Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W cieniu Śnieżki, to druga część losów Alexa i Wiktori. Poprowadzona z perspektywy męskiej.

Sześć lat po tym, jak Alex rozstał się w burzliwy sposób z Wiktorią, dziewczyna wraca do Polski z Anglii na ślub przyjaciółki Ady. Wraz z nią powraca przeszłość, o której silnie Alex próbował zapomnieć. A także demony, które gnębią go od tamtego czasu.

Wiktoria zdaje się nie być już tą Wiktorią, którą Alex pamięta. Wprowadza go to w dezorientację. W dodatku dowiaduje się, że Wiktoria jest w związku z Maćkiem, mężczyzną zamierzającym się jej oświadczyć. Wiktoria oraz przyjaciele Alexa mają coś na sumieniu, coś co ukrywali przez sześć lat.
Skrywana prawda oraz inne szokujące fakty powoli będą wychodzić na światło dzienne. Alexowi nie będzie łatwo.

Tak jak część pierwsza, opowiadająca głównie o losach Wiktorii, historia w “W cieniu Śnieżki” jest utrzymana na podobnym poziomie, z podobnymi perturbacjami z jakimi muszą zmierzyć się bohaterowie. Nie zabrakło bólu, mrocznej otoczki, wzruszających chwil i nadziei, że bohaterowie wreszcie wyjdą na prostą i pokonają problemy.

Autorka w swojej książce porusza temat uzależnienia od narkotyków, sięgając w głąb meandrów owego uzależniania. Prowadzi czytelnika między innymi drogą narkomana, który pomimo chęci walki o siebie, zazwyczaj skazany jest na porażkę. Powieść nie jest ckliwym romansem, według mnie jest to tytuł, który napisało życie. Przynajmniej połowa Polaków, a trzy czwarte populacji na świecie, zmaga się na co dzień z takimi samymi lub podobnymi problemami.
Weronika Cichoń ukazała poprzez swoją powieść prawdziwy byt ludzi z tzw. marginesu.
Chylę czoła autorce, takich książek potrzebujemy, zwłaszcza teraz, gdy większość ludzi topi się w próżności, patrząc na innych z góry. Pamiętajmy, że nie każdy człowiek uzależniony i staczający się na dno, wybrał tę drogę świadomie lub sam.
Gratuluję Autorce, że wyłamała się z ram tandetnej mody na słabe erotyki, romanse przesiąknięte destrukcją i uległością.
Literatura powinna uświadamiać i uczyć a nie deprawować.

W cieniu Śnieżki, to druga część losów Alexa i Wiktori. Poprowadzona z perspektywy męskiej.

Sześć lat po tym, jak Alex rozstał się w burzliwy sposób z Wiktorią, dziewczyna wraca do Polski z Anglii na ślub przyjaciółki Ady. Wraz z nią powraca przeszłość, o której silnie Alex próbował zapomnieć. A także demony, które gnębią go od tamtego czasu.

Wiktoria zdaje się nie być...

“𝗣𝗼́𝘇́𝗻𝗶𝗲𝗷“ autorstwa Stephen King, to moje pierwsze spotkanie z piórem pisarza. Na półce od jakiegoś czasu mam tytuł “Ręka mistrza”, ale do tej pory nie mogłam się przemóc, żeby ją przeczytać. Chyba dlatego, że okładka ma w sobie coś, co budzi we mnie strach. Jednak po przeczytaniu “Później” moje nastawienie się zmieniło. Być może dlatego, iż “Później” to dosyć spokojna i mało makabryczna powieść.

Przez ponad 300 stron nie dzieje się w powieści zbyt dużo. Bohater opowiada o wydarzeniach z dzieciństwa, kiedy widywał zmarłych i mógł z nimi rozmawiać. A oni na zadane przez niego pytanie, musieli powiedzieć tylko prawdę. Nie mogli kłamać.
Jednak pod koniec książki akcja trzyma w napięciu i czytałam z zapartym tchem. Mimo spokojnego tempa fabuły i zapewnień, że ta historia to horror, Stephen King swoim przyjemnym piórem oczarował mnie niczym magik, więc przez książkę wręcz płynęłam.

Sądzę, że “Później” to pozycja, od której warto zacząć czytać prozę pisarza, by stopniowo dawkować sobie poziom mocnych wrażeń. Natomiast czytelnicy, którzy spodziewają się rozlewu krwi niczym z książki “To”, będą zawiedzeni.

Oczywiście jak najbardziej polecam!

“𝗣𝗼́𝘇́𝗻𝗶𝗲𝗷“ autorstwa Stephen King, to moje pierwsze spotkanie z piórem pisarza. Na półce od jakiegoś czasu mam tytuł “Ręka mistrza”, ale do tej pory nie mogłam się przemóc, żeby ją przeczytać. Chyba dlatego, że okładka ma w sobie coś, co budzi we mnie strach. Jednak po przeczytaniu “Później” moje nastawienie się zmieniło. Być może dlatego, iż “Później” to dosyć spokojna i...

“𝗗𝘄𝗮𝗱𝘇𝗶𝗲𝘀́𝗰𝗶𝗮 𝗹𝗮𝘁 𝗰𝗶𝘀𝘇𝘆“ – powieść zapowiadała się dobrze, bynajmniej opis gwarantował historię pełną wrażeń i emocji. Jednak po raz kolejny okazało się, iż opis nie odwzorowuje w pełni fabuły. Niekiedy nawet ją nagina.

Pierwszy minus to zbyt długie opisy, które mnie po po prostu nudziły. Autor krążył wokół bohaterów, zapominając o najważniejszym i najciekawszym wątku książki. Według mnie zbyt mało było o czarnej furgonetce bez kierowcy i za mało akcji.
Atutem tej powieści dla mnie jest postać Blachy – faceta, który uciekł z wariatkowa. Ona uratowała w jakiś sposób historię i ją ubarwiła. Natomiast wątek czarnej furgonetki i elementów paranormalnych również zasługuje na plus. Niestety, nic więcej pozytywnego o tej książce napisać nie mogę. Omijałam długie opisy, niemające zbytnio bądź w ogóle wpływu na fabułę. A zapowiadało się, że to będzie świetna lektura.

Zakończenie mnie rozczarowało, zwłaszcza jedna rzecz w nim, ale nie chcę spoilerować, więc nie ujawnię o co chodzi. W każdym razie nie zrozumiałam jakim sposobem ta osoba pojawiła się na zakończenie. To kłóci się z całością i rzecz jasna, nie jest możliwe. Nie mam na myśli wątków paranormal activity itp. ;) bo one akurat są rzeczywiste, choć wielu ludzi w nie nie wierzy. Ja się akurat zaliczam to tej grupy, która wierzy w duchy, demony itd.

Jeżeli macie na oku „𝗗𝘄𝗮𝗱𝘇𝗶𝗲𝘀́𝗰𝗶𝗮 𝗹𝗮𝘁 𝗰𝗶𝘀𝘇𝘆“ zachęcam do przeczytania, ponieważ akurat Was ta książka może do siebie przekona.

“𝗗𝘄𝗮𝗱𝘇𝗶𝗲𝘀́𝗰𝗶𝗮 𝗹𝗮𝘁 𝗰𝗶𝘀𝘇𝘆“ – powieść zapowiadała się dobrze, bynajmniej opis gwarantował historię pełną wrażeń i emocji. Jednak po raz kolejny okazało się, iż opis nie odwzorowuje w pełni fabuły. Niekiedy nawet ją nagina.

Pierwszy minus to zbyt długie opisy, które mnie po po prostu nudziły. Autor krążył wokół bohaterów, zapominając o najważniejszym i najciekawszym wątku...