Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam Anię z Zielonego Wzgórza bardzo dawno temu, ale nadal pamiętam niepowtarzalny klimat tej lektury i wpływ, jaki wówczas na mnie wywarła. Dzięki niej trochę dorosłam, zaczęłam patrzeć na świat inaczej.
Pierwsze tomy przeczytałam w podstawówce, do tych ostatnich musiałam trochę podrosnąć, wtedy były dla mnie zbyt melancholijne. Ale to chyba właśnie ten namacalny upływ czasu sprawia, że nie można nigdy zapomnieć o tej serii.

Mimo upływu czasu mam do niej ogromny sentyment. To od tej pozycji tak naprawdę zaczęła się moja przygoda z literaturą. Jeżeli chcesz przekonać swoje dziecko do czytania, to chyba nie ma lepszej pozycji.

Przeczytałam Anię z Zielonego Wzgórza bardzo dawno temu, ale nadal pamiętam niepowtarzalny klimat tej lektury i wpływ, jaki wówczas na mnie wywarła. Dzięki niej trochę dorosłam, zaczęłam patrzeć na świat inaczej.
Pierwsze tomy przeczytałam w podstawówce, do tych ostatnich musiałam trochę podrosnąć, wtedy były dla mnie zbyt melancholijne. Ale to chyba właśnie ten namacalny...

Nie rozumiem zachwytów. Tak samo jak nie rozumiem zachwytów nad "Zmierzchem", czy "50 Twarzami Greya". Kolejna książka napisana przez kogoś bez żadnego talentu pisarskiego. Ale, że wpisuje się w schemat, który lubi być ostatnio ekranizowany, więc i to oto "arcydzieło" zobaczymy wkrótce w kinach. Good job, humanity.

Nie rozumiem zachwytów. Tak samo jak nie rozumiem zachwytów nad "Zmierzchem", czy "50 Twarzami Greya". Kolejna książka napisana przez kogoś bez żadnego talentu pisarskiego. Ale, że wpisuje się w schemat, który lubi być ostatnio ekranizowany, więc i to oto "arcydzieło" zobaczymy wkrótce w kinach. Good job, humanity.

Arcydzieło? Nie sądzę. O ile akcja "daje radę" to styl pisarza - mam na myśli te wszystkie wulgaryzmy i wykrzykniki... Nie wspominając już o wiecznie obnażanym ciele Achai i kobietach-żołnierzach w mini, którym widać cały tyłek jak jada na koniu (Seriously?). To kojarzy się raczej z opowiadaniami fantasy bardzo młodych blogerów niż z prawdziwą książką. Przebrnęłam przez trylogię, bo przyznaję, że nie była nudna, ale gdybym miała wybór, to nie traciłabym na nią czasu ponownie. Jest przecież tyle innych - dobrych - powieści fantasy.

Arcydzieło? Nie sądzę. O ile akcja "daje radę" to styl pisarza - mam na myśli te wszystkie wulgaryzmy i wykrzykniki... Nie wspominając już o wiecznie obnażanym ciele Achai i kobietach-żołnierzach w mini, którym widać cały tyłek jak jada na koniu (Seriously?). To kojarzy się raczej z opowiadaniami fantasy bardzo młodych blogerów niż z prawdziwą książką. Przebrnęłam przez...