Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Chcę być tym przyjacielem, w którym się beznadziejnie zakochasz. Tym, którego weźmiesz w ramiona i do swojego łóżka, i do osobistego świata w swojej głowie. Takim przyjacielem chcę być - mówi. - Takim, który zapamięta rzeczy, które mówisz, i kształt twoich ust, kiedy je mówisz. Chcę znać każdą krzywiznę, każdy pieg, każde drżenie twojego ciała, Julio [...] Chcę wiedzieć, gdzie cię dotykać - mówi - Chcę wiedzieć, jak cię dotykać. Chcę wiedzieć, jak cię przekonać, żebyś stworzyła uśmiech tylko dla mnie. [...] -Chcę być twoim przyjacielem - mówi - Chcę być twoim najlepszym przyjacielem.

- Chcę być tym przyjacielem, w którym się beznadziejnie zakochasz. Tym, którego weźmiesz w ramiona i do swojego łóżka, i do osobistego świat...

Świata nie da się zmienić, ale zawsze można zmienić siebie.

Świata nie da się zmienić, ale zawsze można zmienić siebie.

Piekło jest puste, wszystkie diabły są tu.

Piekło jest puste, wszystkie diabły są tu.

Być spadającą gwiazdą w czyichś marzeniach i spełniać każde życzenie.

Być spadającą gwiazdą w czyichś marzeniach i spełniać każde życzenie.

Czasami fascynuje mnie klej. Nikomu nigdy nie przychodzi do głowy zapytać klej, jak się trzyma. Czy nie czuje się zmęczony sklejaniem różnych rzeczy albo czy się nie boi, że się rozpadną, albo czy się nie zastanawia, z czego zapłacić rachunki.

Czasami fascynuje mnie klej. Nikomu nigdy nie przychodzi do głowy zapytać klej, jak się trzyma. Czy nie czuje się zmęczony sklejaniem różnyc...

Książki łatwo jest zniszczyć. Ale słowa żyją tak długo, jak długo ludzie je pamiętają.

Książki łatwo jest zniszczyć. Ale słowa żyją tak długo, jak długo ludzie je pamiętają.

W dzisiejszych czasach, gdy nie ma się nic do powiedzenia, dyżurną diagnozą jest autyzm; kiedy byłem mały taką dyżurną diagnozą była nadpobudliwość.

W dzisiejszych czasach, gdy nie ma się nic do powiedzenia, dyżurną diagnozą jest autyzm; kiedy byłem mały taką dyżurną diagnozą była nadpobu...

A potem zastrzeliłem tego zadowolonego dupka. Zastrzeliłem go, zanim ktoś zdąży mi powiedzieć, że nie powinienem tego robić. Wpakowałem mu w brzuch trzy kulki, ot, tak, naprawdę szybko, z odległości nawet nie pół metra. Mówcie, co chcecie, może to nie byli żadni nadludzie, lecz nie trzęśli też gaciami ze strachu. Trzy kulki w brzuch, paf, paf, paf, a facet nadal stoi prosto i, cholera, jest już martwy, choć jeszcze o tym nie wie, w każdym razie wydaje się dość zaskoczony i dobrze mu tak! Wówczas wszyscy inni, wszyscy Amerykanie i jeden czy dwaj Brytyjczycy zaczynają wrzeszczeć i wkurzają się, jak gdyby nie mieli pojęcia - zesrać się, oślepnąć czy zamówić śniadanie, bo mają przed sobą prawie martwego szkopa kołyszącego się na nogach. Uświadamiam sobie, że mogę mieć kłopoty, ale do diabła z tym. Jednak wszystko trzeba zrobić dobrze, wiesz, arogancki szwab czy nie. Więc przyłożyłem mu pistolet do głowy i wypaliłem - bum! Mózg wystrzelił mu przez nos, szaroróżowa papka, i, wiesz, wyglądało to dość zabawnie, więc ktoś krzyknął: "Gesundheit!". I tak to jest, brachu. To wszystko, a my mamy jednego naprawdę martwego nazistę.

A potem zastrzeliłem tego zadowolonego dupka. Zastrzeliłem go, zanim ktoś zdąży mi powiedzieć, że nie powinienem tego robić. Wpakowałem mu w...