Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Moniki Wąs „Dymny. Życie z diabłami i aniołami” to biografia męża wspaniałej aktorki, a przede wszystkim kobiety o wielkim sercu Anny Dymnej. Jest to opowieść o człowieku o wielu twarzach i talentach, który żył i tworzył w czasach strasznych i pięknych, o prawdziwych uczuciach, ale również słabościach artysty, który „spalał się w tym co robił”.

Wiesław Dymny urodził się w 1936 roku w Połoneczce na Kresach Wschodnich, skąd czerpał do końca życia w sobie szacunek do natury, przywiązanie do prawdy, miłość do matki – Janiny, która po śmierci męża sama musiała być sterem i okrętem w bardzo trudnych, wojennych czasach dla swoich trzech synów ” Dla wszystkich w domu najważniejsza była matka. Synowie mieli do matki stosunek wręcz biblijny. To była kobieta twarda, silna, wymagająca, ale jednocześnie ciepła i opiekuńcza, jak na swoje losy”.

Latem 1944 roku po aresztowaniu męża dla całej rodziny rozpoczęła się tułaczka ze wschodu na zachód, a następnie południe Polski m.in przez Łomżę, Łuby, Kiertany, Śniadowo, Czerwony Bór, Ostróżne, aż do Jaworzynki w Beskidzie Śląskim, gdzie dzieci po raz pierwszy poszły do szkoły, którą założyła ich matka. We wrześniu 1949 r. Wiesiek rozpoczyna naukę w Bielsku Białej, ujawniając w liceum swój talent malarski, a w październiku 1953 roku zostaje studentem Akademii Sztuk Plastyczny (późniejsze ASP) w Krakowie. Wiesław bardzo rzadko mówił o swoim trudnym dzieciństwie, tułaczce, tęsknocie za ojcem, częściej swoje wspomnienia przenosił na papier opowiadając, pisząc wiersze bądź malując.Kiedy ma 17 lat trafia w sam środek artystycznego życia Krakowa, gdzie tworzy się Piwnica pod Baranami, teatr Tadeusza Kantora, a Dymny jako człowiek orkiestra – pisze teksty, maluje, rzeźbi, szyje, przerabia stare meble, remontuje, fotografuje, odnajduje się w tym mieście doskonale, choć zapłaci za to najwyższą cenę. Miłością jego życia oprócz matki, były trzy kobiety: Barbara Nawrutowicz, Teresa Hrynkiewicz- Dymna oraz Anna Dziadyk z którą poznaje się w roku 1971 na planie filmu ” 150 km na godzinę” W. Jakubowskiej. Ona młoda, piękna, utalentowana, on artysta z problemami alkoholowymi, nieobliczalny i bardzo zazdrosny o swoje kobiety. Jak łatwo się domyśleć ślub Anny z piętnaście lat starszym człowiekiem dla jej rodziców był szokiem, również dla całego artystycznego Krakowa. Jednak miłość tych dwojga była silniejsza, niestety nie trwała długo, ponieważ w lutym 1978 r. w niewyjaśnionych okolicznościach Wiesław Dymny zmarł, a wdowa po nim wspomina tak:

” Miałam wtedy 27 lat niepełne, jak Wiesiu umarł. Straciłam coś tak ważnego, najważniejszego, wszystko, radość, sens i motor życia. Byłam przez wiele, wiele dni jak w hipnozie, spokojna, pewna, że i tak świat się skończy. Wiedziałam, że za chwilę też umrę, bo życie nie jest po prostu możliwe. Ale nie umarłam i żyję. Jak to się stało to długa opowieść. Kiedyś sama ją opiszę. Miłość też nie umarła. Wiesiek cały czas jest. I to już na zawsze. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale jakoś tak się potoczyło, że ta nasza dymna miłość do tej pory daje mi siłę…”
zapraszam na blog
domnawzgorzu.wordpress.com

Książka Moniki Wąs „Dymny. Życie z diabłami i aniołami” to biografia męża wspaniałej aktorki, a przede wszystkim kobiety o wielkim sercu Anny Dymnej. Jest to opowieść o człowieku o wielu twarzach i talentach, który żył i tworzył w czasach strasznych i pięknych, o prawdziwych uczuciach, ale również słabościach artysty, który „spalał się w tym co robił”.

Wiesław Dymny...

Nie jestem fanką twórczości Wojciecha Młynarskiego, ale znam kilkanaście jego tekstów utworów, wykonywanych przez wspaniałych artystów, jak chociażby tych najbardziej znanych piosenki „Idź swoją drogą” zespołu RAZ,DWA TRZY, „Ogrzej mnie” MICHAŁA BAJORA, „Och życie kocham Cię nad życie” EDYTY GEPPERT.

Kiedy w sklepie zobaczyłam książkę ” MŁYNARSKI. ROZMOWY” postanowiłam ją kupić, aby zapoznać się z mało mi znaną twórczością niezwykle inteligentnego, skromnego Człowieka. Książka, jak zapisane jest w tytule, to rozmowa córki Agaty Młynarskiej ze swoim znanym i cenionym ojcem, który siebie przedstawia jako tekściarza, który zajmuje się pisaniem tekstów dla innych artystów ” Napisałem już dużo tekstów, ale muszę powiedzieć, że ilość nie przechodzi w jakość (…) pisałem na potrzeby telewizji, programów radiowych, dla piosenkarzy (…) pracuję na zasadzie prób i błędów (…) mam taką zasadę, że piosenkę piszę od końca. To znaczy wiem, jak się powinna rozpocząć, nie wiem co będzie w środku, i wiem, że końcówka powinna wyskoczyć jak diabeł z pudełka „. W rozmowie nie zabrakło wielu wspomnień, w tym z domu rodzinnego w Komorowie przy ul. Słowackiego, gdzie czas spędzał z mamą (ojciec zmarł gdy miał kilka lat), siostrą Basią, dziadkami i wujostwem „W domu był fantastyczny gramofon, z niesłychaną liczbą płyt (…) był też fortepian (…) To był dworek z ogrodem, który miał sześć pokoi na dole i pięć na górze (…) Dom był naprawdę szczególny, ciągle w nim grano i śpiewano, panowała dość artystyczna atmosfera” . W szkole, jak sam wspomina był strasznym łobuzem, chodził na wagary, a z tego stanu wyciągnęła go polonistka p. Ostrowska, która zaszczepiła w nim miłość do literatury, prowadząc koło polonistyczne. Ogromnym autorytetem przez całe jego życie była mama- Magdalena, dla której napisał słowa sławnej piosenki „Nie ma jak u mamy”, ale również m.in. A. Osiecka, B. Okudżawa, E. Dziewoński, J. Wasowski, W. Gombrowicz, L. Tołstoj.W książce są również wspomnienia małżeństwa z aktorką Adrianną Godlewską i życia rodzinnego z trójką dzieci- Agatą, Pauliną i Jankiem, które nie było łatwe i kolorowe ” W domu byłem rzadkim gościem. Mój zawód jest bardzo zazdrosny, bez litości zżera czas. Pożarł i mnie …” Przedstawiona jest kariera artystyczna rozpoczęta w 1961 roku, w klubie studenckim Hybrydy, następnie w Dyskusyjnym Klubie Filmowym, kabarecie DUDEK, Teatrze Ateneum, telewizji ” Telewizja- żyliśmy w młodości bez niej. I kwitły różne cechy nasze wspaniałe, umiejętność konwersacji, rozwijanie talentów, życie towarzyskie”. Przygodę ze śpiewaniem felietonów rozpoczął od piosenki „Niedziela na Głównym”, a uznanie przyniosła mu piosenka „Róbmy swoje” cytowana przez m.in. W. Jaruzelskiego i L. Wałęsę. „Dziś owo rzemiosło- umiejętność napisania piosenki dla aktora znajduje się w upadku. Razi niechlujstwo artystyczne, minoderia, wreszcie zwykłe estradowe chamstwo. W tej sytuacji dokonania Hemara są wzorcem doskonałym”. Przywołane są wspomnienia festiwalu z lat 60- tych w Opolu, który był dla Młynarskiego ” najwspanialszą imprezą kulturalną, miał niepowtarzalną atmosferę, fantastyczne wariactwo, ekskluzywne spotkania towarzyskie (…) to miejsce magiczne. Opole to więcej niż festiwal, to był sposób na życie”. Ważnym elementem życia było dla niego przebywanie w gronie prawdziwych przyjaciół, obserwacja ludzi inteligentnych i utalentowanych, posiadanie autorytetów, planów na przyszłość ” aby nie dać się złapać w pułapkę banału”, a hasłem przewodnim były słowa piosenki wykonywanej przez E Bem ” DO PRZODU ŻYJ, ŻYJ KOLOROWO, MARZENIA NAJBARWNIEJSZE MIEJ, do przodu żyj, a daję słowo, napotkasz mnie na drodze swej. I przyznasz mi, że przeżyć warto tak choć parę chwil, by życie miało wdzięk, by życie miało styl …”
Zachęcam do przeczytania tej książki, aby pobyć przez chwilę z autentycznym Mistrzem słowa…
domnawzgorzu.wordpress.com

Nie jestem fanką twórczości Wojciecha Młynarskiego, ale znam kilkanaście jego tekstów utworów, wykonywanych przez wspaniałych artystów, jak chociażby tych najbardziej znanych piosenki „Idź swoją drogą” zespołu RAZ,DWA TRZY, „Ogrzej mnie” MICHAŁA BAJORA, „Och życie kocham Cię nad życie” EDYTY GEPPERT.

Kiedy w sklepie zobaczyłam książkę ” MŁYNARSKI. ROZMOWY” postanowiłam ją...