Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mawia się, że nie powinno się oceniać książki po okładce, ale kiedy widzi się takie wydania, jak „Jeleni sztylet” autorstwa Marty Mrozińskiej bardzo łatwo o tym zapomnieć. Książka przykuła moją uwagę nie tylko pięknem graficznym, ale i obietnicą, jaką mi dał wydawniczy opis fabuły. Dawno nie czytałam niczego związanego z mitologia słowiańską, a bardzo chciałam to zmienić. Spoglądając na tą książkę chciałam zatopić się w jej lekturze, dać się oczarować, odkryć jej wszystkie tajemnice. Czy można się oprzeć wiedźmom? Chciałam dostrzec oczami wyobraźni przepiękny, mroczny i magiczny las, przechadzać się jego ścieżkami wspólnie z bohaterami, czy będzie mi to dane?
Główną bohaterką książki autorstwa Marty Mrozińśkiej pod tytułem „Jeleni sztylet” jest Bora, dziewczyna mieszka pod wielka puszczą w niewielkiej wiosce. Ojciec dziewczyny jest najemnikiem, z reguły nie ma go w domu, dlatego też mieszka z ciotką i bratem. Kiedy jej ojciec ściąga do domu spędza z nią czas trenując, tym samym przygotowując się na kolejne zlecenia. Przyda jej się to, ponieważ w przyszłości sama chciałaby uczęszczać do szkoły najemników, która nosi nazwę Włóczni. Ma dobre serce, ponieważ chce chronić tych, którzy sami nie będą w stanie tego zrobić. Zwłaszcza, że puszcza nie należy do bezpiecznych miejsc, jest zamieszkiwana przez leszego, rusałki, czy strzygi. Dla swojego brata jest gotowa na wiele, wierzy w to, że trening okaże się skuteczny. Bora od dziecka rozmawia z opiekuńczymi duchami, jej życie jest przesiąknięte wierzeniami słowiańskimi. Czy ten dar to początek czegoś znacznie większego? Czy we Włóczni Bora odnajdzie swoje przeznaczenie?
„Jeleni sztylet” to książka, która zabrała mnie w zupełnie inny świat, chociaż brzmi to tak banalnie, życie w nim jest ciężkie. Nie brak w nim wyzwań, niebezpieczeństwa, czy też wojny, która się zbliża wielkimi krokami. Wszechbora jest niezwykłą bohaterką, silna, zdeterminowana, nieugięta, aby wziąć jak najlepsze przeszkolenie, aby zmienić los. Jej marzeniem było wstąpienie do wojskowej szkoły, chociaż zapewne powinna obrać inną drogę, w której się nie spełnia. Chce zrobić wszystko dla swojego brata, aby mógł się uczyć i mieć lepszą przyszłość. Jest gotowa do wielu poświęceń, woja ukazuje jej swoje okrucieństwo, ale także sprawia, że zaczyna dostrzegać dar, który daje jej znacznie więcej. Marta Mrozinska wykreowała niesamowitych bohaterów umieszczając ich w fantastycznej otoczce, za którą są zmuszeni podążać i stawić temu czoła. „Jeleni sztylet” ukazuje także wiele niebezpieczeństw, problemów społecznych, które zdają się nie mieć wieku, znane są także dziś, we współczesnym świecie. Marta Mrozińska zrobiła spory research do tej książki, ukazała kilka przemian historycznych, chociażby narzucenie religii. Z przyjemnością oddałam się lekturze was też do tego zachęcam.

Mawia się, że nie powinno się oceniać książki po okładce, ale kiedy widzi się takie wydania, jak „Jeleni sztylet” autorstwa Marty Mrozińskiej bardzo łatwo o tym zapomnieć. Książka przykuła moją uwagę nie tylko pięknem graficznym, ale i obietnicą, jaką mi dał wydawniczy opis fabuły. Dawno n...

Rozwiń

Zwiń

„Nuvole Bianche. Białe Chmury tom II” to książka, którą całe szczęście miałam pod ręką, gdyby tak nie było, byłoby mi trudno wyczekać dalszych wydarzeń. Miłość jest uczuciem gwałtownym, nieprzewidywalnym, dotykającym często osoby, którym się wydaje, że nie są dla siebie stworzeni. Wystarczy odrobina czasu i rozwoju relacji, kiedy okazuje się, że nie możemy sobie wyobrazić spędzenia czasu bez tej istoty, która potrafi wykrzesać z nas wiele dobrego. Adrianna Ratajczak stworzyła piękną dylogię, dla której warto stracić czas i głowę. Otuliła mnie tym wyjątkowym klimatem, sprawiając, że poczułam się, jakbym towarzyszyła głównej bohaterce w podróży, na którą się zdecydowała.
Główną bohaterką książki autorstwa Adrianny Ratajczak pod tytułem „Nuvole Bianche. Białe Chmury tom II” jest Aimil, dziewczyna postanowiła wrócić do domu, Londyn był zbyt tłoczny, gwarny i był w nim on. Duke Alistair, człowiek, którego kochała i bardzo mocno tęskniła. Pomimo obowiązków, rodziny i Glamis musiała podjąć kilka decyzji, które nie należały do łatwych. Alistair jest człowiekiem honorowym, składane obietnice są dla niego ważne, a to co poczuł do Aimil pchnęło go do tego, aby wyruszyć w podróż do Szkocji, a konkretnie do Dlamis, gdzie w pewnym zamku była ona. Czy miłość wystarczy, aby odzyskać to, czego się pragnie? Co zwycięży miłość, rodzinne sekrety, czy strach? Czy ta dwójka ma szansę na dobre zakończenie?
„Nuvole Bianche. Białe Chmury tom II” sprawił, że odłożyłam książkę z nostalgicznym uśmiechem przyglądając się pięknu okładki. Zawsze fascynowała mnie Szkocja, dlatego też z chęcią towarzyszyłam Aimil w rodzinnych włościach chłonąć urok tego miejsca. Adrianna Ratajczak porwała mnie na bal, abym zaznała dworskiego życia i była świadkiem zwieńczenia historii bohaterów. Bardzo podobał mi się rozwój bohaterów, ich relacji, zmuszenie do ryzyka, bo w końcu nagrodą było serce. W powieści akcja ma momenty przestoju, ale jakoś szczególnie mi to nie wadziło. Książka Adrianny Ratajczak ma taki klimat i zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Wydanie jest przepiękne, szata graficzna książki współgra z pierwszym tomem dylogii, to uczta nie tylko pod względem lektury, ale i wizualnym.„Nuvole Bianche. Białe Chmury tom II” to romans historyczny, który zdobył uznanie wielu czytelniczek. Adrianna Ratajczak poprowadziła narrację z punktu widzenia głównych bohaterów, co pomogło jeszcze bardziej wczuć się w ich dylematy i lepiej zrozumieć. Historia Aimil i Alistaira potrafi chwycić za serce i trzymać w napięciu do ostatniej strony.

„Nuvole Bianche. Białe Chmury tom II” to książka, którą całe szczęście miałam pod ręką, gdyby tak nie było, byłoby mi trudno wyczekać dalszych wydarzeń. Miłość jest uczuciem gwałtownym, nieprzewidywalnym, dotykającym często osoby, którym się wydaje, że nie są dla siebie stworzeni. Wystarcz...

Rozwiń

Zwiń

„Nuvole Bianche. Białe Chmury” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Adrianny Ratajczak, niezbyt często sięgam po książki historyczne, jednak nie stronię od nich. Nadarzyła się okazja, aby to zmienić, więc nie zastanawiałam się zbyt długo i złapałam książkę w swoje dłonie. To pierwszy tom cyklu Chmury, charakteryzuje się piękną okładką idealnie oddającą treść tej historii. Akcja powieści zabrała mnie do Anglii w czasach wiktoriańskich, gdzie wszelkie konwenanse, pochodzenie, majątek i reputacja ma zasadnicze znaczenie. Naturalnie zdarzają się odstępstwa od tej reguły, czy jest to jednak częste? Czy w takim świecie jest miejsce na prawdziwą miłość? Czy znajdzie się w sobie siłę, aby walczyć o siebie z przeciwnościami losu?
Główną bohaterką książki autorstwa Adrianny Ratajczak pod tytułem „Nuvole Bianche. Białe Chmury” jest Aimil, to bardzo odważna dziewczyna, która pragnie od życia znacznie więcej. Uczy się i chciałaby, aby jej życie potoczyło się inaczej niż zdecydował jej ojciec. Marzyła o tym, aby mieć własną posiadłość na własność, czy wykonywać zawód, którym nie pałały się kobiety. Ojciec pragnie wydać ją dobrze za mąż, dlatego też postanawia zwrócić się o pomoc do ciotki, gdzie też wysyła Aimil. W Londynie poznaje diuka Alistaira, mężczyzna jest tajemniczy i zamożny, jednak boryka się z własnymi problemami. Odziedziczył majątek i robi wszystko, aby zająć się rodzinnym domem i majątkiem, a nie wracać wspomnieniami do trudnych przeżyć. On sam także zostaje pchnięty przez rodzicielkę, aby poszukał godnej małżonki, niechętnie wita na salonach, jednak wątpi, aby, którakolwiek z tych kobiet była dla niego właściwym wyborem. Czy, aby na pewno? Co wyniknie ze spotkania tej dwójki?
„Nuvole Bianche. Białe Chmury” to powieść, która sprawia, że podchodzi się do niej inaczej, z dozą delikatności i spokoju. Czytelnik rozkoszuje się rozwojem postaci i ich wzajemnej relacji, poznaje wykreowany świat, do którego zabrała mnie Adrianna Ratajczak. Nie wyobrażałam sobie, aby taka historia została przedstawiona w zupełnie inny sposób. Nie można nie zauważyć, ile pracy włożyła autorka w przestawienie opowieści z zachowaniem odpowiednich historycznych okoliczności, które dodały jej autentyczności. Relacja Alistaira i Aimil jest powolna, nie gwałtowna, w końcu żadne z nich nie chce się ustatkować, jak pragną tego ich bliscy. Czy coś z tego będzie? W końcu cały w tym ambaras, aby dwoje chciało na raz. „Nuvole Bianche. Białe Chmury” to hipnotyzująca lektura, która potrafi oczarować czytelniczkę, uwielbiającą kostiumowe, historyczne książki. Styl autorki został dopasowany, aby jak najlepiej oddać klimat tamtych czasów.

„Nuvole Bianche. Białe Chmury” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Adrianny Ratajczak, niezbyt często sięgam po książki historyczne, jednak nie stronię od nich. Nadarzyła się okazja, aby to zmienić, więc nie zastanawiałam się zbyt długo i złapałam książkę w swoje dłonie. To pierwszy t...

Rozwiń

Zwiń

„Hiena z Kaprovicz” to książka, po którą sięgnęłam pełna zaciekawienia i chęci, aby ją przeczytać. Okładka przyciągnęła mój wzrok, a dalej chciałam poznać opis książki. Bardzo się ucieszyłam, że będę miała okazję poznać pióro Eweliny Matyckiej i zaprzyjaźnić się z główną bohaterką. No, bo powiedzcie sami, mieliście okazję przeczytać książkę o hienie cmentarnej? Chciałam poznać tą magiczną krainę zwaną Kaprovicz, być może stać się jego cichą mieszkanka i obserwatorką tego niesamowitego chaosu, którym jest główna bohaterka. Też tak czasami macie?
Główną bohaterką książki autorstwa Eweliny Marii Matyckiej pod tytułem „Hiena z Kaprovicz” jest Kornelia Azatka, czyli Nell. Dziewczyna przyjeżdża do zupełnie nowej pracy, jest zarządcą Nekropola. Jest człowiekiem i nie ma lekko, zwłaszcza, że kłopoty wydają się ją kochać. Nie zajmuje się staruszkami, którzy nie wiedzą, co robić z zasobnością portfela, ale stała się hieną cmentarną. Kaprovicz to miejsce przepełnione magia, pełne elfów, a Nekropole jest elfim cmentarzem. To miejsce, które nie jest dla ludzi., jednak znalazła się w nim Nell. Elfy nie są miłe i sympatyczne, bywają różne jednak są wredne, wyrachowane, mają swoje warstwy społeczne. Jak się w tym wszystkim połapać, zwłaszcza, kiedy myli się korytarze w Urzędzie Miejskim? Czy ludzki urzędnik publiczny zawsze ma tyle pracy do wykonania?
„Hiena z Kaprovicz” to książka, która zaskoczyła mnie tak przyjemnym całokształtem. Wiecie, jak uwielbiam magię, a tutaj każdy wers wydawał mi się tak idealny. Ewelina Maria Mantycka mistrzowsko łączy elementy fantasy z nieoczekiwanymi zwrotami akcji, ma niekonwencjonalne podejście do tematu śmierci, co czytelnikowi na odkrywanie tajemnic pełnych intryg. Główna bohaterka, mimo początkowych trudności, stopniowo odnajduje swoje miejsce w Nekropolii. Interakcje z elfami rzucają nowe światło na złożoność świata wykreowanego przez autorkę. Urok tej powieści tkwi w detalu i wnikliwej obserwacji emocji. Warto docenić umiejętność Kornelii Azatki budowania napięcia, co w efekcie sprawia, że czytelnik z zapartym tchem śledzi kolejne rozdziały. Narracja książki jest płynna, a postacie są kolorowe i wyraziste. Przeplatanie realistycznych elementów z baśniowym światem sprawia, że atmosfera jest niepowtarzalna. Nie mogę się doczekać kolejnych przygód bohaterki, to niesamowita książka, która z pewnością spodoba się szerokiemu gronu. „Hiena z Kaprovicz” to podróż w świat wyobraźni, która na długo pozostanie w pamięci czytelnika.

„Hiena z Kaprovicz” to książka, po którą sięgnęłam pełna zaciekawienia i chęci, aby ją przeczytać. Okładka przyciągnęła mój wzrok, a dalej chciałam poznać opis książki. Bardzo się ucieszyłam, że będę miała okazję poznać pióro Eweliny Matyckiej i zaprzyjaźnić się z główną bohaterką. No, bo ...

Rozwiń

Zwiń

„Wieczne igrzysko. Imię duszy” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Pawełka, muszę przyznać, że pomysł na tą historię sprawił, że chciałam poznać autora. Pomimo zmian, które zachodzą we współczesnej literaturze cieszę się, że są autorzy, którzy zachwycają nas pięknym słowem. Potrafią przedstawić świat, brutalne wydarzenia, w sposób dosadny promując literacki język. Swego czasu bardzo interesowałam się taką tematyką, dlatego też byłam zaciekawiona wizją Jakuba Pawełka i walki z piekielną otchłanią. Walka o ludzkość, o każdą duszę jest ważnym zadaniem. Śmierć konta zbawienie, ludzkość i rzeki krwi spływające kaskadami ulic. Czy wszystko stracone? Czy znajdzie się ktoś, kto się przeciwstawi hordom piekielnym?
Akcja książki „Wieczne igrzysko. Imię duszy” rozgrywa się we współczesnym, tak dobrze nam znanym świecie. Na Morawach dochodzi do eskalacji konfliktu, wielkiej piekielnej manifestacji, którą za wszelką cenę trzeba powstrzymać. Kto może mierzyć się z tak upiornymi wojownikami? Kościół stworzył specjalną jednostkę, która zrobi wszystko, aby nie dopuścić do rzezi. Kanonicy walczący z bestiami robią wszystko, o w ich mocy jednak dzieje się coś, czego nikt nie przewidział, masakra. Kanonicy niemal wszyscy polegli w tym straci, a ci, co przeżyli powrócili do Warszawy. Co tam się wydarzyło? Kto popełnił błąd? Roksana jest kanoniczką, od jakiegoś czasu miewa bardzo dziwne sny, próbuje poskładać siebie, swoje własne wątpliwości i odkryć pewną tajemnicę. Piekielni wojownicy także wyciągają wnioski z każdej batalii, uczą się i adaptują, czy tym razem atak okaże się skuteczny? Czy ludzkość ma jakieś szanse? Jaki udział w tym wszystkim ma Roksana?
„Wieczne igrzysko. Imię duszy” to niesamowite połączenie, ukazane walki dobra ze złem, każda dusza jest cenna i jest tutaj stawką, kiedy nie wiadomo, o co toczy się stawka w grę wchodzi władza. Jakub Pawełek wrzucił czytelnika w sam środek akcji, gdzie toczy się dramatyczna walka o losy ludzkości. Autor zdecydował się na połączenie kilku gatunków tworząc swoją opowieść. Mamy tutaj nie tylko fantastyka kryminał, thriller, ale także horror. To było świetne rozwiązanie, sprawiło, że coraz bardziej wciągałam się w tą opowieść. Rząd i kościół utrzymuje w tajemnicy przed zwykłymi obywatelami, jakie toczy boje i jak wysoka jest stawka. Wyobrażacie sobie tą panikę? Czasami zastanawiałam się, co by było, gdyby ta wizja miała odzwierciedlenie w rzeczywistości, czy mielibyśmy szanse na zwycięstwo? „Wieczne igrzysko. Imię duszy” to książka, która zaskoczyła mnie niezwykle pozytywnie, autor stworzył świat, w którym nikt z nas nie chciałby się znaleźć, zwłaszcza, kiedy po stronie kanoników zaczyna się pojawiać tak wiele ofiar. Polubiłam Roksanę i równie mocno, co ona chciałam poznać przyczynę jej koszmarów i tajemnice, które skrywa. Jakub Pawełek potrafi stworzyć ciekawe postacie, które mają wiele różnorodnych cech charakteru, wypadaj przy tym wiarygodnie. Bardzo bym chciała przeczytać kontynuację, mam nadzieję, że szybko się pojawi.

„Wieczne igrzysko. Imię duszy” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Pawełka, muszę przyznać, że pomysł na tą historię sprawił, że chciałam poznać autora. Pomimo zmian, które zachodzą we współczesnej literaturze cieszę się, że są autorzy, którzy zachwycają nas pięknym słowem. Pot...

Rozwiń

Zwiń

„Granite Hills. Księga krwi” to pierwszy tom książki rozpoczynający cykl Grante Hills, ostatnio częściej sięgam po książki, w których jest motyw akademii, czy szkoły z internatem, innej placówki, do której bohaterowie zostali zmuszeni, aby tam się pojawić. Nikt nie wybiera takiego miejsca sam, zazwyczaj nie ma się wyboru i musi się zebrać w sobie, aby przetrwać. Bohaterka trafia do miejsca dla problematycznej młodzieży, takiego miejsca, które jest odcięte od świata, a wszystko przez to, że miała coś, czego nie powinna. Byłam ciekawa wizji Anny Leokadii tej tajemniczej szkoły, czy mimo wszystko zachęci mnie i wpłynie na rozważania chęci uczęszczania do niej? Chętnie sięgnęłam po tą powieść, pomimo tego, że niewiele o niej wiedziałam, może tak było lepiej? Czy można wpaść w jeszcze większe tarapaty, tam, gdzie powinno się z nich wychodzić?
Główną bohaterką książki autorstwa Anny Leokadii od tytułem „Granite Hills. Księga krwi” jest Candice Cambell, sympatyczna dziewczyna, która wpadła w nieoczekiwane kłopoty. Ktoś podrzucił do jej torby narkotyki, ewidentnie chcąc się jej pozbyć, zgodnie z tym założeniem dziewczyna została wydalona ze szkoły. Jej rodzice nie mogli sobie pozwolić na to, aby zakończyła się jej edukacja, więc postanowili wysłać ją do innej placówki. Granite Hills to miejsce, do którego trafia młodzież z problemami, jednak realia tam panujące są trudne. Candice tęskni za swoimi przyjaciółmi, chłopakiem, co wpływa na jej samopoczucie. Zaczęła dostrzegać, że to miejsce jest dziwne, dzieją się w nim niepokojące rzeczy, czy istoty nadprzyrodzone istnieją naprawdę? Kim jest dyrektor tej placówki? Czy Ezra De Vymonte poskromi jej charakterek? Jakie rodzinne tajemnice odkryje Candice?
„Granite Hills. Księga krwi” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, mam jednak nadzieję, że nie będzie ostatnie, ponieważ w swojej powieści udało jej się stworzyć intrygujący świat, który chętnie zgłębię. Sama główna bohaterka jest zwyczajną nastolatką, która trafia do miejsca, które niespecjalnie do niej przemawia. Jest bardzo uparta, ma niewyparzony język, to sprawia, że często wpada w kłopoty. W książce znajdują się elementy humorystyczne, sprawiające, że się uśmiechałam, ale także takie, które wbijały mnie w fotel, jak zakończenie. Mam nadzieję, ze na kontynuację tej historii długo nie przyjdzie nam czekać, bo chciałabym się dowiedzieć, co dalej zaplanowała dla bohaterów autorka. „Granite Hills. Księga krwi” zabiera czytelnika w bogato wykreowany świat, w którym można natknąć się na wampiry, wilkołaki, czy czarownice. Autorka zadbała o to, żebym ciekawiła się każdą chwilą, w której przebywałam w Granite Hills. Przygotujcie się na niebezpieczeństwo i tajemnice, które trzeba rozwiązać.

„Granite Hills. Księga krwi” to pierwszy tom książki rozpoczynający cykl Grante Hills, ostatnio częściej sięgam po książki, w których jest motyw akademii, czy szkoły z internatem, innej placówki, do której bohaterowie zostali zmuszeni, aby tam się pojawić. Nikt nie wybiera takiego miejsca ...

Rozwiń

Zwiń

„Dwór koszmarów” autorstwa Adrianny Senger zaintrygował mnie nie tylko okładką, ale także opisem fabuły. Po powieść zdecydowałam się sięgnąć z powodu znajomej, która bardzo ją polecała. Lubię świat snów, chciałam poznać wizję autorki i sprawdzić, czy uda mi się w nią wpasować. Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła wziąć ją w dłonie i oddać się lekturze. Rzeczywistość, do której zaprasza nas autorka nie jest różowa, coraz trudniej jest w niej przetrwać kolejny dzień. Bieda i ubóstwo dają o sobie znać mieszkańcom Cyntii, a zarobić parę groszy jest coraz trudniej. Czy będzie to udana lektura? Czy uda mi się wyjść cało z tego spotkania ze stworzeniami nocy?
Główną bohaterką książki autorstwa Adrianny Senger pod tytułem „Dwór koszmarów” jest Kira, dziewczyna zamieszkuje Cyntię, która pogrąża się w coraz większej biedzie. Jako sierota dziewczyna nie ma lekkiego życia, dlatego też codziennie wyrusza na targ, gdzie pracuje, aby móc się z czegoś utrzymać. W takim miejscu o pracę także nie jest łatwo, co z pewnością skomplikuje i tak napiętą relację z ciotką, która zdecydowała się ją przygarnąć po śmierci matki Kiry. Dziewczyna jest wychudzona, pomimo starań traci źródło zarobku nie otrzymując należnej zapłaty za wykonaną do tej pory pracę. Ciotka dziewczyny postanowiła sprzedać ją pewnemu mężczyźnie, przez co trafia do Królestwa Mroku. Nie jest to miejsce, w którym chciałoby się przebywać, można tam natrafić na strzygi, sukuby, czy też wampiry. Co ją spotka u króla Oriona? Zamknięta w pokoju pogrąża się w rozpaczy, nie wie, co ją czeka, w jakim nastroju będzie władca. Czy będzie miała szansę na ucieczkę i czy ma właściwie, do czego wracać? Pod czujnym okiem Ronana podstępnie planuje ucieczkę, nie ma zamiaru się poddać, nie, kiedy w jej posiadaniu jest magiczny sztylet, a z nim sprawa jest znacznie łatwiejsza. Czy uda jej się uniknąć zdrady?
„Dwór koszmarów” to niezwykle przyjemna w odbiorze książka, byłam zaskoczona, kiedy okazało się, że jest to debiut literacki. Adrianna Senger miała ciekawy pomysł i poprowadziła go skrupulatnie, ciekawiło mnie Królestwo Mroku, a także Dwór Koszmarów, na który trafiła bohaterka. Świat przedstawiony jest niezwykle różnorodny, co sprawia, że chce się go lepiej poznać. Autorka zaakcentowała tutaj zestawienie kontrastowe, w Królestwie Światła jest dobrobyt, nie ma niewolnictwa, lęku, u zwykłych ludzi bywa ciężko. Uważam, że autorka w pełni wykorzystała swój pomysł, dobrze zrealizowała tą wizję. Miejsce, do którego trafiła Kira jest ciężkie, zawsze trzeba mieć się tam na baczności, w końcu nie trudno natknąć się na krwiopijcę. „Dwór koszmarów” zaskoczy was pozytywnie, wciągnie między swoje stronnice i nie pozwoli zbyt szybko się z tego wygrzebać. Akcja jest dość dynamiczna, nie ma tutaj miejsca na nudę, każde wydarzenie zostało przedstawione z rozwagą. Kreacja bohaterów została dobrze przedstawiona, są autentyczni, różnorodni, wzbudzają w czytelniku emocje.

„Dwór koszmarów” autorstwa Adrianny Senger zaintrygował mnie nie tylko okładką, ale także opisem fabuły. Po powieść zdecydowałam się sięgnąć z powodu znajomej, która bardzo ją polecała. Lubię świat snów, chciałam poznać wizję autorki i sprawdzić, czy uda mi się w nią wpasować. Nie mogłam s...

Rozwiń

Zwiń

„Beautiful monster” to książka autorstwa I.M. Darkss, którą miałam okazję przeczytać. Zauważyłam, że motyw bestii w ludzkiej skórze i nie tylko wraca do łask, co jest dość interesującym przedsięwzięciem. Z przyjemnością oddaję się lekturze, chciałam poznać bohatera, przekonać się, co wpłynęło na to, że stał się takim człowiekiem. Nikt nie rodzi się zły do szpiku kości, zazwyczaj dzieje się coś, co wpływa na tyle mocno, że zmienia się czasem nie do poznania. Człowiek człowiekowi potrafi wyrządzić niesamowitą krzywdę, taką, której nie można wyrzucić z głowy tak po prostu, zemsta musi się dokonać. Kim więc on jest? Ofiarą czy katem? Zabawa ludzkim DNA nigdy nikomu nie wychodzi na dobre, dlaczego więc człowiek nie uczy się na błędach?
Główną bohaterką książki autorstwa I. M. Darkss „Beautiful monster” jest Selena Brown to kobieta, która nienawidzi swojego życia, jest bardzo inteligentna i pracowita. Zajmuje się genetyką, jest świetną specjalistką, która jest wykorzystywana. Samotnie wychowuje córkę, która jest dla niej wszystkim, jest gotowa poświęcić dla niej wszystko, co powiada, własne życie. Robi wiec wszystko, aby jej dziecko było w miarę bezpieczne, zwłaszcza, że ludzie, dla których pracuje nie są z tych pokojowo nastawionych. Lucas Darkweel to człowiek, którego nie chciałoby się spotkać w ciemnej, czy widnej alejce. Jest niczym bestia łaknąca rozlewu krwi, zemsty, która staje się sensem jego istnienia. Z jednej strony nie ma się, co dziwić, stracił bardzo wiele, zmieniono jest strukturę DNA łącząc je z tym należącym do wilka. Stał się maszyną do zabijania, a teraz nadszedł jego czas, zajmie się tymi, którzy są odpowiedzialni za to, co go spotkało. Życie bywa jednak przewrotne, pewnego dnia ratuje kobietę, jak się później okazuje ma ona swój udział w jego mutacji. Co się stanie z Seleną? Czy uda jej się wyjść z tego spotkania cało? Jakie tajemnice uda im się rozwikłać?
„Beautiful monster” to powieść, która mnie intrygowała, bardzo się cieszę, że miałam okazje ponownie zetknąć się z piórem autorki. Akcja jest szybka, dynamiczna, czuć na skórze niebezpieczeństwo, które jest związane z głównym bohaterem, nie wiadomo, do czego się posunie i kto tym razem ucierpi. Emocje, które odczuwa się podczas czytania lektury są gwałtowne niczym wybuch agresji Z jednej strony rozumie się Lucasa, współczuje tego, co był zmuszony przejść, a z drugiej kibicuje temu, żeby jego vendetta nieco zmieniła obiekt. Co jeśli się okaże, że on i Selena mogą sobie dać o wiele więcej? I. M. Darkss potrafi nieźle zamieszać, można dostrzec, jak stopniowo wychodzą na jaw coraz mroczniejsze sekrety, zmieniając nieco podejście. Było mi żal Lucasa, mierzył się z buzą emocjonalną, nie mógł ignorować pragnień drzemiącego w nim wilka. „Beautiful monster” sprawia, że nie chce się odłożyć tej historii na bok, kibicuje się bohaterom, w końcu po tym wszystkim należy im się chwila szczęścia i poczucie bezpieczeństwa. Czy pomimo wrogości polaczą ze sobą siły? Czy uda im się uwolnić z tego piekła? I. M. Darkss ukazała mi okrutną opowieść, która na dłużej pozostanie w mej pamięci, a kiedy będę odczuwała tęsknotę sięgnę ponownie po ten tom.

„Beautiful monster” to książka autorstwa I.M. Darkss, którą miałam okazję przeczytać. Zauważyłam, że motyw bestii w ludzkiej skórze i nie tylko wraca do łask, co jest dość interesującym przedsięwzięciem. Z przyjemnością oddaję się lekturze, chciałam poznać bohatera, przekonać się, co wpłyn...

Rozwiń

Zwiń

„Znienawidzony” to pierwsza książka z serii Odmieńcy z West Emerald autorstwa Cory Brent. To trzymająca w napięciu i pełna pasji historia, która hipnotyzuje od pierwszej do ostatniej strony. Gage i Dani to dwie udręczone dusze, które mogą znaleźć ukojenie i spokój tylko razem ze sobą. Naturalnie znajdą się tacy, przepełnieni determinacją, aby ich rozdzielić. Ta odrobina napięcia i niepewność, czy następna strona będzie punktem zwrotnym, sprawiły, że ta historia była dla mnie jeszcze bardziej ciekawa i emocjonująca. Możecie się zdziwić, ale to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, dlatego też czułam ekscytację z każdą następną chwilą, przewracaną stroną.
Główną bohaterką książki autorstwa Cory Benet pod tytułem „Znienawidzony” jest Dorothy Ann, nazywana po prostu Dani. To młoda dziewczyna, która nie miała łatwego życia, porzucona przez matkę, otrzymała jednak kolejną szansę na to, aby poprawić swój los. Dani pochodziła z bardzo biednej rodziny, a teraz znalazła się w zupełnie innym świecie. Bogactwo, władza, wszędobylski luksus potrafi nie jednemu namieszać w głowie. Pojawienie się trzech kuzynów Silvestro sporo namiesza w życiu dziewczyny, ale także zmieni je bezpowrotnie. Z wrogów staną się przyjaciółmi, a nawet kimś znacznie więcej. Gage Silvestro był określany mianem człowieka bez serca, jednak jej udało się je dostrzec i zdobyć. Niestety mężczyzna zniknął oszukując braci i łamiąc jej serce. Powrócił, jako ktoś zupełnie inny, po ośmiu długich latach mając zamiar zburzyć ich poukładane życie. Dlaczego mężczyzna zniknął? Czy między bohaterami jest jeszcze nikłe tlące się uczucie?
„Znienawidzony” to inteligentna, umiejętnie stworzona mieszanka emocji, dramatyzmu, napięcia, zwrotów akcji, intensywności, słodyczy, bólu, która jest niesamowicie kusząca. Źródłem nienawiści, która zaciemnia serca każdego bohatera, jest warstwa dramatu, która sprawi, że czytelnik próbuje ustalić, kto jest prawdziwym potworem i czy jest ich więcej niż jeden .Dani z jednej strony jest nieśmiałą, niezdarną dziewczyną, która stara się wtopić w tło i po prostu radzić sobie w codziennym życiu, z drugiej jest bezczelna i zdeterminowana, potrafi siebie chronić. Miała trudne dzieciństwo, a kiedy spotyka Gage'a i jego kuzynów, w końcu znajduje swoje miejsce. Dani znajduje kogoś, kto naprawdę ją widzi i akceptuje taką, jaka jest. Gage jest człowiekiem bez serca, nieostrożny w słowach, nie troszczy się o nikogo poza swoimi kuzynami, ale Dani sprawia, że czuje się wyrzutkiem, ona go akceptuje. Jego życie rodzinne jest bolesne i destrukcyjne, więc zrobi wszystko, aby chronić osoby, które kocha, przed konsekwencjami ich postępowania. Pod wszystkimi swoimi nienawistnymi słowami i okrutnym zachowaniem kryje się wielkie serce. „Znienawidzony” ukazuje jak ważna w życiu człowieka jest rodzina, ile traumy może w sobie nosić człowiek i jak trudno jest ją przepracować.

„Znienawidzony” to pierwsza książka z serii Odmieńcy z West Emerald autorstwa Cory Brent. To trzymająca w napięciu i pełna pasji historia, która hipnotyzuje od pierwszej do ostatniej strony. Gage i Dani to dwie udręczone dusze, które mogą znaleźć ukojenie i spokój tylko razem ze sobą. Natu...

Rozwiń

Zwiń

„Dni krwi i światła gwiazd” to długo wyczekiwana przeze mnie książka, która przyniosła mi wiele emocji. Nie mogłam się na nią doczekać, chciałam ponownie spotkać tajemniczą, główną bohaterkę, udać się do świata, który jest majestatyczny i ciekawy. Nastała ciemność, zmęczenie, zdrady, ból, poczucie beznadziei, przemoc, zemsta i ponura determinacja. Laini Taylor skupiła się na stworzeniu bogatego krajobrazu zniszczonego przez wojnę, z postaciami zranionymi i posiadającymi blizny, a mimo to uwikłanymi w nieubłagany cykl przemocy, który zdawał się nie mieć końca. Nie mogłam się oderwać od lektury, pragnęłam znacznie więcej. Autorka zaskoczyła mnie brutalnością, ale mogłam ją zrozumieć i mieć nadzieję, że w końcu dobiegnie końca. Szata graficzna okładki jest niesamowita, zwłaszcza, że świeci, kiedy zapada zmrok. Cieszę się,, że t historia dostała kolejną szansę, aby trafić do szerszego grona odbiorców.
Główną bohaterką książki autorstwa Lani Taylor pod tytułem „Dni krwi i światła gwiazd” jest Karou, niebieskowłosa dziewczyna, której skóra jest pokryta znakami, a na dłoniach posiada diabelskie symbole. Mieszkała w Pradze i studiowała, wykonywała polecenia handlarza życzeń i mimo tego, życie było dla niej prostsze. Wychowana wśród chimer kroczyła między światami nie czując się tak do końca częścią żadnego z nich, ale teraz przyszedł czas by opowiedzieć się, za którąś ze stron. Karou obecnie przebywa u Białego Wilka i jako rezurekcjonistka próbuje chronić dziedzictwo Brimstone’a. Jej myśli kierują się w stronę serafina, tęskni za Akivą, jednak sytuacja się zaognia. Jest lojalna chimerom, chociaż ich oceniające spojrzenia wiąż jej dosięgają. Co się wydarzy Czy dla dziewczyny i serafina jest jeszcze jakakolwiek szansa?
„Dni krwi i światła gwiazd” opiera się na tym solidnym fundamencie, zapewniając czytelnikowi znacznie bardziej emocjonującą, pełną przygód fabułę. Romans jest nieco stonowany, a fabuła znacznie bardziej nieprzewidywalna. Rozwój postaci były tutaj jedną z najbardziej zauważalnych rzeczy. Zarówno Kaoru, jak i Akiva przechodzą znaczne zmiany, zwłaszcza ona przekształca się w bardzo dojrzałą postać. Choć tęsknię za dawnym radosnym zachowaniem, uwielbiam te nowe cechy, które uzupełniają ponurą atmosferę tego tomu.
Kaoru straciła wszystko, co było jej w życiu drogie, jest zaledwie skorupą dawnej siebie, trawioną żalem, wstydem i poczuciem winy, na które, szczerze mówiąc, naprawdę nie zasługuje. Jest zdeterminowana i silna, ma więcej stali w kręgosłupie, niż można sobie wyobrazić. „Dni krwi i światła gwiazd” ukazuje napięcia dotyczące władzy, a nie miłości. Konflikt nie wynika z uczuć, ale z ponurej rzeczywistości, wojny i walki o władzę. To właśnie sprawia, że nie mogę się doczekać kolejnej części, ponieważ fabuła staje się coraz bardziej przerażająca.

„Dni krwi i światła gwiazd” to długo wyczekiwana przeze mnie książka, która przyniosła mi wiele emocji. Nie mogłam się na nią doczekać, chciałam ponownie spotkać tajemniczą, główną bohaterkę, udać się do świata, który jest majestatyczny i ciekawy. Nastała ciemność, zmęczenie, zdrady, ból,...

Rozwiń

Zwiń