Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przewidywalna powieść. W żadnym razie nie nazwałabym jej horrorem, to nawet nie miało klimatu grozy. Dość infantylna historyjka. Ratuje ją co najwyżej to, że jest dobrze napisana, lekkim stylem, który pozwala połknąć ją dość szybko i bez zbędnych ceregieli.

Bardzo przewidywalna powieść. W żadnym razie nie nazwałabym jej horrorem, to nawet nie miało klimatu grozy. Dość infantylna historyjka. Ratuje ją co najwyżej to, że jest dobrze napisana, lekkim stylem, który pozwala połknąć ją dość szybko i bez zbędnych ceregieli.

Drugi mój kontakt z prozą Iny Lorenz. Ta pozycja moim zdaniem ciekawsza od "Córki tatarskiego chana", którą czytałam wcześniej. Bardzo wciągająca i czyta się wartko i z zainteresowaniem. Konstrukcja fabularna dość ograna. Momentami różne wątki kojarzyły mi się dość mocno z powieściami Juliette Benzoni (Katarzyna) i cyklem o Andżelice małżeństwa Golone.
Zgadzam się z innymi komentującymi, że brak czegoś - jakiejś głębi psychologicznej, iskry emocji, która ożywiłaby tę powieść, ale to już chyba taki rys autorki.

Drugi mój kontakt z prozą Iny Lorenz. Ta pozycja moim zdaniem ciekawsza od "Córki tatarskiego chana", którą czytałam wcześniej. Bardzo wciągająca i czyta się wartko i z zainteresowaniem. Konstrukcja fabularna dość ograna. Momentami różne wątki kojarzyły mi się dość mocno z powieściami Juliette Benzoni (Katarzyna) i cyklem o Andżelice małżeństwa Golone.
Zgadzam się z innymi...

W mojej opinii niebanalna. Nieszablonowe relacje pomiędzy bohaterami.
Postaci są ludzkie, zdolne jednocześnie do rzeczy dobrych, ale też zaskakująco podłych.

Podoba mi się, że np. Catherine potrafi wzbudzić na różnych etapach akcji antypatię, litość czy obrzydzenie. Może się wydawać słaba i godna pożałowania, a za chwilę bardzo silna i bezwzględna. Nie odbiera jej to wiarygodności, wprost przeciwnie.
Tak samo Alys gdy pod koniec powieści ma się wrażenie, że pociąga za sznurki "laleczek" i manipuluje wszystkimi wokół, nagle okazuje się być zakleszczona pomiędzy planami i pragnieniami pozostałych.

Bardzo dobrze uchwycony klimat zagrożenia, które odczuwa Alys, takiej zamykającej się wciąż klatki, w której zostaje bohaterce coraz mniej miejsca na ucieczkę przed samą sobą i przed kłamstwami w które zabrnęła ze strachu.

W mojej opinii niebanalna. Nieszablonowe relacje pomiędzy bohaterami.

Postaci są ludzkie, zdolne jednocześnie do rzeczy dobrych, ale też zaskakująco podłych.



Podoba mi się, że np. Catherine potrafi wzbudzić na różnych etapach akcji antypatię, litość czy obrzydzenie. Może się wydawać słaba i godna pożałowania, a za chwilę bardzo silna i bezwzględna. Nie odbiera jej to...