gdy po zakończeniu lektury natrafiłam na tyle nieprzychylnych opinii ;). Ja książkę odebrałam zupełnie inaczej. Co prawda z biblioteki wypożyczyłam ją tylko dlatego, że była jedyną interesującą pozycją, jaka rzuciła mi się w oczy, jednak spełniła moje oczekiwania w 100% - parę razy wywołała uśmiech i pozwoliła oderwać się na chwilę od obowiązków. Daleko jej być może do „Całego zdania nieboszczyka” przy którym nieraz popłakałam się z śmiechu, jednak pióro Chmielewskiej to pióro Chmielewskiej - lekkie, przyjemne, dowcipne.
Elunia mogła zirytować czytelnika od czasu do czasu, ale nie każda postać musi być wybitnie inteligentna. Bohaterka „Krowy” miała być trochę naiwna, trochę nieporadna, nie zawsze prawidłowo rozumieć, co się wokół niej dzieje - bo taką miała rolę. Pasowała do fabuły i nie wyobrażam sobie na jej miejscu kogoś innego. Z kolei obserwowanie, jak Elunia dochodzi do rozwikłania zagadki, sprawiało mi wielką przyjemność, mimo, iż ja je przewidziałam już w połowie książki (to, niestety, jeden z minusów).
Mimo, iż Chmielewska ma w swoim dorobku lepsze pozycje, ta wciąż jest dobrą książką. Idealnie nadaje się na czas, kiedy w książkach szukamy odpoczynku od ciężkiej, codziennej pracy.

Zdziwiłam się, gdy po zakończeniu lektury natrafiłam na tyle nieprzychylnych opinii ;). Ja książkę odebrałam zupełnie inaczej. Co prawda z biblioteki wypożyczyłam ją tylko dlatego, że była jedyną interesującą pozycją, jaka rzuciła mi się w oczy, jednak spełniła moje oczekiwania w 100% - parę razy wywołała uśmiech i pozwoliła oderwać się na chwilę od obowiązków. Daleko jej...