Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O "Oskarze i pani Róży" dużo napisać nie można. Pod względem techniki pisarskiej i całokształtu tekstu to po prostu dziennik, za każdym razem rozpoczynający się od słów "Szanowny Panie Boże (...)". Jednak tekst ten, podobnie, jak jeszcze bardziej popularny "Mały Książę", zawiera swoje całe piękno w tekście. Czytając znaki pomiędzy wierszami tego wręcz banalnego tekstu, w którym wszystko wydaje się dziecinnymi historyjkami bardzo chorego Oskara, możemy dowiedzieć się co nieco o sensie życia oraz o walce o nie. Mały Oskar przedstawia nam to, jak kruche może być nasze istnienie, a pani Róża, jak walczyć o nie i jak rozumieć pojęcia "śmierć" i "życie". Książka, mimo, że zawiera zwroty do Boga i mówi także o wierze, osoba nie wierzącą, jak ja, dobrze rozumiała sens listów Oskara, jego zwierzeń, myśli oraz opowiadań. W pewnym momencie po prostu zebrało mi się na łzy, które z trudem powstrzymałam. Historia wzruszająca, pouczająca i tak przyjemna, w wykonaniu Oskara, którego dziecięce stwierdzenia o swoich przyjaciołach, dziewczynie i rodzicach wręcz rozczulają. Sądzę, że to jedna z tych książek, która powinna być jedną z ważniejszych pozycji na liście powieści do przeczytania.

O "Oskarze i pani Róży" dużo napisać nie można. Pod względem techniki pisarskiej i całokształtu tekstu to po prostu dziennik, za każdym razem rozpoczynający się od słów "Szanowny Panie Boże (...)". Jednak tekst ten, podobnie, jak jeszcze bardziej popularny "Mały Książę", zawiera swoje całe piękno w tekście. Czytając znaki pomiędzy wierszami tego wręcz banalnego tekstu, w...

"Cmętarz Zwieżąt" to jedna z tych książek, które czyta się z zapartym tchem nawet po nocach. Lektura, która ma tylko jedną wadę - za szybko się kończy. Idealna praktycznie w 99%. Ta pozycja to lekki i przyjemny horrorek typowy dla Stephena Kinga. Elementy oryginalnej fantastyki, różnorodność bohaterów, których historie mają dać nam do myślenia i niesamowicie barwne lokacje. Czytając "Cmętarz Zwieżąt" dosłownie stałam w domu głównego bohatera, czułam na sobie chłód niebezpiecznych wypraw do tajemniczych i pełnych grozy miejsc i stałam na autentycznym, tytułowym cmentarzu. Słyszałam szepty w głowie różnych postaci, widziałam oczami wyobraźni zmartwychwstałych bohaterów, a nawet zdarzyło mi się gadać i przestrzegać fikcyjne osoby przed nie robieniem głupstw. Bardzo zżyłam się z fikcyjnym miasteczkiem i jego mieszkańcami. To wszystko złożyło się na te 99% rozkoszy tej pozycji na mojej biblioteczce. Jednym procentem, który nie zawiódł mnie, ale jedynie pozostawił lekki niedosyt to sam epilog, po którym spodziewałam się może czegoś... Czegoś jeszcze. Jednak znając powieści Mistrza Horrorów, mam jeszcze sporo czasu na przemyślenia związane z tą książką. Polecam każdemu amatorowi horroru, czy fantastyki. Jeśli ktoś dopiero zaczyna z mocniejszą literaturą, kinem grozy, czy nawet przerażającymi grami, bo ja zaczęłam od tych ostatnich, to idealna pozycja dla takiej osoby. Jeszcze raz gorąco polecam!

"Cmętarz Zwieżąt" to jedna z tych książek, które czyta się z zapartym tchem nawet po nocach. Lektura, która ma tylko jedną wadę - za szybko się kończy. Idealna praktycznie w 99%. Ta pozycja to lekki i przyjemny horrorek typowy dla Stephena Kinga. Elementy oryginalnej fantastyki, różnorodność bohaterów, których historie mają dać nam do myślenia i niesamowicie barwne lokacje....

To chyba pierwsza pozycja na mojej półce, którą udało mi się ocenić tak nisko. Mimo, że od początku po "Syzyfowych pracach" nie spodziewałam się nic szczególnego, jak w przypadku "Quo vadis" i "Pana Tadeusza" to wydaję się po prostu oszukana. Nigdy nie podchodziłam z radością do tematu powieści, jako rusyfikacji, ale nie sądziłam, że dostanę streszczenie życia chłopaka uczącego się i dorastającego w Polsce w okresie zaborów. To nie powieść, a streszczenie. Sama nie widzę zbytnio sensu w jednym wielkim streszczeniu, które nie ma w sobie, ani ciekawych bohaterów, ani jakichkolwiek wydarzeń, ani pełnego wglądu na tę rzekomo przedstawioną tu obszernie rusyfikację. Znam nawet w dużym stopniu historię mojego kraju, by wiedzieć, że to co jest zawarte w "Syzyfowych pracach" nie nauczyło mnie nic w żadnym stopniu nie oddało tego co działo się w tamtych czasach. Nie chcę zniechęcać nikogo do czytania tej lektury, bo uważam, że warto czytać i takie książki, by wyrobić sobie jakikolwiek gust literacki, ale nie liczcie, że w tej książce znajdziecie cokolwiek ciekawego.

To chyba pierwsza pozycja na mojej półce, którą udało mi się ocenić tak nisko. Mimo, że od początku po "Syzyfowych pracach" nie spodziewałam się nic szczególnego, jak w przypadku "Quo vadis" i "Pana Tadeusza" to wydaję się po prostu oszukana. Nigdy nie podchodziłam z radością do tematu powieści, jako rusyfikacji, ale nie sądziłam, że dostanę streszczenie życia chłopaka...