Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"- Widzisz, moja droga! Zwierzęta są o wiele mądrzejsze od ludzi, dlatego tak łatwo wpadają na trop...
- Trop? Jaki trop, Trudziu?
- To chyba jasne: na trop miłości!"

Przepracowany weterynarz Kamil oraz znana z wybuchowego charakteru barmanka Brenda - ich pierwsze spotkanie nie należy do... wartych zapamiętania. Jednak kilka dni później spotykają się w tym samym pensjonacie, a co gorsza, w wyniku pomyłki muszą dzielić razem pokój oraz... łóżko. Jeśli dodać do tego niesforne bliźnięta oraz ciekawską alpakę o specyficznych skłonnościach... szykuje się nietuzinkowy urlop, który zdecydowanie spokojny nie będzie.

Niemiły dzień? Stres? Smutki? Świetny dzień? Radość? Nuda? Potrzeba odskoczni? Chęć przeczytania czegoś wyjątkowego? Chęć relaksu? Chęć odpoczynku?

Odpowiedź jest jedna: przeczytaj serię "Na tropie miłości" Joanny Szarańskiej.

Chciałabym przenieść się do pensjonatu pani Ludwiki. Na krótki urlop. Już wiem, że może nie odpoczęłabym w spokoju i ciszy, ale na pewno nie byłoby nudno. Chciałabym poznać diablęta... tzn bliźnięta... tak charakterne i rezolutne. Rozbawiłyby mnie do łez. Ale przede wszystkim chciałabym wtulić się w futerko Kosma, wyjątkowej alpaki, która skradła moje serce.

Ta książka była niczym kocyk w zimny dzień. Niczym przytulenie przez najlepszego przyjaciela. Była tym, czego potrzebowałam po niełatwym dniu w pracy, idealną odskocznią, wspaniałą rozrywką. Dwie pierwsze części skradły moje serce, a ta była wisienką na torcie. Nie ukrywam jednak, że chętnie przeczytałabym kolejną... I kolejną... I kolejną... I nigdy nie miałabym dość.

Joanna Szarańska pisze wspaniale. Zachwyca i otula czytelnika. Seria "Na tropie miłości" ma specjalne miejsce w moim serduszku i zawsze, kiedy o niej myślę, mam przed oczami wzruszenie. I te ciągłe, niepohamowane wybuchy śmiechu. Wspaniała przygoda, wspaniała rozrywka, wspaniała uczta czytelnicza dla duszy.

Jeśli jeszcze nie znacie - koniecznie to zmieńcie. Każdy potrzebuje takiego przytulenia, każdy potrzebuje tak ciepłych książek w swoim życiu, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. Polecam z całego serca!

"- Widzisz, moja droga! Zwierzęta są o wiele mądrzejsze od ludzi, dlatego tak łatwo wpadają na trop...
- Trop? Jaki trop, Trudziu?
- To chyba jasne: na trop miłości!"

Przepracowany weterynarz Kamil oraz znana z wybuchowego charakteru barmanka Brenda - ich pierwsze spotkanie nie należy do... wartych zapamiętania. Jednak kilka dni później spotykają się w tym samym...

Przy pierwszej części wypłynęłam w piękny rejs. Jak wielka była moja radość, gdy okazało się, że będę mogła kontynuować tę podróż. Że będę mogła znów przenieść się do Jastarni, do cudownej Julii i jej malarskiej duszy, do cudownego Zygiego i jego muzycznego świata.

Za oknem zimno. Bardzo zimno. Siedzę zmarznięta i opatulona, jednak rozgrzewa mnie ciepłe słońce prosto z wakacyjnej Jastarni. Chwilowo jesień ustąpiła miejsce latu.

Julia, Zygi - jak ja za Wami tęskniłam!

Lucyna Leśniowska znowu to zrobiła. Znowu całkowicie mnie oczarowała, zachwyciła, przytuliła jednocześnie łamiąc serce. Julia i Zygi to przecudowni młodzi ludzie, niezwykle wartościowi, choć sami nie do końca w to wierzą. Mimo młodego wieku noszą na plecach bagaż doświadczeń, który czasem staje się zdecydowanie zbyt ciężki do udźwignięcia. Przepięknym widokiem było obserwowanie jak się zmieniają, jak dojrzewają, jak uczą się siebie.

Właściwe wszyscy bohaterowie tej książki pełnili ważną rolę. Każda jedna osoba wniosła coś własnego do historii, każda jedna była potrzebna, każda została dogłębnie przemyślana.

A język autorki? Magiczny! Tak lekki, piękny, dotykający duszy, urzekający... Cieszę się, że z racji pracy nie przeczytałam tej książki szybko. Delektowałam się nią, dawkowałam ją sobie mimo palącej potrzeby dowiedzenia się, jaki będzie finał. Czy Julia poczuje się w końcu dobrze? Co ukrywa przed światem? Czy Zygi osiągnie sukces jako muzyk? Czy uwierzy w siebie i będzie szczęśliwy?

Z całego serca zachęcam do wyruszenia w tę magiczną, wakacyjną podróż. Zacznijcie od "Niebieskiej łódki", a gwarantuję, że nie będziecie chcieli dobijać do brzegu. Będziecie chcieli czytać, i czytać, i czytać... I przeżywać, i przeżywać, i przeżywać...

Przy pierwszej części wypłynęłam w piękny rejs. Jak wielka była moja radość, gdy okazało się, że będę mogła kontynuować tę podróż. Że będę mogła znów przenieść się do Jastarni, do cudownej Julii i jej malarskiej duszy, do cudownego Zygiego i jego muzycznego świata.

Za oknem zimno. Bardzo zimno. Siedzę zmarznięta i opatulona, jednak rozgrzewa mnie ciepłe słońce prosto z...

Dziesięć osób w spektrum.
Dziesięć niełatwych, chwytających za serce historii, które finalnie dają nadzieję.

Autyzm ma wiele twarzy, a każda osoba w spektrum jest inna. Każda z nich potrzebuje indywidualnego podejścia, troski, empatii i próby zrozumienia. Z całą walizką pełną tych wartości można naprawdę wiele osiągnąć.

Farma Życia mieszcząca się w podkrakowskich Więckowicach to specjalistyczny ośrodek dla dorosłych osób w spektrum autyzmu. Zapewnia miejsce do zamieszkania, odpowiednie terapie, edukację i rekreację. Takie miejsca są bardzo potrzebne. Takie miejsca dają bliskim poczucie, że ktoś odpowiednio zajmie się ich dzieckiem. Takie miejsca pokazują, że są ludzie, których los osób w spektrum nie jest obojętny.

To nie jest poradnik. To zbiór prawdziwych, życiowych historii. A ich autentyczność i szczerość zachwyca. To książka dla każdego, kto interesuje się autyzmem, kto ma z nim styczność - bliskich, pedagogów, terapeutów, dla każdego zainteresowanego tematem.

Ale... Muszę się do paru kwestii przyczepić. Przede wszystkim autyzm to NIE choroba. Nie ma "leków na autyzm". Są leki wspomagające funkcjonowanie, jednak są one przepisywane na różne choroby i różne trudności towarzyszące. Nie ma absolutnie żadnych badań potwierdzających, że szczepionki powodują autyzm. Zawyczaj pierwsze objawy pojawiają się z chwilą jednego ze szczepień, dlatego często jest ono błędnie uznawane za przyczynę. To wszystko bardzo utrudniało mi czytanie. Każde wyrażenie "osoba chora", budziło mój niesmak. Niestety nie jestem w stanie przymknąć na to oka, bo to bardzo istotne kwestie.

Podsumowując - książka opowiadająca historie z życia wzięte była pomysłem świetnym. I pod tym względem nie mam do czego się przyczepić. Niestety, wiele informacji może wprowadzać czytelnika w błąd, może szerzyć nieprawdziwe, nie mające podstaw dane. A szkoda, bo to mogłaby być naprawdę lektura wręcz pożądana.

Dziesięć osób w spektrum.
Dziesięć niełatwych, chwytających za serce historii, które finalnie dają nadzieję.

Autyzm ma wiele twarzy, a każda osoba w spektrum jest inna. Każda z nich potrzebuje indywidualnego podejścia, troski, empatii i próby zrozumienia. Z całą walizką pełną tych wartości można naprawdę wiele osiągnąć.

Farma Życia mieszcząca się w podkrakowskich...