Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli zaczniesz cokolwiek robić dziś, będziesz lepszy od tych, którzy nie zaczęli wcale, oraz od tych, którzy zaczną później od ciebie.

Jeśli zaczniesz cokolwiek robić dziś, będziesz lepszy od tych, którzy nie zaczęli wcale, oraz od tych, którzy zaczną później od ciebie.

s.39 Nie umiałem myśleć o prostytutkach jak o ludziach, ani nawet jak o kobietach. Wydawały mi się pozbawionymi rozumu szalonymi istotami, w których objęciach można było z poczuciem pełnego bezpieczeństwa zapaść w głęboki sen. Aż smutno było patrzeć przez, jak pozbawione były pragnień. Może dlatego, że wyczuwały we mnie pokrewną duszę, okazywały mi bezinteresowną, niezobowiązującą życzliwość – komuś, kogo najpewniej nigdy już nie zobaczą. Bywały takie noce, kiedy nad głowami prostytutek, tych szalonych, bezrozumnych istot, naprawdę ukazywała mi się aureola Matki Boskiej.

s.39 Nie umiałem myśleć o prostytutkach jak o ludziach, ani nawet jak o kobietach. Wydawały mi się pozbawionymi rozumu szalonymi istotami, w których objęciach można było z poczuciem pełnego bezpieczeństwa zapaść w głęboki sen. Aż smutno było patrzeć przez, jak pozbawione były pragnień. Może dlatego, że wyczuwały we mnie pokrewną duszę, okazywały mi bezinteresowną, niezobowiązuj...

s.210-214 Królową wszystkich strategii zmian jest strategia polegająca na przyłapywaniu siebie, gdy znajdujemy się w trybie dziecka cienia, a następnie przełączaniu się na program Ja-dorosłego. (...) Bardzo ważne jest poznanie emocji należących do twojego Dziecka Cienia. Są to na przykład wstyd, poczucie winy, zazdrość, pustka, lęk przed stratą, lęk przed niepowodzeniem, smutek, desperacja, poczucie przymusu, przekora czy złość (...) Aby zastosować strategię przy łapy wania się, powinieneś wyrobić w sobie samoświadomość. (...) Musisz zachować dyscyplinę mentalną, żeby nie zapaść się w Dziecko Cienia, lecz samoświadomie wznieść się odrobinę ponad siebie i dostrzec, że znów tkwisz w jego trybie.(...) Oprócz tego powinieneś się pracować swoją metapostawę. W ten sposób uświadomisz sobie raz na zawsze, że twoje Dziecko Cienia jest jedynie projekcją z okresu dzieciństwa i nie ma nic wspólnego z twoją dorosłą rzeczywistością. (...) Od tej chwili twoim zadaniem będzie samoświadoma samoobserwacja, która pozwoli ci się jak najszybciej przyłapać na pogrążaniu się w strefę Dziecka Cienia. Zdołasz to zrobić, pod warunkiem, że będziesz dostrzegał własne emocje w momencie, gdy zaczynają się rodzić i jeszcze nie będą zbyt silne, ponieważ bardzo intensywnych uczuć właściwie nie da się już poskromić. Zatem miej na siebie oko i jeśli tylko zauważysz, że znowu wpadasz w emocje Dziecka Cienia, przełącz się na perspektywę obserwatora, a więc twoje Ja-dorosłe, dzięki czemu z dystansujesz się wobec odczuwanych emocji. Gdy przyjmiesz z perspektywę obserwatora, jak na dłoni zobaczysz, że teraz jesteś duży i dorosły i nie masz żadnych powodów, by czuć się podporządkowany drugiej osobie. Z tego punktu widzenia dostrzeżesz, że masz prawo do obrony, wysuwania argumentów lub rozstania się.(...) Istotne jest to, abyś z poziomu rozumu pojął, że twoje Dziecko Cienia to produkt wychowania, jakie otrzymałeś a nie TY SAM.

s.210-214 Królową wszystkich strategii zmian jest strategia polegająca na przyłapywaniu siebie, gdy znajdujemy się w trybie dziecka cienia, a następnie przełączaniu się na program Ja-dorosłego. (...) Bardzo ważne jest poznanie emocji należących do twojego Dziecka Cienia. Są to na przykład wstyd, poczucie winy, zazdrość, pustka, lęk przed stratą, lęk przed niepowodzeniem, smutek...

s.32 Są ludzie, których strach przed innymi doprowadza do stanu, w którym pragną ujrzeć na własne oczy coś naprawdę upiornie przerażającego. Mają w sobie coś takiego, że im łatwiej poddają się emocjom, im bardziej ulegają lękom, tym bardziej pragną, żeby burza, która nimi targa, była jeszcze gwałtowniejsza. Ach ci wszyscy malarze, poranieni i nękani przez upiory zwane ludźmi, uwierzyli w końcu w zjawy, dojrzeli upiory w biały dzień, w przyrodzie. I nie próbowali kamuflować ich wygłupem, lecz starali się przedstawić je najwierniej, jak umieli, i śmiało, zdecydowanie, jak powiedział Takeichi, malowali "upiory". Tak, to będą moi przyszli sprzymierzeńcy – byłem tak podniecony, że o mało się nie rozpłakałem. - Ja też będę malować. Będę malować upiory. Namaluję konie piekielne.

s.32 Są ludzie, których strach przed innymi doprowadza do stanu, w którym pragną ujrzeć na własne oczy coś naprawdę upiornie przerażającego. Mają w sobie coś takiego, że im łatwiej poddają się emocjom, im bardziej ulegają lękom, tym bardziej pragną, żeby burza, która nimi targa, była jeszcze gwałtowniejsza. Ach ci wszyscy malarze, poranieni i nękani przez upiory zwane ludźmi, u...

s.116 Widząc ów dziwnie piękny uśmiech na twarzy Horikiego, rozpłakałam się i bez oporu, bez obawy wsiadłem do samochodu i dałem się tu przywieźć. I oto zostałem wariatem. Nawet jeśli stąd wyjdę, będę miał wyryte na czole "wariat", albo nie - "śmieć". Utraciłem prawo do nazywania się człowiekiem. Definitywnie przestałem już nim być.

s.116 Widząc ów dziwnie piękny uśmiech na twarzy Horikiego, rozpłakałam się i bez oporu, bez obawy wsiadłem do samochodu i dałem się tu przywieźć. I oto zostałem wariatem. Nawet jeśli stąd wyjdę, będę miał wyryte na czole "wariat", albo nie - "śmieć". Utraciłem prawo do nazywania się człowiekiem. Definitywnie przestałem już nim być.

s.52, 53 Tsuneko wynajmowała piętro w domu jakiegoś cieśli w Honjo. Popijałem sobie na leżąco herbatę u niej na górze, podpierając ręką policzek tak, jakbym okropnie cierpiał z powodu bólu zęba, i nie próbowałem nawet ukryć przygnębienia, które mnie nie opuszczało. Myślę, że lubiła patrzeć, jak poleguję u niej w tej pozie. Wyglądała, jak gdyby owiewał ją zimny, przejmujący wiatr, unoszący podmuchami zeschnięte liście. Sprawiała wrażenie kobiety całkowicie opuszczonej.(...)"Jestem taka nieszczęśliwa" – w moim przekonaniu jedno takie krótkie wyznanie wzbudziłoby więcej współczucia niż najdłuższa opowieść życia kobiety. I dziwię się jak bardzo, że nie zdarzyło mi się do tej pory od żadnej kobiety usłyszeć takich słów. Co prawda Tsuneko nie powiedziała wprost: Jestem taka nieszczęśliwa", ale coś jak wąziutki, bezgłośny strumień skrajnego nieszczęścia opływał jej ciało, a kiedy się do niej przesunąłem, sam również znalazłem się w zasięgu oddziaływania tego prądu, który połączony z moją skrajną melancholią, sprawił, że niczym "zwiędły liść osiadający na podwodnej skale" uwolniłem się od strachu i niepokoju. Ale była to tylko jedna noc. Rano znowu okazałem się tym samym żałosnym pozerem, płytkim dowcipnisiem. Tchórz boi się nawet własnego szczęścia. Może skaleczyć się nawet kłębuszkiem waty. Szczęście może go zranić. Zależało mi, żeby jak najszybciej, zanim się poranię, odejść. No i, swoim zwyczajem, zacząłem rozciągać tę moją błazeńską zasłonę dymną. - Powiadają: "koniec pieniędzy - koniec romansu", ale według mnie interpretuje się to opacznie.

s.52, 53 Tsuneko wynajmowała piętro w domu jakiegoś cieśli w Honjo. Popijałem sobie na leżąco herbatę u niej na górze, podpierając ręką policzek tak, jakbym okropnie cierpiał z powodu bólu zęba, i nie próbowałem nawet ukryć przygnębienia, które mnie nie opuszczało. Myślę, że lubiła patrzeć, jak poleguję u niej w tej pozie. Wyglądała, jak gdyby owiewał ją zimny, przejmujący wiat...

s.115 (2/2) W układzie przywspółczulnym z kolei neuroprzekaźnikiem jest acetylocholina - kiedy jej poziom jest za niski, w mózgu introwertyka rodzi się napięcie. Introwertycy reagują rozdrażnieniem, kiedy dociera do nich za dużo bodźców, przede wszystkim w postaci kontaktów społecznych. Ponadto introwertycy mają wrażliwy ośrodek lęku – silniej motywuje ich wizja uniknięcia lęku lub zapewnienia sobie bezpieczeństwa niż perspektywa nagrody. Ekstrawertycy za są bardziej skłonni do wpadania w euforię i zachwyt niż napędzani acetylocholiną introwertycy. Zazwyczaj częściej mają dobry humor. Bywają też bardziej impulsywni niż i kontrolujący się introwertycy, a kiedy znajdują się pod wpływem stresu, ich impulsywność może się przerodzić w agresywność. Do negatywnych cech ekstrawertyków można więc zaliczyć niecierpliwość, agresywność, powierzchowność, tendencję do autokreacji, skłonność do unikania autorefleksji oraz lekkomyślność.

s.115 (2/2) W układzie przywspółczulnym z kolei neuroprzekaźnikiem jest acetylocholina - kiedy jej poziom jest za niski, w mózgu introwertyka rodzi się napięcie. Introwertycy reagują rozdrażnieniem, kiedy dociera do nich za dużo bodźców, przede wszystkim w postaci kontaktów społecznych. Ponadto introwertycy mają wrażliwy ośrodek lęku – silniej motywuje ich wizja uniknięcia lęku...

s.8 Mam za sobą życie przepełnione wstydem. Nie wiem, na czym polega ludzkie życie. Urodziłem się na wsi daleko na północy i pierwszy pociąg zobaczyłem, kiedy miałem sporo lat. Wbiegałem i zbiegałem z wiaduktu nad torami, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że ma on praktyczny cel, że służy do przechodzenia z peronu na peron. Myślałem, że zbudowano go specjalnie po to, by uatrakcyjnić dworzec, wyposażając go - na wzór zagranicznych centrów rozrywkowych – w nowoczesne, eleganckie urządzenia przemyślane dla czystej przyjemności. Byłem o tym przekonany bardzo długo. Uważałem wbieganie i zbieganie z wiaduktu ze świetną zabawę, najbardziej wyszukane dobrodziejstwo, jakie oferowała kolej. A kiedy odkryłem później, że to najzwyklejsze, mające cel praktyczny urządzenie służące pasażerem do przechodzenia z między peronami, mój zapał od razu minął. Kiedy oglądałem na ilustracjach w książeczkach dla dzieci kolej podziemną, byłem pewny, że wymyślono ją nie ze względów praktycznych, ale dlatego, że ja za pod ziemią jest o wiele ciekawszą, oryginalniejszą rozrywką. Jako dziecko byłem bardzo chorowity i wiele czasu przeleżałam w łóżku. Leżąc, dziwiłem się, dlaczego poszewki na poduszkę i koperty na kołdrę muszą być tak beznadziejnie brzydkie, a kiedy w wieku około dwudziestu lat zrozumiałem, do czego służą, ogarnął nie głęboki smutek na myśl o tym, jak żałośnie przyjemnymi istotami są ludzie.

s.8 Mam za sobą życie przepełnione wstydem. Nie wiem, na czym polega ludzkie życie. Urodziłem się na wsi daleko na północy i pierwszy pociąg zobaczyłem, kiedy miałem sporo lat. Wbiegałem i zbiegałem z wiaduktu nad torami, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że ma on praktyczny cel, że służy do przechodzenia z peronu na peron. Myślałem, że zbudowano go specjalnie po to,...

s. 123 -Dzięki za miłe słowa, choć przyznam, że nie zaszkodziłoby ci od czasu do czasu zerknąć do słownika. Słowo, którym określiłeś Karola pisze się przez "ch". - Może i tak, ale to przecież bardzo mały chujek, więc po co na niego tracić litery?

s. 123 -Dzięki za miłe słowa, choć przyznam, że nie zaszkodziłoby ci od czasu do czasu zerknąć do słownika. Słowo, którym określiłeś Karola pisze się przez "ch". - Może i tak, ale to przecież bardzo mały chujek, więc po co na niego tracić litery?

s.37 Początkowo byłem jednak tak bardzo przekonany, że to dobry człowiek, naprawdę, dobry jak rzadko, że nawet ja, pełen strachu przed ludźmi, całkowicie się odprężyłem, wręcz cieszyłem, że trafił mi się znakomity przewodnik po Tokio. Wcześniej bałem się nawet konduktora, kiedy wsiadałem do tramwaju, a kiedy chciałem pójść do teatru kabuki, ogarniał mnie lęk przed szpalerem panien witających publiczność po obu stronach wyściełanych jaskrawoczerwonym dywanem schodów, które prowadziły do holu teatru. W restauracji bałem się stojącego za mną kelnera, który, dyskretnie zerkając, czekał aż opróżnię talerz, albo, co gorsza, nie wiedziałem, jak się zachować podczas płacenia rachunku. A kiedy płaciłem za zakupy w sklepie, dostawałem niemal zawrotu głowy, robiło mi się ciemno przed oczami i byłem bliski obłędu, nie z powodu skąpstwa, tylko z napięcia, wstydu, niepokoju i strachu. Nie w głowie mi było targowanie się, przeciwnie, zapomniałem niekiedy zabrać resztę, a parę razy nawet to, co kupiłem. Byłem w takim stanie, że bojąc się chodzić samemu po Tokio, z braku lepszych pomysłów marnowałem czas przesiadując całymi dniami w domu.

s.37 Początkowo byłem jednak tak bardzo przekonany, że to dobry człowiek, naprawdę, dobry jak rzadko, że nawet ja, pełen strachu przed ludźmi, całkowicie się odprężyłem, wręcz cieszyłem, że trafił mi się znakomity przewodnik po Tokio. Wcześniej bałem się nawet konduktora, kiedy wsiadałem do tramwaju, a kiedy chciałem pójść do teatru kabuki, ogarniał mnie lęk przed szpalerem pan...

Aby wykształciły się nasze struny głosowe oraz przepona, ludzie musieli przyjąć postawę pionową. Teraz za każdym razem, kiedy dziecko uczy się chodzić, krtań się przesuwa, a podniebienie miękkie zamyka, i o to cud ewolucji powtarza się od nowa w procesie ontogenezy.

Aby wykształciły się nasze struny głosowe oraz przepona, ludzie musieli przyjąć postawę pionową. Teraz za każdym razem, kiedy dziecko uczy się chodzić, krtań się przesuwa, a podniebienie miękkie zamyka, i o to cud ewolucji powtarza się od nowa w procesie ontogenezy.

Słowa, których się nauczyłam, są kołami transmisyjnymi niosącymi mnie przez czas. Portalami do innych umysłów. Bez słów cóż pozostaje? Niezrozumiałe odruchy. Dziwaczne rytuały. Skażone serca. Bez słów jesteśmy tylko sierotami historii. Jakby ktoś wytarł nasze myśli i życie.

Słowa, których się nauczyłam, są kołami transmisyjnymi niosącymi mnie przez czas. Portalami do innych umysłów. Bez słów cóż pozostaje? Niezrozumiałe odruchy. Dziwaczne rytuały. Skażone serca. Bez słów jesteśmy tylko sierotami historii. Jakby ktoś wytarł nasze myśli i życie.

Zbaw mnie Boże od powolnego pełnego mąk i poniżającego konania.

Zbaw mnie Boże od powolnego pełnego mąk i poniżającego konania.

Wprowadzenie 04/10 Wprawdzie przyjmuję tutaj perspektywę globalną, nie pomijam jednak i osobistego poziomu odbioru świata. Przeciwnie: chcę podkreślić związki istniejące między wielkimi rewolucjami naszych czasów a życiem wewnętrznym jednostek. Na przykład terroryzm stanowi zarówno globalny problem polityczny, jak i wewnętrzny mechanizm psychiczny. Terroryzm polega na tym, że gdzieś w głębi naszego umysłu ktoś naciska przycisk włączający strach i przejmuje w ten sposób kontrolę nad wyobraźnią milionów ludzi. Podobnie kryzys demokracji liberalnej dokonuje się nie tylko w parlamentach i lokalach wyborczych. Truizmem jest stwierdzenie, że to, co osobiste, jest też polityczne. Jednakże w epoce, w której naukowcy, korporacje i rządy uczą się, jak hakować ludzki mózg, ten truizm jest bardziej złowieszczy niż kiedykolwiek. W tej książce dzielę się zatem swoimi spostrzeżeniami na temat zachowania zarówno jednostek, jak i całych społeczeństw. Zglobalizowany świat wywiera niesłychaną presję na nasze zachowanie i moralność. Każdy z nas jest omotany rozlicznymi wszechogarniającymi pajęczynami, które z jednej strony krępują nam ruchy, z drugiej natomiast przenoszą nasze najdrobniejsze drgnięcia w jakieś odległe punkty. Nasze codzienne zwykłe działania wpływają na życie ludzi i zwierząt po drugiej stronie globu, a czyjś osobisty gest potrafi nieoczekiwanie sprawić, że cały świat staje w ogniu, tak jak to było w wypadku samospalenia Mohameda Bouaziziego w Tunezji, które stało się zarzewiem Arabskiej Wiosny, albo w wypadku kobiet, które opowiedziały o tym, jak padły ofiarą napastowania seksualnego, i w ten sposób zapoczątkowały ruch #MeToo.

Wprowadzenie 04/10 Wprawdzie przyjmuję tutaj perspektywę globalną, nie pomijam jednak i osobistego poziomu odbioru świata. Przeciwnie: chcę podkreślić związki istniejące między wielkimi rewolucjami naszych czasów a życiem wewnętrznym jednostek. Na przykład terroryzm stanowi zarówno globalny problem polityczny, jak i wewnętrzny mechanizm psychiczny. Terroryzm polega na tym, że g...