Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ładnie napisana książka. Przyjaźnie i z empatią. Pod względem merytorycznym - nie jestem w stanie się wypowiedzieć. Na pewno pomaga zrozumieć, jak poważną sprawą są zaburzenia osobowości. Są one problemem, którego nigdy nie uda się do końca wyeliminować.
Książka dla wszystkich, którzy myślą, że odczarują narcyza swoją miłością. Otwiera oczy. Polecam.

Ładnie napisana książka. Przyjaźnie i z empatią. Pod względem merytorycznym - nie jestem w stanie się wypowiedzieć. Na pewno pomaga zrozumieć, jak poważną sprawą są zaburzenia osobowości. Są one problemem, którego nigdy nie uda się do końca wyeliminować.
Książka dla wszystkich, którzy myślą, że odczarują narcyza swoją miłością. Otwiera oczy. Polecam.

Lubię drzewa, w lesie spędziłam setki godzin i mam sentymentalny stosunek do przyrody, ale ta książka to przegięcie nawet dla mnie.
Metafora goni metaforę, antropomorfizacja w co drugim zdaniu.
Gdyby wyciąć przeróżne środki wyrazu, treści w książce pozostałoby niewiele. Ta książka jest wręcz czystą metaforą, baśnią rozciągniętą na 250 stron. Baśnią, która, jak widać, porywa czytelników.

Nie daję niższej oceny, bo być może wiele osób dzięki tej pozycji zmieni swój stosunek do przyrody i to jest jakaś wartość, ale zwyczajnie nie wydaje mi się, by była to rzecz dobrze napisana. Styl obfitujący w wyrażenia takie, jak "nowa obywatelka lasu", "nierozsądne drzewa", "maleńkie piękności", "koniec beztroskich dni", "pogoda skrywa w kołczanie kolejne strzały" (litości!) jest w moim odczuciu zwyczajnie grafomański. Nachalność tego stylu męczy, rozśmiesza i przeszkadza w lekturze.
Uwagi na temat wartości "naukowej" tej pozycji wyrazili już inni czytelnicy. Mnie zirytowała liczba powszechnie znanych faktów przedstawianych jak wiekopomne odkrycia.

Żeby już się nie znęcać: "Sekretne życie drzew" to fajna baśń pobudzająca wyobraźnię i rozbudzająca wrażliwość na przyrodę. Autor próbuje wyrazić swój zachwyt lasem, jak tylko potrafi.
Polecam tę książkę jako wieczorną lekturę dla rodziców i dzieci. Baśniowe sny gwarantowane.

Lubię drzewa, w lesie spędziłam setki godzin i mam sentymentalny stosunek do przyrody, ale ta książka to przegięcie nawet dla mnie.
Metafora goni metaforę, antropomorfizacja w co drugim zdaniu.
Gdyby wyciąć przeróżne środki wyrazu, treści w książce pozostałoby niewiele. Ta książka jest wręcz czystą metaforą, baśnią rozciągniętą na 250 stron. Baśnią, która, jak widać,...