Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno mi sobie wyobrazić człowieka, który funkcjonuje w świecie i chociaż raz nie spotkał się z tematem rzezi wołyńskiej. Historią dla której tak naprawdę trudno znaleźć właściwe określenie. Może tragiczne wydarzenia? Nawet to, wydaje mi się mało odpowiednie.

Wspomnienia z dzieciństwa, codziennego życia, wygląd wołyńskich terenów, tradycje - rzeczywistość być może nawet arkadyjska. Kraj dzieciństwa, który został bezpowrotnie zabrany oraz przyspieszone dojrzewanie. Te elementy to ogromny kontrast do tego co możemy przeczytać dalej - horror, którego w obecnych czasach nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić.

Dziewięć kobiet, które zdecydowało się opowiedzieć to co widziało, to co przeżyło, to co zostało w nich na zawsze. Prawie przez cały czas towarzyszyło mi jedno pytanie: jak ludzie mogli ludziom zgotować taki los, sąsiad sąsiadowi - dlaczego?

Z perspektywy czytelniczki, książkę czytało się trudno i ciężko, ale nie względu na język czy formę, ale ze względu na ładunek emocjonalny, który wręcz bije od tekstu i przechodzi na odbiorcę. Myślałam, że film Wojciecha Smarzowskiego pozostanie mi na długo w pamięci jako wersja historii rzezi wołyńskiej. Temat rzezi wołyńskiej znałam z książek i właśnie z filmu. Opowieści z perspektywy kobiet otworzyły jakiś nowy ogląd na tę część historii. Po lekturze książki, film jest dla mnie tylko pewnym dopełnieniem, książka - historią przekazaną przez kobiety, które nie bały się opowiedzieć prawdy (która jest bardzo okrutna). Tej prawdy, co smutne, która nawet dzisiaj jest zamiatana pod dywan albo wypierana ze świadomości.
Lektura tej książki, może być małą próbą ocalenia pamięci o tych, o których niektórzy nie chcą już mówić.

Trudno mi sobie wyobrazić człowieka, który funkcjonuje w świecie i chociaż raz nie spotkał się z tematem rzezi wołyńskiej. Historią dla której tak naprawdę trudno znaleźć właściwe określenie. Może tragiczne wydarzenia? Nawet to, wydaje mi się mało odpowiednie.

Wspomnienia z dzieciństwa, codziennego życia, wygląd wołyńskich terenów, tradycje - rzeczywistość być może nawet...

Felietonowy styl, a w nim Regina Brett zawiera swoje doświadczenia, które do łatwych nie należą. Kolejne 50 lekcji, kolejne przemyślenia, kolejna podróż z autorką, kolejna okazja na poznanie jej życia. "Kochaj" to chyba jak do tej pory najbardziej osobisty utwór autorki.

Regina Brett nie chce nam pokazać, że miłość to sielankowe uczucie, które jest tylko pozytywne. Pokazuje, że to piękne uczucie, trudne, które się buduje latami. Jednocześnie jest pełne wzlotów i upadków. "Kochaj" nie odnosi się tylko do miłości partnerskiej, rodzicielskiej, ale także do kochania samego siebie.

Odnoszę wrażenie, że po raz kolejny autorka pokazuje w swoich lekcjach, że człowieka kształtuje to co dobre i to co złe. Ona sama nie opisuje tylko tego co w jej życiu dobre, ale znajduje odwagę, aby przekazać czytelnikowi swoje traumy i drogę którą musiała pokonać, aby się z nich wyleczyć, co nie oznacza zapomnieć.

Felietonowy styl, a w nim Regina Brett zawiera swoje doświadczenia, które do łatwych nie należą. Kolejne 50 lekcji, kolejne przemyślenia, kolejna podróż z autorką, kolejna okazja na poznanie jej życia. "Kochaj" to chyba jak do tej pory najbardziej osobisty utwór autorki.

Regina Brett nie chce nam pokazać, że miłość to sielankowe uczucie, które jest tylko pozytywne....

Powróciłam do cyklu neapolitańskiego po dwóch latach, a właściwe do jego ostatniej części. Z obawą, że nie będę nic pamiętać, ale podczas czytania, po pierwsze - odkryłam że pamiętam więcej niż myślałam, a po drugie - Elena niezawodnie przywoływała co ważniejsze wydarzenia.

Nowe wydarzenia w życiu dwóch przyjaciółek, które niby te same, a jednak już zupełnie inne. Kolejne etapy ich życia, które chce się poznać, więc czyta się z zapartym tchem. Szkoda, że w którymś momencie chęć poznania ich dalszej historii zamienia się w chęć skończenia tej książki.

Cały cykl wspominam jaką ciekawą lekturę, ale ostatnia część mnie trochę zawiodła. Od pewnego momentu wydarzenia, które wcześniej były barwnie opisywane językiem typowym dla Ferrante, stają się jakby wymuszone, żeby tylko zapełnić strony i jakoś dociągnąć tę historię do końca.

Nie można zarzucić książce, że brak w niej realizmu, psychologizmu, bo to są właśnie te elementy, które zachęcają, aby sięgać po książki z cyklu jedna po drugiej.

Po "Historii zaginionej dziewczynki" mam mieszane uczucia,(trochę) dopełniła mi pozostałe części co uznaje za plus, ale jako ona sama pojedyncza pozycja - nie wywołała u mnie entuzjazmu takiego jaki miałam po wcześniejszych pozycjach.

Powróciłam do cyklu neapolitańskiego po dwóch latach, a właściwe do jego ostatniej części. Z obawą, że nie będę nic pamiętać, ale podczas czytania, po pierwsze - odkryłam że pamiętam więcej niż myślałam, a po drugie - Elena niezawodnie przywoływała co ważniejsze wydarzenia.

Nowe wydarzenia w życiu dwóch przyjaciółek, które niby te same, a jednak już zupełnie inne. Kolejne...