Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Chciał jedynie, żeby pozwolono mu przeżyć. Chciał być kimś, a nie nikim. Nie umrzeć za to tylko, że jest po prostu sobą”.

Ułomność, uprzedzenia czy ograniczenia ludzkie doprowadzają do wzajemnej niechęci i pogardy. Jedni nienawidzą drugich i tak w kółko, każdy tkwi w niechęci do siebie samego, ale zmuszeni są do wdziania maski i odgrywania ról jakie zesłał im los. Ta konkretna historia uwiecznia to co brzydkie w człowieku, wywołując czasem na wierzch ukryte piękno podszyte strachem, przymusem czy pragnieniem aby stać się kimś zupełnie innym, kimś lepszym. Nieograniczona chęć władzy. Ujrzenia swych wrogów na kolanach, płaczących się było siłą napędzającą każdą ich decyzje, krok. Aby osiągnąć to czego nie udało się dokonać innym byli zdolni do wszystkiego, ten pęd aby w końcu spełnić swoje przeznaczenie, aby nareszcie niespokojny duch mógł zaznać spokoju było silniejsze od bólu.

W trakcie ponad600 stron targały mną przeróżne emocje. Nie jest to książka do poduszki, czy w trakcie jednego nudnego wieczoru, gdyż Shelley Parker-Chan zmusza czytelnika do stawienia czoła okrutnej brutalnej męskiej sile, niesprawiedliwościom jak i wszelkim ludzkim maską skrywającym potworów. Ta historia skupia się w głównej mierze na kwestiach genderowych, m.in. tego, że ciało jest wyłącznie narzędziem, które ma służyć do wykonania zadania, łatwo jest manipulować innymi dostrajając się do ich ukrytych, wstydliwych potrzeb. Książka napompowana jest akcją, każdy rozdział przynosił nowe rewelacje, nowe informacje, które często wplątywanie mimochodem miały tak ogromne znaczenie. Poznałam bliżej bohaterów, skrywane w nich emocje, uczucia w końcu wyszły na wierzch, z radością spoglądałam jak wznoszą się jak i upadają.


„Znał takie spojrzenia. Czuł je na sobie przez całe życie: wzrok mówiący wyraźnie, że w oczach innych ludzi nie jest nawet osobą, ale zwykłym przedmiotem. (...)chciał, by chłopak poczuł, czym jest wzgarda i odtrącenie. Chciał by poznał smak cierpienia wywołanego przez obrzydzenie całego świata”.
Spotykamy całą rzeszę postaci kobiet jak i mężczyzn, którzy zmuszeni byli do odgrywania swoich ról, dlatego tak przyjemnie było mi śledzić perspektywę tych paru bohaterów, dzięki czemu czułam, że ta historia jest rzeczywiście żywa, pełna pasji, gniewu oraz namiętności. Pomimo tego, że Shelley nie wdraża się w dosadne opisy scen brutalności, wulgarnej siły to i tak wiele razy musiała odetchnąć od nadmiaru emocji, ciężko jest czytać takie sceny, w których bohaterowie przeświadczeni są o swojej niższości, którzy nie byli traktowani niczym człowiek lecz kawał mięsa. Ogromnie chciałabym też zwrócić uwagę na Królową Soli, której genialny, bystry umysł skrywany był pod tonami makijażu, fałdami ubrań tylko po to aby nie przyćmić męża, któremu brakowało rozumu.

Na przestrzeni obu tomów najbardziej w mojej pamięci zapadnie postać Ouyanga, generała, eunucha, który nie tylko akceptował ból, ale zadawał go sobie dzień w dzień aby dźwigać brzemię podjętych decyzji. A to tylko przybliżało go nieuchronnie do obranego celu, nie patrzył na koszta czy konsekwencje swojej zemsty. Stał się wręcz martwą powłoką, która bezwolnie wykonywała podstawowe czynności, a w głębi duszy, naprawdę głęboko pogrzebał samego siebie. Odebrano mu coś więcej niż męskość, ale życie, wybór jak i wolność. Nie jestem postaciami z tej historii i daleko mi do nich, dlatego tak ciężko jest mi w ogóle zrozumieć Wang Baoxinga, nie byłabym w stanie nigdy dokonać czy mówić tego co on, aby dopełnić swojego planu.

„Zamieszkiwała swoje ciało, kryła się cal pod powierzchnią, nosiła je jak marionetkę, z poczuciem własności i dumy, lecz nigdy się z nim w pełni nie identyfikowała”.

Opowieść skupiona na wojaczce, naradach wojennych, ustalaniu planu działania, kolejnego kroku aby być zawsze przed przeciwnikiem. Obserwowałam jak działa umysł Zhu, obserwowałam z zamiłowaniem jak pomału trybiki jego/jej geniuszu ukazują przed nami jego/jej wielkość. Podobało mi się obserwowanie jak Zhu, taka niepozorna istotka potrafiła zmierzyć się z przeciwnikiem, często wychodząc z tego obronną ręką. Więc, zdecydowanie ukierunkowanie tej historii głównie na politykę jak i wojaczkę było strzałem w dziesiątkę. Shelley bardzo dobrze dryfuje między akcją, a walką, a należy zaznaczyć, że oprócz Ouyanga bohaterowie nie posługiwali się bronią, nie mieli doświadczenia bojowego, byli jednak zdeterminowani i pełni pasji, a ich zemsta była bardzo wyrafinowana. Dążyli do zniszczenia wroga od środka, a wszelkie dworskie intrygi, knowania zostały bardzo dobrze dopieszczone.

Żeby nie było samych plusów, muszę też wspomnieć o wadach, w paru momentach miałam wrażenie jakby fabuła stanęła, nie rozumiałam ciągu wydarzeń, który był momentami zbyt chaotyczny. Pewne sceny nie zostały odpowiednio dobrze rozwinięte i często bazowałam na domysłach.  Lecz pomimo tego tłumaczenie tej książki jest naprawdę bardzo dobre, te książkę czyta się błyskawicznie I jak tylko załapiesz rytm tak już do końca czytasz i podziwiasz geniusz Shelley Parker-Chan, obserwując biernie los, który spotyka postaci, bezlitosny i okrutny. Wiedź, że ta książka nie bierze jeńców.

„Chciał jedynie, żeby pozwolono mu przeżyć. Chciał być kimś, a nie nikim. Nie umrzeć za to tylko, że jest po prostu sobą”.

Ułomność, uprzedzenia czy ograniczenia ludzkie doprowadzają do wzajemnej niechęci i pogardy. Jedni nienawidzą drugich i tak w kółko, każdy tkwi w niechęci do siebie s...

Rozwiń

Zwiń

„Obserwuję cię jak każdego dnia starasz się sprostać wymaganiom najróżniejszych osób. Bierzesz na siebie coraz więcej. Czasem jestem zmęczony samym patrzeniem na ciebie. Zastanawiam się jak się wtedy czujesz”?

Mona Kasten udowadnia, że nie jest autorką jednego gatunku, wyszła naprzeciw oczekiwaniom czytelników i sprezentowała całkowicie nową, fantastyczną historię. Początek książki obfituje w dość szeroko rozwinięte nazewnictwo. Autorka przybliża nam dzieje losów bogów Tuahe De Danann, którzy dawno temu wkroczyli do Irlandii i od tamtej pory przekazują zdolności swoim potomkom. Losy każdego z nich przeznaczone są do wielkich jak i małych czynów, ale jedno jest pewne muszą za wszelką cenę rywalizować jak i walczyć o swoją pozycje, a sojusze są dość kruche.
Nie ukrywam ciężko jest spamiętać co niektóre nazwy. Świat a raczej jego polityka wydaje się mocno zawiła i jak do tej pory poznałam ledwo ćwiartkę tego co autorka chciała przekazać. Ciężko jest mi też określić tę historię, ale przede wszystkim w moim mniemaniu to młodzieżówka z elementami fantastycznymi. Zbyt wiele kwestii zostało nierozwiniętych i chyba za mocno wpleciono politykę oraz rebelię, które autorka ukazała tak po łebkach. Irytuje mnie iż tak szybko ta historia dobiegła końca, przez co czuję jakbym otrzymała niewystarczającą dawkę informacji. W końcu nie wiem kto jest ich przeciwnikiem, czego chcą?

Zoey uczęszcza do Akademii Everfall, w której potomkowie bogów poszerzają swoje umiejętności, bez względu czy ich dar jest mniej lub bardziej potężny. Do szkoły zostają przyjęci już od 15-16 roku życia, ale wszystko też uzależnione jest kiedy objawił się ich dar. Podzieleni są na poszczególne domy: Dom Brązowych Wilków, Dom Srebrnych Kruków oraz Dom Złotych Liści. Sam pomysł na fabułę wydaje się być ciekawy, ale w paru momentach nie umiałam wyzbyć się uczucia, że „Fallen Princess” przypomina mi Winx czy Tajemnice Domu Anubisa. System magiczny, podział na szkoły, to wszystko sprowadza się do tego,że historia wydawała mi się znajoma, lecz nie sądzę aby to była jej wada, wręcz autorka ciekawie wykreowała swój świat. W raz z bohaterką staramy się odkryć prawdę, $mierć chłopaka nie wydaje się zbiegiem okoliczności, a droga do prawdy jest ogromnie niebezpieczna.

„Przez ostatnie kilka lat dzień w dzień dążyłam do perfekcji i nigdy nie zaryzykowałabym zachowania, za które mogłabym otrzymać ostrzeżenie. Ale teraz? Straciłam dom. Reputację (…) Matka wolałaby żebym miała inną magiczną moc. Niewiele zostało mi do stracenia”.

Ciężko było mi z początku polubić Zoey, to raczej kwestia jej nastawienia, ciągle żyła w przekonaniu, że mając wpływową matkę zasiadającą w radzie jest nietykalna. Tak też było. Aczkolwiek, bardziej irytowało mnie jej ślepe podążanie za ludźmi, którzy skromnie rzec ujmując ''mieli ją w głębokim poważaniu”. Autorka zaskarbiła sobie moją sympatię tym, że właśnie stworzyła postać tak bardzo prawdziwą, która poszukuje atencji ze strony swojego środowiska, tej odrobiny ciepła, jakiegoś uczucia, które jak do tej pory dawali jej znajomi. Przyjemnie było oglądać to jak rozwijała skrzydła, jak z biegiem czasu stała się silna i samowystarczalna, przestała patrzeć na świat w pastelowych kolorach, ale w końcu podciągnęła suknię, zdjęła pantofelki i ruszyła w bój. Zoey zaczęła walczyć, pomału zaczęła stawiać odważne kroki aby pogodzić się ze swoim losem. Jej relacja z matką przedstawia ogromnie wzruszające momenty, w końcu ciężko jest sprostać oczekiwaniom matki, która obecnie widzi w tobie zmarnowany potencjał czy rozczarowanie. Z księżniczki w potwora, tak można określić drogę Zoey.

„ - Jak leciało to przysłowie? Krowa, która dużo ryczy mało mleka daje.
- Z przyjemnością udowodnię, że się mylisz.
- Tylko na to czekam. Lubie mleko.
To była prawdopodobnie jedna z najgłupszych dyskusji, w jakiej kiedykolwiek uczestniczyłam”.

Uwielbiam postaci poboczne, naprawdę ich uwielbiam, nigdy nie mogłam zarzucić autorce tego, że źle kreowała swoje postaci, bo zawsze poświęcała dużo uwagi aby rozwinąć ich osobowość. Zresztą ubóstwiam tę odrobinę humoru, która się pojawiła. Tak właściwie każdy czymś się wyróżniał, w tej historii brak jest schematycznych postaci, każdy kieruje się własnym dobrem i ciekawe jest odkrywanie drugiego dno kryjącego się w tej historii. W „Fallen Princess' mamy ukazany motyw radzenia sobie po stracie ukochanej osoby, ukazuje wyboistą drogę od zaprzeczenia, złości do akceptacji. Zbyt wiele osób żyje na marginesie bo nie są wystarczająco fajni.

„Kiedy podniósł wzrok, zaparło mi dech w płucach. W jego oczach była rozpacz, której nigdy wcześniej nie widziałam. Nie chciał poddać tej walki, ale był bliski tego – i ta myśl rozwalała go kompletnie. Nie pozwolę ci odejść, Zoey. Nigdy”.
Dylan jest Żniwiarzem, z którym musi współpracować Zoey, chłopak zmusza ją do zdjęcia różowych gogli z oczu aby w końcu zmierzyła się z rzeczywistością. Podobało mi się jak zmuszał ją do myślenia, kwestionowania tego co ją otacza.

Jak wcześniej wspomniałam dość pobieżnie poznajemy ten świat, aczkolwiek chyba mogę zdradzić, że pojawiają się dearg due, czyli wampiry, a raczej ich namiastka. Czekam na kolejne tomy z serii, gdyż czuję ogromny niedosyt i chcę się przekonać jak autorka rozwiąże pewne wątki.

„Obserwuję cię jak każdego dnia starasz się sprostać wymaganiom najróżniejszych osób. Bierzesz na siebie coraz więcej. Czasem jestem zmęczony samym patrzeniem na ciebie. Zastanawiam się jak się wtedy czujesz”?

Mona Kasten udowadnia, że nie jest autorką jednego gatunku, wyszła naprzeciw oc...

Rozwiń

Zwiń

Nie ukrywam „Iron Flame” to cegła jakich mało, drobna czcionka, ogromny format, ale czas spędzony w trakcie poznawania każdej kolejnej strony jest nie do opisania Nie jest to literatura wysokich lotów, ma naprawdę dużo wad, wiele razy wręcz ciskałam gromami z oczu, ale i tak przeczytam kolejne książki z serii Empireum. Nie brak drastycznych, romantycznych czy ogromnie ważnych chwil, zapadają w pamięć i przynoszą ten dreszczyk emocji, który tak uwielbiam u Rebekki. Iron Flame mówi o tym jak bardzo destrukcyjna może być miłość, przedstawia losy tych którzy są w stanie poświęcić się aby inni mogli żyć. W dodatku pokazuje, że warto doceniać każdą, nawet najmniejszą chwilę, gdyż łatwo jest utracić to o co tak bardzo walczymy. Nareszcie rodzeństwo Sorrengail otrzymało więcej czasu aby zacieśnić relację, to samo dotyczy się przyjaciół Vi, którym zależy na niej, pomimo jej starań aby ich od siebie odsunąć. Będą zmuszeni stawić czoła prawdziwe, przejrzeć kłamstwa i opowiedzieć się po jednej ze stron. Niestety nie za każdymi decyzjami stoją słuszne uczynki.

Co pokochałam?
Zdecydowanie największą zasługą tej książki są: smoki. Nie ukrywam, ale za każdym razem gdy chociaż mimochodem ktokolwiek z tej trójki zabierał głos wybuchałam śmiechem, są doprawdy cudowni jak i ogromnie cenię ich relację. Tairn zmagał się z wybuchami nastoletniej Andarny, której humorki pasowały do jego własnych, w końcu jabłko pada niedaleko od jabłoni. Oraz Sgaeyl ta smoczyca definitywnie należy do moich ulubionych, tym bardziej informacji, których się o niej dowiedziałam zmiotły mnie z planszy.

Tej historii towarzyszy świetny klimat, jak zawsze w ogromnych emocjach śledziłam poczynania Vi w kwestii przetrwania w Basgiacie, poświęciła ogrom czasu poszukiwaniom aby coś wykraść jak i odkryć zatajaną od lat prawdę. Musiała zaryzykować i zaufać bliskim pomimo obawy nie tylko o swoje życie. Wszyscy starają się przetrwać pomimo tego, że nie są gotowi na to co nadchodzi, w dodatku czas również nie jest po ich stronie. W dodatku w tym tomie jest więcej brutalności, nowe zajęcia są brutalne, wiele osób stało się pozbawionymi czynnika ludzkiego istotami owładniętymi rządzą zemsty, pojawia się cała masa nowych przeciwników.

Topór w szafie
Życie u boku jednego z najpotężniejszych i najgroźniejszych ludzi nie może być nudne, czego doświadcza Vi. Musi stawiać czoła sekretom swojego ukochanego, który niechętnie dzieli się z nią swoją przeszłością, w końcu musi ona zadawać odpowiednie pytania, na co ona nie jest w ogóle gotowa. Niestety, ale Violet obsesyjnie starała się zmienić Xadena, narzucając mu jaki ma być. Nie mógł posiadać własnych sekretów, wiecznie musiał jej coś udowadniać czy walczyć o jej atencję, gdyż w innym wypadku musiał wybierać: ją, albo swoje sekrety. Tak właściwie jest on jedyną osobą w tym „związku” która nie tylko się starała, ale i coś czuła, jego wyznania miłosne były piękne, starał się i kochał ją ponad wszystko, nie wymagał od Vi udowadniania swojej miłości. Chociaż nie ukrywam jego zachowanie w pewnym momencie było mocno toksyczne, co oczywiście wytknęła mu Vi porównując go do Daina. Wydaje mi się, że Vi zbyt mocno wyidealizowała Xadena, stworzyła fałszywy obraz w swojej główce jakim człowiekiem on jest, przez co później wszystko ją irytowało jak i jej przeszkadzało, zdecydowanie łamały mi serce sceny, w których Xaden musiał przypominać sobie o tym, że ona go kocha:
„less than a minute” kto wie, ten wie.

Relacja bohaterów
Ciężko jest mi w jakikolwiek sposób nazwać to coś między nimi, odważę się stweirdzić całkowity downgrade pod względem jakiekolwiek emocjonalnej relacji. Po pierwsze, wszelkie ważne rozmowy były ucinane aby w ich miejsce wcisnąć sceny łóżkowe, gdyż jak możecie się spodziewać Xaden jak i Vi nie dorośli do prowadzenia normalnych dialogów, wszystko trzeba było rozwiązać kłótnią, obrażaniem się, ucieczką, a najlepiej kończąc wszystko w jego sypialni. Czysto platoniczna relacja sprowadzająca się wyłącznie do pociągu fizycznego, podkreślane jak bosko wyrzeźbione są jego mięśnie, jaki on piękny no i ten jego zapach mydła o poranku...

W tym tomie autorka nie szczędziła nam całej masy nowych postaci, mam nadzieję, że stworzyła ich nie po to aby później nam ich odebrać... Z czasem ich natłok potrafi przytłoczyć, więc radzę dobrze zapamiętać ich sobie, aby z czasem nie tracić czasu na przypominajkę kim oni są. Lecz tak właściwie zostali zepchnięci na dalszy plan i pojawiali się gdy byli niezbędni. Cieszę się, że tak właściwie każda z postaci ma swój charakter, osobowość, dzięki czemu nie są nudni ani schematyczni.

Czego nie polubiłam?

Violet w 4th Wing: silna, sprytna, która żonglowała ironią i sarkazmem przy tym będąc na tyle odważną aby skopać tyłki każdemu swojemu wrogowi wykorzystując swój największy atut czyli umysł. Violet w IF: płaczliwa, smętna, irytująca, słaba witalnie, wiecznie marudząca dziewczynka.
Wydaje mi się, że dziewczynę przytłoczyło dosłownie wszystko, na jej barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność, jest jedyną w stanie odkryć prawdę w dodatku posiada niebywałą moc, widziała za dużo śmi3rci bliskich, ledwo sama uporała się z traumą, a musi stawić czoła kolejnym problemom. Dlatego nie dziwicie mi się, że to właśnie największe rozczarowanie poczułam w stosunku do niej. Była moją idolką, lecz nie mam pojęcia dokąd obecnie zmierza autorka kreując w taki sposób Violet. Rozczarowały mnie jej decyzje, jej brak rozsądku, dziecinne zachowanie, jakby nie była sobą. W pierwszej części często Vi podkreśla jak to szkoda, że w pobliżu nie ma Xadena, który przyszedłby jej z pomocą. Jakby kiedykolwiek wcześniej (oprócz tych paru sytuacji) rzeczywiście go potrzebowała.

Schematy

Kolejna sprawa powtarzające się schematy, wydarzenia, słowa, cała ta książka sprowadza się do jednego i tego samego. Część pierwsza jak i druga nie ewoluuje, wręcz stoimy w miejscu. Czasem mimochodem w akcję wplątywane są co rusz ciekawsze momenty, ale czy były aż tak ekscytujące jak przy pierwszym tomie? Nie sadzę. W dodatku nieustanne powtórzenia, ta część sprowadza się do wiecznie tych samych opisów, problemów jak i rozterek. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy w ciągu 699 stron Violet miała wybity, lub prawie wybity bark, ile razy doznała kontuzji, ile to razy miała okaleczone czy posiniaczone ciało.

Tłumaczenie, korekta, redakcja...

Niebywale opornie szło mi czytanie tej książki, nie umiałam całkowicie wkręcić się w fabułę, przekład wyszedł momentami mocno nienaturalnie. Te zdania nie miały sensu. Po angielsku owszem, ale po polsku nie. Musiałam zatrzymywać się, czytać zdania po parę razy, gdyż najzwyczajniej w świecie nie miały sensu, były błędne i nielogiczne. Płeć osób, istot była zmieniona, wydaje mi się że korekta powinna była wyłapać te błędy, gdyż cena książki obowiązuje nie tylko do pięknego wyglądu, chcę otrzymać dobrze dopracowany tekst, błędy się zdarzają owszem, ale nie w takiej ilości. Tłumaczenie co niektórych lepszych cytatów straciło na wartości, pierwszy lepszy z brzegu:
„My house. My chair. My woman” zastąpiło „Mój dom. Moje miejsce. Moja kobieta”
wybaczcie, ale miejsce w tym wypadku nie pasuje, niszczy kontekst jak i odbiera sens wypowiedzianym słowom.

Niestety tej książce brak logiki, wydarzenia są chaotyczne, postaci pojawiają się znikąd. Często w połowie akcji autorka zaczyna bardziej rozwijać zdania dodając od siebie postaci czy jakieś informacje, opisy są dość płytkie i mało szczegółowe. Niestety widać, że z tą książką Rebecca miała problem, sama stwierdziła, że była bliska wypaleniu. Wiele rzeczy nie trzyma się sensu, jedynie dowiesz się jakiś konkretów wraz z biegiem kolejnych rozdziałów, gdyż odpowiedzi pojawiają się parędziesiąt stron dalej. Miałam wrażenie jakby czasem Vi zapominała o celu swojej misji, zajmowała się innymi rzeczami a dopiero później do nich wracała. Pierwsza część, czyli nauka w Basgiacie rozszerzona jest do parunastu tygodni, lecz proszę zauważ, że w tej książce każdy tydzień sprowadza się do 3 dni, soboty, niedzieli oraz czwartku. Jakby reszta dni w ogóle nie istniała.

Nie ukrywam „Iron Flame” to cegła jakich mało, drobna czcionka, ogromny format, ale czas spędzony w trakcie poznawania każdej kolejnej strony jest nie do opisania Nie jest to literatura wysokich lotów, ma naprawdę dużo wad, wiele razy wręcz ciskałam gromami z oczu, ale i tak przeczytam kol...

Rozwiń

Zwiń

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie”.

Są książki, które potrafią wstrząsnąć czytelnikiem zmuszając go do zmierzenia się często z brutalną rzeczywistością, z tym jak okrutny potrafi być człowiek, oraz jak bardzo nasze zachowania, słowa potrafią ranić. Myślałam, że byłam gotowa na tę książkę, byłam w błędzie, ale potrzebowałam jej nawet bardziej niż myślałam. Ta historia w brutalny sposób każe nie tylko Sam zmierzyć się z przykrymi sytuacjami, wyciągnąć z nich wnioski przy tym otwierając oczy często na własne błędy, zniszczyła, zburzyła i zdewastowała mury, którymi się otaczałam przy tym lecząc części mnie samej. Ostatnim razy takie emocje odczuwałam czytając „Gwiazd naszych wina” Johna Greena czy „Zanim się pojawiłeś” Jojo Moyes więc ta książka naprawdę jest wyjątkowa. Sam w przeszłości popełniła błąd, za który przyszło jej surowo zapłacić teraz, ale z każdym dniem uczyła się wybaczać sobie, przekraczać granice własnych ograniczeń i otworzyła sobie możliwość stania się prawdziwą sobą. Udało jej się znaleźć odpowiednich ludzi, przy których nauczy się wznosić, nie opadać.

„Piszę. Ona słucha... Wreszcie mamy wiersz, który nie jest wielowyrazową formą przeprosin, ale mówi o żalu, drugiej szansie, głębokim lęku przed odrzuceniem zmieniającym cię w kogoś, kim wcale nie chcesz być. Mówi o tym, że kiedy zrozumiesz, kim się stałeś, bardzo chcesz – pragniesz z całej duszy – być kimś innym. Kimś lepszym”.

To nie jest zwyczajna książka, to piękna, burzliwa i wzruszająca opowieść o dziewczynie, która nauczyła się maskować, udawać, kłamać i żyć pod dyktando innych, której umysł nie pracuje znanymi nam schematami, która potrzebuje wsparcia, zrozumienia często sięgając po nie metodami znanymi tylko sobie. Dziewczyna okryła jakie pozytywne wrażenia wywierają na niej słowa, że przelewanie swoich emocji, uczuć, wrażeń na papier pomaga pogodzić się z każdym dniem, który nie musi być szary i nudny, a można z niego wyciągnąć naprawdę dużo piękna.

„Wreszcie mama zaprowadziła mnie do logopedy. Chodziłem raz na tydzień, ale raczej nie robiłem postępów. W końcu doszedłem do wniosku, że chyba łatwiej będzie przestać mówić... To mi dało coś, czego dotąd nie miałem. Chyba … dało mi głos”.

W książce poruszono kwestie toksycznych relacji, stosowania przemocy aby zasłużyć na chwilową aprobatę swoich koleżanek, o tym jak często jesteśmy zbyt słabi aby udźwignąć ciężar odpowiedzialności. O tym, że często krzyk potrafi być niesłyszalny, o tym że ciężko jest dać komuś drugą szansę, przebaczyć, zapomnieć. Jak okropna potrafi być samotność, oraz o tym, że w ciszy kryją się dobre rzeczy, a natłok myśli może prowadzić do zguby. O tym jak bardzo osoby, którym postanowiliśmy zaufać ranią nas, szufladkują i przypisują do konkretnej kategorii, o tym że często jest mniej nas, a więcej innych.

„Kiedy z nim jestem, nie czuję się chora, naznaczona ani uszkodzona. Czuję się normalna. Przy nim czuję się totalnie i zupełnie normalna”.

Podobał mi się wątek oddawania dobra, często lekki gest, zwrócenie czyjeś uwagi „hej, nie jesteś sam” potrafi zdziałać cuda. Ta książka pokazuje, że bardzo często upadamy, ale ważne jest aby nauczyć się podnosić. Ta książka oprócz pięknego wnętrza skradła moje serce tym jaka to mądra, zabawna i urocza była. Napisana jest w iście poetyckim stylu, rozmowy bohaterów, ich uzewnętrznianie się napawało mnie ogromnym zaskoczeniem jak i byłam pod wrażeniem. Sam na swojej drodze spotkała ludzi, którym zależy na niej samej, uczyli ją postrzegać świat, AJ uczył jej gry i pisania tak aby pokazywało kim jest W piękny sposób autorka przedstawiła wpływ Carolinie na Sam, która znalazła ją w chwili słabości i otworzyła przed nią drogę do „Zakątka Poetów” miejsca szczególnej wagi, które pomaga w chwilach słabości, radości.

„Nie szukałam cię. Chciałam poszukać siebie. Ale tu jesteś i znajdując cię, chyba trafiłam na samą siebie”.

Są książki, które potrafią wstrząsnąć czytelnikiem zmuszając go do zmierzenia się często z brutalną rzeczywistością, z tym jak okrutny potrafi być człowiek, oraz jak bardzo nasze za...

Rozwiń

Zwiń

Przymknij oko, weź oddech a potem pomyśl, że to tylko fikcja literacka. Gdy zamknięcie jednego oka nie wystarczy zrób to i z drugim. Może czasem zbyt dosadnie bierzemy sobie pewne sceny z książek do serca, ale z drugiej strony, gdy są one absurdalne to dlaczego nie mielibyśmy tego robić? W tej książce jedna bardziej absurdalna scena goni kolejną. Początek tej historii przepełniony jest niemożliwymi scenami, od których można nabawić się migreny, pomylenie lepkości krwi z miodem, stopa przejechana powozem, zauroczenie dziewczyną z powodu jej wyglądu, niezdarności, koloru oczu... zacytuję słówko z animacji Hotel Transylvania: „zing i już się zakochali”.

Autorka zdecydowanie ma przed sobą jeszcze długą drogę aby ulepszyć swój warsztat, niestety dużo traci na tym brak autentyczności. Jej książka sama w sobie jest dość interesująca, nie brak jej lekkości, aczkolwiek nie polecam jej dla czytelników bardziej wymagających. Muszę też zwrócić uwagę na to, że „Bezsilna” jest kopią innych książek, a wręcz brutalnie wyciągniętych scen, motywów jak z „Igrzysk Śmierci”, „Niezgodnej” rzucanie nożem, skaleczenie ucha, serii z Krwi i Popiołu ciągła obsesja Pae aby dźgać, rzucać i kaleczyć Kaia, a nawet to robiła, jego fascynacja, pobudzenie gdy obrywał od niej i to mocno było doprawdy dziwaczne, nie zapominajmy o wątku labiryntu czyli mamy nawiązanie do Harry'ego Pottera i Czara ognia czy nawet do Rywalek.

Prawdopodobnie mało kto pamięta teraz serię Czerwona Królowa Victorii Aveyrad, musicie wiedzieć, że z tej książki autorka zapożyczyła więcej niż połowę wątków, jej historia w głównej mierze opierała się właśnie na niej, desperacja aby okraść z monet księcia, który zawędrował do dzielnicy nędzy, walki obdarzonych zdolnościami członków elity, silne rządy króla, system magii, wątek rebelii, a nawet relacje rodzinne, w tym trójkąt miłosny, zdolności magiczne matki Kaia i Cala (postaci z Czerwonej Królowej). Jestem dość krytycznym czytelnikiem, nie wszystko mi się podoba, ale ta historia miewała lepsze jak i gorsze momenty, to prawda. Zdecydowanie nie przepadam za tak mocnym zrzynaniem scen z innych książek, spotkałam się z trafnym porównaniem „Bezsilnej” do fanfika i wydanego pod publikę TT Irytujące było czytanie scen, które już znałam, miałam wiecznie poczucie deja vu, nieustannie w głowie powtarzałam mantrę „ale to już było”!

Jak wspomniałam wcześniej, historia nie grzeszy świeżością, bo jej tu nie ma. Wałkowane są te same wątki, schematy, które czytelnicy na całym świecie uwielbiają i wywyższają. ALE, ta historia ma w sobie tę lekkość, którą uwielbiam, czyta się ją błyskawicznie, a sama historia, w którymś momencie zaangażowała mnie. Chociaż nie ukrywam, panowało dużo sprzeczności. Obecnie to rzadkość aby jakąś autorka starała się poświęcić aż tyle czasu relacji miłosnej postaci ( a nie mówię o obyczajówkach, romansach, czy erotykach), zawsze ta relacja wplątywana była gdzieś mimochodem, ale tutaj stanowi ona główny budulec. Relacja Paedyn oraz Kaia okazała się dla mnie mocno ciekawa, podobało mi się jak on przekraczał granice dziewczyny aby tylko zwrócić jej uwagę na siebie, jak za pomocą słów, gestów i czynów przekonywali się, że są dla siebie stworzeni. W tym wypadku, co jest chyba rzadkością, to mężczyzna zakochuje się pierwszy i nie boi się do tego przyznać. W dodatku odrobina miłosnego rozczarowania, świetna gra na emocjach czytelnika i piękne romantyczne sceny, które zapamiętamy na długo, czy wyznania miłosne w najbardziej nieoczekiwanych chwilach.

Muszę znowu pomarudzić, gdyż nie do końca podobało mi się omijanie głównych wątków tej historii, wielu rzeczy musiałam się domyślać, lub czekać cierpliwie aż autorka raczy zdradzić co bardziej istotne informacje. Jak się nad tym zastanowić nie ma tu nijakiego wprowadzenia na czym opiera się świat, do czego doprowadziły te a nie inne wydarzenia, dlaczego ludzie nie reagują (strach nie jest wyjaśnieniem), każdy z sąsiadów stanowi dla siebie zagrożenie, czemu w turnieju brało udział tylko 9 kandydatów i czy naprawdę ludzie sami wybraliby Pae? Nigdy nie było wspomniane jak uczestnicy turnieju są wybierani!

Dość mało roztropne jest wrzucać do turnieju zawodowego zab0jcę, który musi udowodnić tatusiowi, że jest coś wart, a reszta składa się z co bogatszych dzieciaków, czy tych z marginesu społecznego, gdzie tu sprawiedliwość? Mam tak wiele pytań, tak wiele spraw nie daje mi spokoju. Tak właściwie budowa świata jest dość słaba. Autorka często mimochodem, nawet w środku akcji, wciskała szczegóły chociażby związane z turniejem, mogę zrozumieć czemu nie chciała zdradzać wszelkich kart na początku książki, ale jednak co istotniejsze informacje powinny być zawarte właśnie na początku aby czytelnik wiedział na czym stoi. Pewne wydarzenia się rozgrywają bo tak, autorka nagina prawdę do swoich potrzeb przy okazji nie wywierając czasem na mnie żadnych wrażeń.

Gdy mówimy o tłumaczeniu należy wziąć pod uwagę, że różnice mogą a czasem muszą się pojawić. Tekst ma być zrozumiały i czytelny w odbiorze, tym bardziej można tak zaadaptować tekst aby wpasowywał się w historię czy daną kulturę, im mniej zrozumiały tym gorzej. Gdy mam taką możliwość to porównuję tekst, sama ukończyłam studia na kierunku tłumaczeniowym, więc uczyłam się jak najlepiej odwzorować tekst, co nie zawsze jest proste, aczkolwiek najbardziej rzuciły mi się w oczy następujące wyrażenia:
- „przez to, że tarzaliśmy się w błocie” - „ from rolling around in the ring” (ring, miejsce walk nagle zmieniło się w błoto)
- „ król oczekuje księcia w sali tronowej – the king request your presence in the throne room ( w tym fragmencie nie można odgadnąć, którego księcia ma na myśli, nie jest to też bezpośredni zwrot do osoby, tak można mówić nawet za kogoś plecami. Tak wcześniej był opisany zwrot „Książę Kaiu)
- the wheel of a merchant's cart rolls over my toes – przejechało mi po stopie (stopa i palce to nie to samo)
- completely ordinary - niezpozorną zwyczjną 36str
- Ugh, you're hopeless when it comes to clothes, Pae – Ech nie da się z tobą rozmawiać o ubraniach, Pae 38str
- do you always fall into the arms of handsome strangers, or is this a new thing for you? - często wpadasz w ręce przystojnym nieznajomym czy tylko ja mam takie szczęście?

Rozdziały prowadzone są głównie z perspektywy dwóch postaci Kaia i Paedyn, często ich rozdziały łączyły się, czyli autorka w jednym rozdziale przedstawiała to jak Pae odbierała pewne momenty, aby w drugim rozdziale przedstawić tą samą scenę, ale oczami Kaia. Całkiem polubiłam kreację postaci, nie tylko głównych, podoba mi się, że wiem o nich stosunkowo mało, że ich decyzje posiadają drugie dno, że tak właściwie nigdy nie wiemy z kim mamy do czynienia. Jest to dobra książka do przeczytania tak właściwie naraz. Romans w tej książce jest po prostu uroczy i słodki, on jest w stanie dla niej świat zniszczyć. Książka pozwala oderwać się od rzeczywistości, sięgając po Bezsilną sięgasz po coś lekkiego. Warto wyrobić swoje własne zdanie o książce, w końcu każdy ma swoje gusta.

Przymknij oko, weź oddech a potem pomyśl, że to tylko fikcja literacka. Gdy zamknięcie jednego oka nie wystarczy zrób to i z drugim. Może czasem zbyt dosadnie bierzemy sobie pewne sceny z książek do serca, ale z drugiej strony, gdy są one absurdalne to dlaczego nie mielibyśmy tego robić? W...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli nie pamiętasz co działo się w poprzednich tomach, nie przejmuj się, Patricia Briggs leci czytelnikom na ratunek i niczym w serialu popularnej platformy streamingowej możesz praktycznie usłyszeć sentencję: „previously on” czyli przypomnienie wydarzeń nawet z pierwszych tomów serii.

W książkach tej autorki, a zwłaszcza w serii o Mercedes, nie można liczyć na nudę, autorka świetnie dawkuje akcję, momentami w dość małych ilościach. Lecz niebywale istotne jest odkrywanie motywów, poszlak, jak i przyczyn zachowania co niektórych postaci. Nie ukrywam, tożsamość Żniwiarza nie jest tajemnicą, aczkolwiek musimy dokopać się głębiej, gdyż pierwsza powierzchnia to zaledwie wstęp do brutalnej prawdy, a im głębiej tym robi się bardziej przerażająco. Tym razem Mercedes mierzy się z pozostałościami pewnych traumatycznych wydarzeń, których zasługą są czarownice, okropnie dokucza jej ból głowy, gdyż oberwanie dyńką w dyńkę naprawdę boli, a co więcej jako towarzyszka alfy watahy Tri-Cities muszą wziąć odpowiedzialność za osoby, które znajdują się pod ich opieką. Jest to pełno etatowa praca i nie ma w niej czasu na zwolnienia lekarskie, czas wyruszyć na polowanie, ale ważne aby samemu nie stać się ofiarą.

Jeśli cenisz sobie w literaturze coś więcej niż SMUTną relację bohaterów, opatrzoną bogatymi epitetami czy wyrafinowanymi zwrotami różnych części ciała oraz nie przeszkadza ci wątek krwiożerczych wampirów, czarownicy ani wilkołaków to koniecznie sięgnij po tę serię. Relacja bohaterów budowała się naprawdę pomału i stopniowo nabierała kształtów. Ich związek opiera się na wzlotach jak i wielu upadkach, Adam nasz cudowny Alfa tej watahy, jest mocno terytorialny, którego zachowania sięgają chyba do czasu prehistorii, ma silne opiekuńcze zachowania, ale jest przy tym dość uroczy i słodki. Tak najbardziej to uwielbiam ten małomiasteczkowy klimat, gdzie wataha stanowi rodzinę. Mercedes posiada liczne grono znajomych, przyjaciół jak i wrogów. Świat, który wykreowała autorka jest bogaty i tak realistyczny, przepełniony magią, wierzeniami, legendami, strasznymi pradawnymi kroczącymi wśród śmiertelników. Ogromnie uwielbiam gdy cała wataha była w jednym miejscu, ich przekomarzania, przytyki, żarty sprawiały, że śmiałam się do łez.

Historia opatrzona jest mocno drastycznymi wątkami, w końcu sam Żniwiarz zbiera okrutne żniwo, panosząc się i wymachując swoim jeszcze straszniejszym sierpem na prawo i lewo. Podążamy z bohaterami jego śladem starając się przeszkodzić mu przed rozsiewaniem dalszych kłopotów, ale na przeszkodzie stoi wiele rzeczy. Cenię mocno samą Mercedes, jest zmiennokształtną kojocicą, nie jest silniejsza, ani groźniejsza od swoich przeciwników czy samych wilkołaków. Bardzo łatwo przychodzi innym ocenić jej tężyznę fizyczną, aparycję, ale to jak radzi sobie w walce, jak świetnie gra w grę o dominację będąc zazwyczaj parę kroków przed przeciwnikiem jest doprawdy świetne. Jak do tej chwili autorka nigdy mnie nie rozczarowała, każdy tom przedstawia nową historię, nowego przeciwnika, nigdy nie jest schematycznie ani nudno. Sprawy kryminalne zawsze są na pierwszym miejscu, a odkrywanie tajemnic bywa momentami przerażające, tym bardziej gdy bohaterowie stawiają czoła prawdziwym potworom.

Jeśli nie pamiętasz co działo się w poprzednich tomach, nie przejmuj się, Patricia Briggs leci czytelnikom na ratunek i niczym w serialu popularnej platformy streamingowej możesz praktycznie usłyszeć sentencję: „previously on” czyli przypomnienie wydarzeń nawet z pierwszych tomów serii.

...

Rozwiń

Zwiń

Kerstin Gier musiała pewnego magicznego dnia uznać, że to jest odpowiednia pora aby zacząć warzyć eliksir magiczny. Do magicznego kociołka wrzuciła Trylogię Czasu oraz Snów, łącząc przy okazji szczyptę magii z odrobiną miłości oraz ziarenek nawiązań do rebelii jak i politycznych anegdot. A wtem oto powstała właśnie „Niezapominajka”, która posiada wszystko to co było wcześniej czyli wciągającą fabułę, ogromne pokłady humoru a nade wszystko opowieść, która zwala z nóg. Efektem, który najmocniej odczułam to realizm, nie mamy tutaj przerysowanych postaci, nikt nie staje się Królem Arturem czy Morganą bo tak zażyczył sobie los. Co więcej w naszą stronę rzucane są zaledwie ochłapy, szczątkowe informacje, które ciężko połączyć w całość, co dodało tej historii pikanterii, w końcu po co z góry wszystko wiedzieć?


Kolejny raz Kerstin Gier stworzyła jakże ciekawą, pełną magii i niebezpieczeństw historię, która jest fascynująca jak i mocno wykraczająca poza pewne schematy. Musicie wiedzieć, jest to mocno bajkowa oraz idylliczna historia, którą spokojnie porównałabym do „Fantastycznych zwierząt i jak je znaleźć” czy „Kronik Spiderwicka”. Spotykamy w niej masę magicznych istot, od wróżek po mroczne elfy czy mini smoki, a do tego magiczne portale, przepowiednia o tym, który zniszczy lub uratuje świat ( lub coś w ten deseń) oraz tragiczną miłość (rodem z Shakespeare, ale nie dosłownie), która przezwycięży wszelkie przeciwności. Do tego masa niewiadomych, piętrzące się kłopoty, liczni i potężni wrogowie, wśród coraz to nowszych informacji, które niczym grom spadają na naszych bohaterów, ciężko jest odkryć prawdziwą naturę człowieka, którego twarz skrywają liczne maski.

Autorka świetnie buduje relacji: te rodzinne jak i miłosne, od zawsze jej historie wywierały na mnie ogromne wrażenie. Matilda jest „czarną owcą” w rodzinie, wiecznie rozczarowuje swoich rodziców, których ambicji nie potrafi sprostać. W dodatku mieszka pod jednym dachem z irytującym i nad wyraz okropnym kuzynostwem, którzy zbyt mocno biorą sobie pewne sprawy do serca i nie rozumieją słowa „dość”. Gdy goni cię facet w kapeluszu, nad głową słyszysz szelest skrzydeł, a twoim śladem podąża demoniczny pies, ciężko o ratunek, czego świadkiem był Quinn, który wiejąc ile sił w nogach wpadł pod samochód. Doznał rozwlekłych obrażeń, przez które spędził tygodnie w szpitalu, a potem ogrom czasu starając się odzyskać sprawność, którą cieszył się przed wypadkiem. Czemu to piszę? Chciałabym abyś miał czytelniku drogi szerszy obraz na całą sytuację oraz byś zrozumiał, że Quinn to specyficzna osoba, która lubiła błysk fleszy, być na językach czy sprawiać kłopoty, za które nigdy nie odpowiadał. Później przyszło mu mocno zmierzyć się z brutalną prawdą, bywały momenty kiedy był sam przeciwko całemu światu. Zmienił się on, jak i otoczenie, a czasem tak bardzo, że ciężko było doszukiwać się w tym tego co było mu znajome w przeszłości. Nie ukrywam z początku mocno mnie on irytował, gdyż był pyszałkowaty oraz dość wredny w stosunku do Matildy, ALE, z czasem zaczęłam lepiej go rozumieć i polubiłam go. Od początku był ogromnie żywą i prawdziwą postacią, która nie ukrywała tego co myśli, czuje.

Podoba mi się kierunek, w którym podąża ta historia. Jest taka bajkowa, można spokojnie się przy niej oderwać od problemów świata zewnętrznego. Postaci są zabawne, irytujące, straszne, przeurocze... każdy odgrywa szczególną rolę i czekam aby tak właściwie poznać ich lepiej. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwóch postaci. W ogóle ta książka to taki mini prezent dla fanów trylogii Czasu, gdyż pojawiają się tutaj odniesienia do nieodzownego, niebywale ważnego ktosia i zastanawiam się czy autorka pociągnie dalej ten temat, a liczę, że tak. Bawiłam się na niej cudownie, przeczytałam ją błyskawicznie i ubolewam nad faktem, że nie mam jak sięgnąć po kolejne tomy. Musisz wiedzieć, że relacja Quinna i Matildy zaczęła budować się pomału, ich relacja opierała się na wzajemnym zaufaniu, poznawali się tak właściwie od zera i czułam taką lekkość gdy o nich myślałam. Ich problemy chociaż sprowadzały się do ciężkich kwestii wynikających z tego w co się ubrać na „nie-randkę” oraz z tego co przyniesie im los. Uważam, że jest to pozycja obowiązkowa dla fanów autorki, jak i tych, którzy mają w planach jej książki.

Kerstin Gier musiała pewnego magicznego dnia uznać, że to jest odpowiednia pora aby zacząć warzyć eliksir magiczny. Do magicznego kociołka wrzuciła Trylogię Czasu oraz Snów, łącząc przy okazji szczyptę magii z odrobiną miłości oraz ziarenek nawiązań do rebelii jak i politycznych anegdot. A...

Rozwiń

Zwiń

Gdy sześć lat temu po raz pierwszy przeczytałam Wieżę Świtu nikt mi nigdy nie mówił, że jest to nijako integralna oraz piekielnie ważna część, którą istotnie należy przeczytać przed finałowym tomem serii Szklany Tron. Co więcej wydawnictwo Uroboros wskazało, że Imperium Burz oraz Wieżę Świtu można czytać na zmianę. Nie ukrywam, ale od końcówki drugiego tomu nie polubiłam Chaola wręcz drastycznie zaczęłam pałać do niego niechęcią ze względu na jego zachowanie względem Aelin. Obarczył ją winą o wszelkie zło tego świata. Jednakże charakteryzuje mnie niezdrowa fascynacja względem książek Maas, jestem od nich uzależniona i raczej nie zrezygnuję z jej historii, zbyt mocno przypadły mi do gustu. Więc jak wcześniej wspomniałam jest to integralna część, a nie nowelka do serii, Chaol Westfall wraz z Nesyrn wyruszył do odległego miasta Antica aby mógł on na nowo odzyskać władzę w nogach. Jednakże z biegiem czasu przyjdzie mu zmierzyć się z wrogiem od którego myślał, że uciekł, goni go czas, oraz nie tak łatwo jest mu zdobyć zaufanie Yrene, uzdrowicielki.

Kolejna część z serii, która powala swoją objętością, co zabawne tego upływu stron po prostu nie jesteś w stanie śledzić. Dzieje się naprawdę dużo, to pod koniec, ale cała książka obfituje w jakieś mniej lub ważne wydarzenia. Pomimo moich wcześniejszych animozji względem tej postaci mogłam na spokojnie odpocząć od niego i śledzić losy również innych bohaterów, których przygody ogromnie mnie ciekawiły. Pomogło mi to małymi kroczkami zaufać i polubić na nowo Chaola, a nie było łatwo. Podoba mi się że ta książka została bardzo solidnie przemyślana przez autorkę, budowała napięcie, tworzyła nowe wątki i po nitce do kłębka prowadziła nas, mamiła i żywcem igrała na moich emocjach. Nie jest to łatwa w odbiorze książka, mogę spokojnie napisać, że od kłębiących się emocji prawie eksplodowałam, panowała dość mroczna i smutna atmosfera, postaci mierzyły się ze swoimi lękami, dały upust swoim emocjom, w tym nie zabraknie tu miłosnych animozji. Spokojnie można odczuć niespokojną atmosferę, Chaol ma również misję, w której pragnie na swoją stronie przenieść wojska potężnego kagana, którego wojownicy latają na legendarnych rukach.

Nie ukrywam ostatni rozdział był jak cios w serce, najmniej lubię myśleć o tym co spotkało Aelin, aczkolwiek nie o niej ta konkretna historia. Uważam, że spokojnie można by było skrócić odrobinkę tę opowieść, panują tu ogromnie długie opisy, obfitujące w szczegóły, lecz dla miłośników tej autorki to nie powinna być niespodzianka. Wydaje mi się że w tym tomie autorka wróciła do korzeni, mianowicie nijako w podobny sposób opisała wydarzenia z pierwszego tomu, mnożą się tutaj kryminalne zagadki, od których czytelnik ma ciarki. Uważam, że nie warto skreślać z góry tej książki, warto dać jej szansę.

Gdy sześć lat temu po raz pierwszy przeczytałam Wieżę Świtu nikt mi nigdy nie mówił, że jest to nijako integralna oraz piekielnie ważna część, którą istotnie należy przeczytać przed finałowym tomem serii Szklany Tron. Co więcej wydawnictwo Uroboros wskazało, że Imperium Burz oraz Wieżę Świ...

Rozwiń

Zwiń

„Nasze życie jest nieprzewidywalne. Staramy się postępować właściwie, a robimy to, czego inni od nas oczekują. Czasem, kiedy nasze pragnienia są sprzeczne z ustalonymi zasadami... stajemy przed koniecznością wyboru.”
…
Pomyśleć, że akcja trzech tomów Akademii Wampirów zamyka się w 4 miesiącach. Aż trudno w to uwierzyć. Gdy poznałam Rose widziałam młodą, upartą nastolatkę, uganiającą się za chłopakami, ale pod naporem przeróżnych przeżyć zmieniła się diametralnie. Ciężko dopatrywać się w niej tę osobę, którą była wcześniej. Straciła przyjaciela, przechodzi regularne szkolenia na zab0jczynie i obrończynię morojów, do tego wiecznie zmaga się z uprzedzeniami czy panującą rywalizacją między kadetami. Odnalazła miłość swojego życia, ale pozbawiono jej możliwości kochania i bycia kochaną, gdyż służba dla morojów jest zawsze ważniejsza, a jej pragnienia są spychane na dalszy plan. Przyjdzie jej dokonać ciężkich wyborów, pomimo tego, że otaczają ją bliscy i ukochane osoby jedynie w towarzystwie Dymitra może pozwolić sobie na wyrażenie siebie.

Niezwykle odważna i wychodząca poza schematy historia o radzeniu sobie z traumą, o tym jak ciężko jest egzystować z poczuciem winy, porażki czy ciężarze żałoby. O tym jak ciężko jest sprostać oczekiwaniom i żyć pod dyktando innych, ta historia wręcz wskazuje, że wielokrotnie podporządkowujemy się innym, gdyż nasze głosy nie mają wystarczającej siły przebicia. To nie tylko piękna opowieść o dorastaniu, problemów nastolatków zamkniętych razem w czterech ścianach Akademii. Łatwo jest osądzić kogoś po warstwie zewnętrznej, naprawdę nieliczni pragną spojrzeć na człowieka i poznać każdą jego część, te lepsze jak i gorszy strony. Osoba znajdująca się w centrum uwagi, równie dobrze może być samotna i niezrozumiała. Terapia ma pomóc Rose w poradzeniu sobie z żałobą oraz lękami, ale finalnie zmuszona jest kwestionować każdą swoją decyzje, tym bardziej obawia się otworzyć i przyznać prawdę przed tymi, których kocha, gdyż nikt by jej nie uwierzył, a sama wierzy, że tylko ona ma prawo do poświeceń.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z tą autorką, czytałam ją lata temu, ale powrót do tego świata był wprost cudowny. Podoba mi się jak ta historia została przedstawiona, ta seria starzeje się niczym dobre wino. Chociaż przez ponad połowę książki dzieje się stosunkowo niewiele, ale tak właściwie upływ stron jest niezauważalny, przeczytałam ją w jeden dzień i wciąż mi mało. Mam pewne zastrzeżenia względem paru scen, zauważyłam, że panuje chaos, Rose z kimś rozmawia, otaczają ją ludzie, a nagle mamy wewnętrzny monolog, potem przeskakuję w jakąś inną scenę, gdzie Rose zaczyna robić coś innego i ludzie nagle zniknęli... Scenę rozprawy sądowej czytałam dobre parę razy, gdyż nie rozumiałam co się tam wydarzyło, to nie była ciągła akcja, a przypominała nijako spis wydarzeń, które bohaterka mogła sobie przypomnieć. Fabuła w głównej mierze skupia się na Rose, włóczymy się po korytarzach, uczymy się gotować z Christianem czy pilnujemy go w tych krótkich chwilach w „jadłodajni”. Tak właściwie ostatnie sto stron charakteryzuje się mrożącą krew w żyłach walką, cierpieniem jak i poświęceniem.

Slow burn idealnie definiuje romans w tej książce. Obecnie nie znajdziesz tak pięknie wykreowanej relacji między bohaterami jak właśnie w Akademii Wampirów. Tu nie wystarczyło parę płonących spojrzeń aby nagle bohaterowie byli w stanie porzucić obowiązki i paść sobie w ramiona. Dopiero wraz z upływem czasu bohaterowie zaczęli akceptować, rozumieć siebie, a uczucia wyrażali gestami, spojrzeniami. Ich relacja jest wręcz zakazana. Cieszę się, że Dymitr nie jest idealizowany, że ich związek nie jest oparty na chorych wyobrażeniach, nie są idealni, ale też nie udawają, że potrafią w pełni zrozumieć tę drugą osobę. Mam nadzieję, że Poradnia K. jest obecnie w trakcie prac nad kolejnymi tomami z serii, nie mam skompletowanej serii, a ją uwielbiam i naprawdę uważam, że jeśli lubisz nieszablonowe postaci i nie masz nic przeciwko młodzieżówce z wątkiem romantycznym to koniecznie sięgnij po tę serię.

„Nasze życie jest nieprzewidywalne. Staramy się postępować właściwie, a robimy to, czego inni od nas oczekują. Czasem, kiedy nasze pragnienia są sprzeczne z ustalonymi zasadami... stajemy przed koniecznością wyboru.”
…
Pomyśleć, że akcja trzech tomów Akademii Wampirów zamyka się w 4 miesią...

Rozwiń

Zwiń