Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Wierzysz w Boga? Właśnie osiągnęliśmy maksymalny poziom absurdu na ten wieczór. Zwilżam językiem usta. - Nie wiem- odpowiadam szczerze. Na szczęście nie próbuje ze mną dyskutować. - Jest taki wers- mówi.- "Kto bowiem żywi wątpliwości podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam". Mrużę oczy. - To cytat z Biblii? - Tak- mówi, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem.- Wiesz, co w nim lubię? To, że opisuje wątpliwości jako coś nieuniknionego. Brak pewności nie jest niczym złym. Mrugam i zastanawiam się nad tym, co usłyszałam. Powinno mnie to zniechęcić, ale jakimś cudem wcale się tak nie dzieje. Mam wrażenie, że ten chłopak podzielił się ze mną cząstką siebie. Szkoda, że nie wiem, jak ma na imię.

- Wierzysz w Boga? Właśnie osiągnęliśmy maksymalny poziom absurdu na ten wieczór. Zwilżam językiem usta. - Nie wiem- odpowiadam szczerze. Na...

Krzesła są ustawione w krąg, więc widzę wszystkich naraz. A oni kiwają głowami i się uśmiechają. Niektórzy mają łzy w oczach, ale samo przebywanie tutaj sprawia, że coś czuję- jakiś rodzaj intuicyjnego porozumienia. Utrata bliźniaka jest jak utrata nogi- zapomina się, jak stać samemu, bo nigdy nie musiało się tego robić. Wszyscy w tym pomieszczeniu stracili część siebie w ten sam nieznośny, niemożliwy do wyjaśnienia sposób, co ja.

Krzesła są ustawione w krąg, więc widzę wszystkich naraz. A oni kiwają głowami i się uśmiechają. Niektórzy mają łzy w oczach, ale samo przeb...

Minęły prawie trzy tygodnie, odkąd ja straciłam, i nie było dnia, bym nie roniła łez. Płakałam tak bardzo, że dziwiłam się, iż moje oczy wciąż były zdolne produkować kolejne ich krople. Mówią, że po stracie bliskiej osoby jest coraz łatwiej. Mówią, że czas leczy rany. Jednak nie potrafiłam pojąć, jak to możliwe. Z każdym mijającym dniem było mi coraz trudniej. Świat stawał się coraz mroczniejszy. A ból się pogłębiał.

Minęły prawie trzy tygodnie, odkąd ja straciłam, i nie było dnia, bym nie roniła łez. Płakałam tak bardzo, że dziwiłam się, iż moje oczy wci...

Istniały dwa sposoby przeżywania żałoby. Niektórzy otwierali swoje serce na świat, nie biorąc niczego za pewnik, przeżywając każdy dzień pełnią życia. Były też osoby, które zamykały się w sobie, egzystowały we własnym świecie, niezdolne z nikim nawiązać relacji. Z pewnością nie należałem do pierwszej grupy.

Istniały dwa sposoby przeżywania żałoby. Niektórzy otwierali swoje serce na świat, nie biorąc niczego za pewnik, przeżywając każdy dzień peł...

A potem po prostu siedzimy tam w milczeniu i obie za tobą tęsknimy, bo powitania są miłe i zgrabne, dużo prostsze od pożegnań.

A potem po prostu siedzimy tam w milczeniu i obie za tobą tęsknimy, bo powitania są miłe i zgrabne, dużo prostsze od pożegnań.