Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do tej pory uważałem się za entuzjastę skandynawskich kryminałów. Po Stiegu Larssonie i Jo Nesbo stwierdziłem, że czas wziąć się za Camillę Lackberg. Ale po drodze pomyślałem, że warto zrobić sobie przerywnik i sprawdzić co mają do zaoferowania polscy autorzy. Z automatu odrzuciłem wszystkie kryminały w stylu retro… i zacząłem szukać czegoś bardziej aktualnego. Stanęło na dylemacie między najnowszymi powieściami Mroza i Severskiego. Obie odrzucały okładkami, ale w końcu padło na pierwszego autora.
Takim sposobem trafiłem na tę książkę... i gdybym był piłkarzem, uznałbym to za najlepsze trafienie w karierze. „Millenium” było wybitne, „Trylogia z Oslo” była wybitna. Ale ta książka… wybiła mnie z butów. Jeśli taka ma być przyszłość polskich kryminałów, to mamy szansę na dobicie się do nie tylko europejskiej, ale i światowej ekstraklasy.

Książka czyta się sama... a ty reflektujesz się przy trzysetnej stronie, że serce ci wali jak szalone, robi ci się gorąco i chcesz zajrzeć na koniec. Absolutny fenomen. I chyba teraz jestem entuzjastą polskich kryminałów...

Do tej pory uważałem się za entuzjastę skandynawskich kryminałów. Po Stiegu Larssonie i Jo Nesbo stwierdziłem, że czas wziąć się za Camillę Lackberg. Ale po drodze pomyślałem, że warto zrobić sobie przerywnik i sprawdzić co mają do zaoferowania polscy autorzy. Z automatu odrzuciłem wszystkie kryminały w stylu retro… i zacząłem szukać czegoś bardziej aktualnego. Stanęło na...

Lekki język, świetna historia - a przede wszystkim, przyjazna wielowątkowość. Nikomu nie trzeba przedstawiać Larssona, nawet ten, kto nie czytał, wie, że strony przewracają się same. I takie powinny być kryminały - wciągające, nie pozwalające się oderwać, pochłaniające. A jeśli jest w nich drugie dno, tak jak tutaj, to tym lepiej.
Absolutny "must" dla kogokolwiek, kto chce oderwać się od codziennego świata i przez trzy tomy przewracać kartki jak szaleniec.

Lekki język, świetna historia - a przede wszystkim, przyjazna wielowątkowość. Nikomu nie trzeba przedstawiać Larssona, nawet ten, kto nie czytał, wie, że strony przewracają się same. I takie powinny być kryminały - wciągające, nie pozwalające się oderwać, pochłaniające. A jeśli jest w nich drugie dno, tak jak tutaj, to tym lepiej.

Absolutny "must" dla kogokolwiek, kto chce...