Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ryzykownie zaczęłam ten rok.

Czytaliście książki tej Autorki? Kredziarza, albo Płonące Dziewczyny? Albo może Innych Ludzi? Dajcie znać!

Sięgając po coś od autorki, której poprzedniej książki albo nie pamietam, albo pamiętać nie chce trochę sama proszę się o kłopoty. Dlaczego więc w ogóle ją wzięłam? Szczerze - nie wiem. Może ta makabra w podtytule mnie skusiła. To co natomiast wiem, że był to strzał w dziesiątkę. Kocham opowiadania, kocham to jak inspirujące potrafią być zarówno w samej fabule jak i niedomówieniach tak charakterystycznych dla tej formy. Tak naprawdę nie mają wstępu, nie mają zakończenia, a opowieść w odpowiednim momencie urwana rozpędza wyobraźnie na najwyższe obroty. I tak dokładnie było z tym tomikiem. Nie spodziewałam się tego ani po Wydawnictwie, bo zazwyczaj opowiadań nie wydają, ani po autorce. Pozycja na tyle wyjątkowa, że warta uwagi fanów krótszej formy. Inspiracją dla ich stworzenia był koniec świata w znanej i nieznanej formie, pandemia i izolacja. Uczciwie należy przyznać ze historie nie są równe, ale jest kilka naprawdę dobrych, zdecydowanie do gustu przypadł mi owiewany piaskiem hotel, statek wycieczkowy bez destynacji, opuszczony budynek w centrum miasta, historia o końcu świata, jaki znamy… to naprawdę inspirująca przygoda - oby kolejne opowiadania na jakie trafie w tym roku były tylko lepsze!


Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Ryzykownie zaczęłam ten rok.

Czytaliście książki tej Autorki? Kredziarza, albo Płonące Dziewczyny? Albo może Innych Ludzi? Dajcie znać!

Sięgając po coś od autorki, której poprzedniej książki albo nie pamietam, albo pamiętać nie chce trochę sama proszę się o kłopoty. Dlaczego więc w ogóle...

Rozwiń

Zwiń

zas na anegdotkę z dzieciństwa.
Mój tata to absolutnie najfajniejszy ojciec ever. Jestem pewna, że gdybyśmy żyli w Ameryce to dostawałby ordery w każdej szkole i uczelni do jakiej bym trafiła. Ale ze Polska Polską to dam mu dzisiaj przewrotnie subiektywny order pokazywania mi filmów, których za cholerę widzieć nie powinnam. Co więcej, mam przeczucie ze on nawet nie wie, że te filmy mi pokazał. On po prostu na nich zasypiał, a ja je oglądałam. Do dziś absolutnie boje się „Z Archiwum X” i do dziś zostaną mi w pamięci sceny z „Invasion of the body snatchers” (i kobitka z trzema cyckami z Pamięci Absolutnej, ale to może na inną okazje) - DZIĘKI TATO! 😂❤️

Ale do rzeczy - kiedy więc zobaczyłam, że Vesper chce tego klasyka pokazać szerszej widowni - wiedziałam, że będę czytać jak tylko wpadnie mi w ręce. Dlaczego? Bo to dla mnie klasyka strasznego kosmicznego sci-fi, przerażający koniec świata i poczucie ze oglądam coś czego nie powinnam bo jestem za mała. Sentymenty rządzą moim życiem, ot co.

Do gabinetu lekarskiego doktora Milesa Bennela przychodzi dawno nie widziana przyjaciółka z lat młodzieńczych, Becky Driscoll. Dręczy ją niepokój o zachowanie jej siostry, która to z kolei przekonana jest, że wujek Ira nie jest wujkiem Irą. Tzn jest nim, ale czuje ze to nie on. Nadążacie? Miles w gruncie rzeczy bagatelizuje temat, i chociaż coraz więcej sąsiadów w rożnym wieku żali się na podobne obserwacje - to uznaje to za zbiorową psychozę.
Zmienia jednak zdanie po tym, kiedy jego kolega imieniem Jack wzywa go na swoją farmę, by pokazać co, lub może kogo, odnalazł w swojej piwnicy. Wyglada na to, że w dotychczas uznawanym za psychozę wydarzeniu jest pewnego rodzaju … nasionko prawdy.

Absolutnie kultowa historia, która nawet w formie literackiej spotkać można u wielu kluczowych twórców sci-fi. (Jeśli ktoś z Was pamięta jak nazywało się bardzo podobne opowiadanie, ale pióra Philipa Dicka - będę ogromnie wdzięczna za przypomnienie mi tytułu! )

Historia znacznie mniej przerażająca niż pamietam to z dzieciństwa - ale chyba jeszcze bardziej wciągająca, intrygująca i pełna napięcia. Definitywnie lżejsza, świetna na popołudnie groza w starym stylu z odrobiną, prawie nieodczuwalną, moralizatorskiego wydźwięku na samym końcu i wątpliwością do rozważenia przez czytelnika.

Polecam wszystkim tym, którzy do fantastyki przekonani zbytnio nie są, grozy jest tu pod dostatkiem, naprawdę wciągającej historii również, a współczesne (mam starą dusze ok?!) realia nie pozwalają na uczucie zagubienia, które często towarzyszy czytaniu kosmicznej fantastyki. Bierzcie, czytajcie, raz ze klasyka, dwa ze absolutnie super. Vesper, więcej takich, proszę!!!!

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

zas na anegdotkę z dzieciństwa.
Mój tata to absolutnie najfajniejszy ojciec ever. Jestem pewna, że gdybyśmy żyli w Ameryce to dostawałby ordery w każdej szkole i uczelni do jakiej bym trafiła. Ale ze Polska Polską to dam mu dzisiaj przewrotnie subiektywny order pokazywania mi filmów, który...

Rozwiń

Zwiń

Nostalgiczne wspominanie dzieciństwa idzie mi w tym roku bardzo dobrze.

Sentymentalne wycieczki do lat młodości to zawsze dobra podstawa do wszystkich kreatywnych rozważań i przemyśleń. I pewnie zgodzi się ze mną autor „Listów z Miasta Wiatraków” bo mimo zdecydowanie mrocznego, niesamowitego anturażu, z jego opowiadań aż bije poczucie tęsknoty za czymś, co minęło. A może po prostu ja widzę to w ten sposób, bo tez mam w swoim sercu takie miejsce, do którego wracam, żeby poczuć się lepiej. Tutaj dochodzi jednak jeszcze to absolutnie nie-urocze poczucie estetyki, w którym Konrad Możdżeń czuje się jak ryba w wodzie, w efekcie czego „Listy…” kryją w sobie mroczne tajemnice, pełne bólu i cierpienia retrospekcje, sprawiedliwość egzekwowaną w straszny sposób przez los i jego wysłanników i wspomnienia, w których choć czasem przebija sielskie wspomnienie, to jednak dominuje je gesty mrok.

Ale nie powiedziałam Wam nawet skąd te dziwne, nieco psychodeliczne przemyślenia o miejscach, które w moim (i mam nadzieje autora równie) dzieciństwie były ostoją szczęścia i komfortu?

Listy z Miasta Wiatraków to osiem opowiadań z tak zwanego nigdzie, pomiędzy lub w między czasie. To historie osadzone w raczej odleglejszej współczesności - czytelnicy w moim wieku i starsi powiedzą „w latach naszego dzieciństwa”. Ówczesność i okres wojny, a także jawa i sen łączą się w koszmarnym splocie wydarzeń, z których tylko część dałoby się racjonalnie wytłumaczyć.

Nie ma tu opowiadań słabych, zarówno fabularnie jak i oczywiście estetycznie i warsztatowo. Zdecydowanie moim ulubionym jest „Błękit” - dość standardowa zdawać by się mogło historia grozy, stary dom, małe dzieci, niewyjaśniona tajemnica… i absolutnie niespodziewany sposób poprowadzenia narracji. W pamięci zostanie mi na dłużej tez „Więcej grzechów nie pamietam” jako historia o tłumionych wyrzutach sumienia, rozpaczy, zemście … zreszta, sami sprawdźcie.

Czy wobec tego jeśli ktoś nie do końca odnajduje się w opowiadaniach to to nie jest książka dla niego? Wydaje mi się, że warto spróbować. To nie są 20 stronicowe historyjki, w których brak początku i końca, pozwalają wejść w buty (choć zazwyczaj nie polecam!) bohaterów, a historia nie kończy się zanim na dobre się rozpocznie. Jeśli jakiś zbiór opowiadań dla niekoniecznie miłośników - to właśnie ten!

To na ile sposobów Konrad Możdżeń mówi o tym samym, niewielkim miasteczku w Wielkopolsce zasługuje na osobną wzmiankę. Opowieści bardzo się od siebie różnią, stylem, sposobem narracji czy poziomem postrzegania samego miasta - a każda z tych narracji pokazuje jak wiele uczuć i emocji z tym miejscem się wiąże. Przypuszczam, że gdyby na spotkaniu autorskim poprosić o kilka wspomnień z dzieciństwa to zabrakłoby miejsca na inne pytania. Chociaż to niezaprzeczalnie przerażajace historie, pełne przemocy, tragicznych wspomnień, strachu i bólu - to ja nie mogę z głowy wyrzucić uczucia tęsknoty i nostalgicznych wspomnień lat minionych, historii, które mogły, ale nie musiały, ale w sumie mógłby bo czemu nie - wydarzyć się tu i ówdzie. Oczarowało mnie to niesamowicie. Cieszę się Konrad, że „poszłam za Tobą” i mimo kilku zastrzeżeń co do debiutu bez uprzedzeń i z pełną gotowością odwiedziłam Śmigiel. Szalenie inspirujące historie. Przepięknie mroczny, duszny, pełen tęsknoty, cierpienia i osamotnienia nastrój, który szukający emocji w grozie czytelnicy z pewnością docenią.

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Nostalgiczne wspominanie dzieciństwa idzie mi w tym roku bardzo dobrze.

Sentymentalne wycieczki do lat młodości to zawsze dobra podstawa do wszystkich kreatywnych rozważań i przemyśleń. I pewnie zgodzi się ze mną autor „Listów z Miasta Wiatraków” bo mimo zdecydowanie mrocznego, niesamowit...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli jest tu jeszcze ktoś kto nie wie - absolutnie kocham opowiadania. Ich ograniczona objętościowo forma pozwala na tak zgrabne posługiwanie się niedomowieniami, a jednocześnie wymaga tak precyzyjnego ważenia słów, że im bardziej zaskakuje mnie zakończenie, tym bardziej doszukuje się wskazówek w niedosłowności dopiero co przeczytanych słów. I tak tez było w przypadku Omnifagusa, którego konwencja, cokolwiek niestandardowa, szybko wyjaśniła mi wg jakich zasad gramy i jak do nich podejść.

Otrzymujemy tu alternatywną wersję Poznania, „Otherside” miasta (fani Silent Hill od razu zrozumieją w czym rzecz) w którym dzieją się rzeczy niebywałe, nieoczywiste z braku lepszych, nie zdradzających zbyt wiele określeń.

Moim faworytem jest „Asylum” czyli wariacja na temat izolacji, zezwierzęcenia, mutacji, czyli tego wszystkiego co znamy albo z historii o zombie, albo z odciętych od świata wiosek w dalekim nigdzie. Jak więc ma się to do tego, ze Asylum to nazwa ogródków działkowych w centrum miasta? ;)

Do serca przypadła mi tez wariacja na temat szczurzych legend i fantazji dziecięcych umysłów. Dodałabym jeszcze opowiadanie o pleśni i mamy moje top 3.

Wiem, że przesadnie wypchane metaforami opisy nie przemawiają do nikogo poza ego samego piszącego (że w sensie mojego ego w sensie!). Postaram się wiec nie opowiadać Wam o tym jak Omnifagus penetruje zarówno świadomość jak i poczucie estetyki. Zamiast tego nieco mniej wykwintnie ale bardziej do rzeczy. To historie grozy dotykające wielu aspektów życia, czasem są to trudy dorastania i wstyd, czasem poczucie porażki, doświadczenie przemocy i samotność. To historie wykoślawiające poznańską rzeczywistość. Pełne są niedopowiedzeń, braku zakończeń i pozornego podsumowania - ten rodzaj aktywności musi podjąć sam czytelnik.

Możliwość własnej interpretacji i położenia nacisku tam, gdzie uczucia czy sympatie czytelnika oddziałują najbardziej wyzwalają mrok, dyskomfort i niepokój - czyli wszystko to, czego czytelnicy grozy i weird fiction od dawna poszukują.

Bardzo udany debiut, dobre, niesztampowe pomysły, ciekawy styl - z pewnością sięgnę po kolejne historie (czy to długie czy krótkie) spod ręki Autora.

EDIT.
minęło już trochę czasu odkąd czytałam książkę i pisałam notatkę. A sama idea i inspirujący pomysł opowiadania Asylum nie chce mi wyjść z głowy 🖤

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Jeśli jest tu jeszcze ktoś kto nie wie - absolutnie kocham opowiadania. Ich ograniczona objętościowo forma pozwala na tak zgrabne posługiwanie się niedomowieniami, a jednocześnie wymaga tak precyzyjnego ważenia słów, że im bardziej zaskakuje mnie zakończenie, tym bardziej doszukuje się wsk...

Rozwiń

Zwiń

Policyjne śledztwo, jakieś zabójstwa, jakiś poszukiwany, coś tu się nie spina. Nuda? No tak się zapowiadało. Przekładana z kupki na kupkę wreszcie, trochę na siłę doczekała się swojej chwili, po to żebym skończyła ją w dwa dni nie mogąc się oderwać.

Doprecyzowując te wszystkie jakieś z pierwszego zdania - w powieść wprowadza nas scena, w trakcie której początkujący policjant Walter O’Brien na początkowo rutynowej akcji trafia na miejsce zbrodni, gdzie więziona i torturowana dziewczyna zabija swojego oprawcę. W drodze do szpitala dziewczyna wykorzystując nieuwagę o brak doświadczenia policjanta ucieka. Ta pierwsza sprawa i pierwsza porażka staną się jego obsesją na lata. O dziwo, nie tylko jego.

Bardzo udane połączenie wartkiego kryminału sięgającego w przeszłość z nadnaturalnym, niepojętym, znanym z legend światem. Lubię tego rodzaju rozwiązania, pozwalają autorom zaproponować kreatywne rozwiązanie historii bez rozczarowania odbiorców twistem, który w klasycznym kryminale nie miał prawa się wydarzyć. Odpada wiec wątek zabójczej wycieraczki lub komicznie głupich zbiegów okoliczności. W kategorii hybrydy gatunkowej to zdecydowanie ciekawostka. Perspektywa kiedyś vs teraz nabiera rozpędu z czasem, kiedy nic niemówiące czytelnikowi nazwiska otrzymują własne twarze, historie i cechy szczególne. W jednym tylko momencie odniosłam wrażenie dłużyzny, jakby autorzy potrzebowali tak na szybko dopisać ze sto stron, żeby wbić jakiś próg. Poza tym - naprawdę przyjemna lektura. Zdecydowanie polecam ją tym fanom kryminałów i thrillerów, którzy nie mają alergii na wątki niesamowite bo to na nich właśnie zasadza się cała fabuła.

Sprawdźcie sami, książkę dobrze się czyta, wciąga po pierwszych dwóch- trzech rozdziałach, szybko przekonacie się czy to coś dla Was - a jeśli czytaliście trylogie Czwartej Małpy i podobała się Wam - to macie gotową odpowiedz

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Policyjne śledztwo, jakieś zabójstwa, jakiś poszukiwany, coś tu się nie spina. Nuda? No tak się zapowiadało. Przekładana z kupki na kupkę wreszcie, trochę na siłę doczekała się swojej chwili, po to żebym skończyła ją w dwa dni nie mogąc się oderwać.

Doprecyzowując te wszystkie jakieś z pi...

Rozwiń

Zwiń

Obiecywałam sobie, że do Lipowa już nie wrócę.

Z książkami Kasi Puzyńskiej mam specyficzny love-hate relationship. Pamietam kiedy w moje ręce wpadały pierwsze tomy jej sagi - czułam się jak gdyby ktoś powiedział mi ze Camila Läckberg to tak naprawdę polska pisarka z lasu, rodowity Muminek. Czułam powiew świeżości, przyjemna sagę obyczajowo kryminalną z całkiem uroczymi bohaterami i ciekawym, dodatkowym wątkiem kryminalnym. Z czasem przerosły mnie nielogiczne decyzje bohaterów, dziwne decyzje fabularne i właściwie zmarginalizowanie wątków kryminalnych, których już nawet nie pamiętam. Dlaczego ja o sadze o lipowie jak na zdjeciu jak wół „Bezgłos”? Ano właśnie

Kilka slow o fabule na początek;
Julia Wilk obejmuje pozycje nauczycielki w szkole podstawowej w Wieszczach. Niewielkie, ciche miasteczko, pod Brodnicą (ale do Lipowa nie wróciłam, żeby nie było!) które ma więcej tajemnic niż reszta Polski. Już pierwszego dnia od jej przybycia zaczynaja dziać się dziwne rzeczy, przedmioty zmieniają miejsce, dziewczyna niezmiennie czuje się obserwowana. Kiedy na drugi dzień w miasteczku odkrywa zwłoki miejscowej kobiety akcja nabiera rozpędu. Jak do przeszłości Julii Wilk ma się ciążąca nad miasteczkiem klątwa?

Pomysł na powieść był bardzo dobry - małe miasteczko i jego sekrety, szemrana przeszłość uciekającej bohaterki, w tle słowiańskie legendy i szereg retrospekcji. Lubię takie rzeczy, a jeśli do tego dołożymy wątki nadprzyrodzone, które pozwalają na znacznie szerszy rozwój fabuły - jestem szczęśliwa.
W tle wydarzeń współczesnych wybrzmiewają echa straszliwych wydarzeń jakie miasteczko spotkały w przeszłości. Żal i tęsknota ale przede wszystkim gniew, ból i strach są żywe w postaciach mieszkańców Wieszcz…? Wieszczów? Trudna do odmiany nazwa. Chyba Wieszczów jeśli traktować słowo znaczeniowo.

Tutaj jednak dla mnie pozytywy się kończą. Powieść grozy to nie tylko straszna historia i duchy. To nie tylko krwawe legendy i zbrodnie. To również nastrojowa narracja i zagadka, którą rozwiązuje się razem z czytelnikiem. Jeśli robi się to od razu - umiejętną narracją objaśnia się jak do rzeczonych wydarzeń doszło, jeśli na końcu - stopniowo odkrywa się pewne karty aby na końcu czytelnik, niezależnie od tego kiedy rozwiąże zagadkę lub zrozumie wydarzenia - poczuł się usatysfakcjonowany. Tutaj paradoksalnie mam wrażenie ze zawiodło to,co uczyniło z serii Kasi Puzynskiej hit - czyli styl. Bardzo prosty, prawie mówiony a nie pisany, codzienny, obyczajowy. Nie pomogły bardzo łopatologiczne pytania retoryczne i częste powtórzenia, które niejako upewniały się, że czytelnik na pewno zrozumie absolutnie już nie subtelny przekaz (również już nie) ukryty za tymi pytaniami. Dla mnie, fanki niedomówień i faktycznie ukrytego przekazu było to zbyt toporne. Monologi głównej bohaterki zabijały każdy zalążek klimatu, który mógł się zawiązać. Przez to całość, nadal bardziej w klimacie obyczajówki niż powieści grozy, obnażała braki logiki, absurdalne okoliczności i głupotę zachowań bohaterów - co jak wiecie w horrorach i thrillerach w ogóle mi nie przeszkadza - rozumiem takie zabiegi jak najbardziej. Zazwyczaj przymykam na to oko, tutaj jednak wybitnie rzutuje to na moją opinie.

Czy żałuje ze przeczytałam? Absolutnie nie. To był fajny pomysł, ciekawy wątek fabularny, ciekawe, choć trochę idące na łatwiznę zakończenie i ciekawa próba stworzenia uniwersum łączącego wszystkie serie Autorki (kto przeczytał ten wie, ale nie chciałabym niepotrzebnie psuć zabawy tym, którzy dopiero przeczytają)

Jeśli lubisz styl autorki, ale jednak chcesz przeczytać coś straszniejszego - bierz w ciemno, to jest Lipowo w koszulce death metalowego bandu i czarnej pomadce - spodoba Ci się. Jeśli styl Kasi Puzynskiej już w Sadze o Lipowie Cię drażnił - obawiam się, że tutaj pewne irytujące elementy mogą być bardziej widoczne.

Czy jeśli Autorka wyda kolejną powieść grozy to ją przeczytam? Jak najbardziej tak, bo jestem pewna, że z opinii na temat tego gatunkowego debiutu wyciągnie duuuuzo wniosków.

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Obiecywałam sobie, że do Lipowa już nie wrócę.

Z książkami Kasi Puzyńskiej mam specyficzny love-hate relationship. Pamietam kiedy w moje ręce wpadały pierwsze tomy jej sagi - czułam się jak gdyby ktoś powiedział mi ze Camila Läckberg to tak naprawdę polska pisarka z lasu, rodowity Muminek...

Rozwiń

Zwiń

Czytacie komiksy? Jeśli tak - koniecznie polećcie mi coś dobrego. Z chęcią przeczytam, jak tylko zdobędę wszystkie brakujące części Bloodborne.
Bo o Bloodborne dzisiaj mowa. W moje ręce wpadł ten tomik zawierający trzy historie z uniwersum Koszmaru Łowców. Ci, którzy znają kultową już grę video - wiedzą dokładnie o co chodzi. Ale czy to znaczy, że to historia tylko dla graczy? Absolutnie nie! Wydaje mi się, że to świetna okazja dla fanów horroru, grozy, weird fiction i ogólnie pojętej makabry, którzy docenią obłędne, inspirujące grafiki i wciągająca, niepokojącą historię. A także dla tych, którzy odbili się od mechaniki gry, która zwyczajnie albo była zbyt frustrująca, albo zbyt trudna.

Co w środku? Historia łowcy, który ocalenia upatruje w dziwnym dziecku, któremu postanawia pomóc, historie miasta Yharnam, które opanowuje przedziwna choroba krwi, którą kościół zamiast leczyć zdaje się rozprzestrzeniać. W nim swe siły łączą naukowiec i mnich próbując znaleźć choćby nikłe wytłumaczenie horroru opanowującego miasto.

Jako fanka gry muszę przyznać ze jestem zachwycona zarówno pomysłami fabularnymi jak i wykonaniem. Uniwersum Bloodborne to piękny (na swój sposób oczywiście) Lovecraftiański świat, który aż prosi się o więcej historii, bohaterów i wydarzeń. I z tym właśnie przychodzi „Bloodborne. śmierć snu” - ogromnie ogromnie polecam! 🖤🖤🖤

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Czytacie komiksy? Jeśli tak - koniecznie polećcie mi coś dobrego. Z chęcią przeczytam, jak tylko zdobędę wszystkie brakujące części Bloodborne.
Bo o Bloodborne dzisiaj mowa. W moje ręce wpadł ten tomik zawierający trzy historie z uniwersum Koszmaru Łowców. Ci, którzy znają kultową już grę ...

Rozwiń

Zwiń

Zostałam trafiona uppercutem sentymentu.

Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki, wiedziałam że będę ją czytać do upadłego. Mortal Kombat to duża część mojego dzieciństwa - najpierw na Amidze, a później na prawdziwym PC! MK2, UMK3, automaty i przewalanie kieszonkowego na żetony. Wspomnienia prawie doskonale. Spodziewacie się więc pewnie, że książka idealnie trafiła w puchnące w pamięci sentymenty.

Kim graliście i dlaczego to był Scorpion albo Subzero?

Potężna książka (naprawdę nie spodziewałam się tej objętości) - pełna zakulisowych wiadomości, za które jako dzieciak absolutnie dałabym się pokroić, które teraz są dostępne właściwie wszędzie, a które przeczytane w książce przeniosły mnie w czasie o tych dobrych 25+lat w przeszłość.

Mortal Kombat to gra, która w wyjątkowy sposób łamała wszystkie możliwe tabu, zmieniała życie dzieciaków na całym świecie, wprowadzała pod dachy domów nowy rodzaj rozgrywki i produkowała tak kosmiczne ilości gadżetów, że mogłaby zawstydzić współczesne tytuły.

Książka opowiada o kulisach powstania tej serii, od pierwszych prostych ujęć i luźnych pomysłów, przez sesje zdjęciowe realizowane z prawdziwymi aktorami (tak, postaci w Mortal Kombat zostały zagrane, nie poskładane z pikseli) aż po bijącą wszelkie rekordy popularności i sprzedaży produkcje, która wyznaczyła nowy standard gier video. Slow kilka o marketingu, o głośnych sprawach sądowych, o zmianach kadrowych, o sekretach serii, które tych dwadzieścia kilka lat temu przyprawiały graczy o szybsze bicie serca.

Jeśli era gier na automaty to Twój czas, a Mortal Kombat ma szczególne ciepłe miejsce w Twoim serduszku - nie muszę Cię zachęcać. Jeśli jednak chcesz poszerzyć horyzonty i sprawdzić o co tyle szumu - niezmiernie polecam. Mimo bardzo hermetycznej tematyki książkę bardzo lekko i przyjemnie się czyta, a wspomnienia już dorosłych profesjonalnych graczy, którzy związali swoją przyszłość z grą video pokazują na tyle inny od stereotypu obraz graczy, że zdecydowanie warto na to zwrócić uwagę.

Nie wybaczę sobie, że na tegorocznym gamescomie, kiedy wszyscy fotografowali się z ojcem serii Edem Boonem - ja pewnie jak zwykle coś żarłam i przegapiłam szanse życia 🤡

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Zostałam trafiona uppercutem sentymentu.

Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki, wiedziałam że będę ją czytać do upadłego. Mortal Kombat to duża część mojego dzieciństwa - najpierw na Amidze, a później na prawdziwym PC! MK2, UMK3, automaty i przewalanie kieszonkowego na żetony. Wspo...

Rozwiń

Zwiń

Co czytaliście jak byliście młodsi?

Pytam nie bez powodu, obserwuje ostatnimi czasy rynek wydawniczy dla dzieci i nastolatków i nie mogę się napatrzeć na te piękne okładki, ciekawe historie, nowoczesnych bohaterów i bohaterki, a co za tym idzie - ogromną ekspozycje możliwości dla młodych czytelników. Nie są skazani na księżniczki, które marzą o księciu, na chłopców, którzy chcą zostać policjantami, na historie o dzieciakach grających w piłkę za domem. Mogą identyfikować się z kim chcą, dostają historie, które aż chce się czytać. Bo w tych historiach spełniają się marzenia.

Jedną z takich książek jest Strażniczka Perły - tak, w pełni świadomie i z dużą dozą krytycyzmu wybieram książki dla siebie, choć kategoryzowane są jako literatura dla dzieci. Skoro jako nastolatka mogłam czytać książki dla dużo starszych grup wiekowych, to nic nie stoi na przeszkodzie, abym teraz robiła zupełnie odwrotnie.

W świecie Zorzy i dwóch księżyców dzieje się coś złego. To świat zupełnie odmienny od tego który znamy. Tu ludzie i zwierzęta szanują się i rozumieją nawzajem. A przynajmniej tak było do niedawna, bo od jakiegoś czasu białe istoty przypominające ptaki atakują mieszkańców Tlate Hiin pozostawiając swoje ofiary w stanie przypominającym śpiączkę. Kutik, której losy będziemy od teraz śledzić, nigdy nie chciała być bohaterką, wiodła szczęśliwe i spokojne życie. W tym momencie nie ma jednak wyboru bo dosłownie wszyscy znacznie bardziej odpowiedni do tego zadania usnęli zaatakowani przez wroga. Wyrusza wiec do akademii Zorian, w której upatruje jedynej szansy odnalezienia antidotum. Prawda okaże się zupełnie inna.

Wybrałam ten tytuł gdy tylko zobaczyłam wzmiankę o Zorzy. Bardzo chciałabym kiedyś zobaczyć ją na własne oczy, do tego głównej bohaterce towarzyszy nie uroczy skowronek czy słodka żabka, ale najprawdziwsza, potężna, ogromna śnieżna pantera. Dodatkowo, co pewnie zainteresuje rodziców szukających lektury dla dzieciaków - zawiera szereg uniwersalnych prawd tak zgrabnie wbudowanych w historie, że najmłodsi instynktownie wyczują co jest dobre a co złe, bez nudnego edukacyjnego marudzenia. Dla starszych, dla których te mądrości będą już oczywiste - zostanie zgrabnie poprowadzony wątek fabularny w zupełnie nowym, nieporównywalnym z żadnym innym świecie Zorzy.

Opinia pochodzi z :
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/

Co czytaliście jak byliście młodsi?

Pytam nie bez powodu, obserwuje ostatnimi czasy rynek wydawniczy dla dzieci i nastolatków i nie mogę się napatrzeć na te piękne okładki, ciekawe historie, nowoczesnych bohaterów i bohaterki, a co za tym idzie - ogromną ekspozycje możliwości dla młodych ...

Rozwiń

Zwiń